Thirza: 'Van jongs af aan had ik al het gevoel dat ik op een of andere manier mensen wilde helpen. Ik heb zelfs een tijd gedacht dat ik misschien draagmoeder zou willen zijn voor anderen, maar dat is nooit echt mijn pad geworden.
In mijn omgeving zijn er veel mensen met een onvervulde kinderwens, en dat heeft me uiteindelijk bij eiceldonatie gebracht. Ik ben me daar steeds verder in gaan verdiepen en besloot me in te schrijven. Al snel werd ik uitgenodigd door het UMC, en zo is het allemaal begonnen.
Geen kinderwens meer
Ik heb twee kinderen, maar ik ben niet meer samen met hun vader. Inmiddels heb ik een nieuwe vriend die ontzettend veel voor ons betekent en geweldig is met mijn kinderen. Omdat ik geen kinderen meer wil, heb ik twee jaar geleden besloten om me te laten steriliseren. Ik werd zelf voor het eerst moeder toen ik 25 jaar was en heb nu twee prachtige kinderen van 6 en 8 jaar.
Om eicellen te kunnen doneren, moet je geen kinderwens meer hebben en mag je niet ouder zijn dan 36 jaar. Ik snap dat dit voor veel vrouwen een lastige keuze is, zeker als ze nog niet klaar zijn voor het moederschap.
Lees ook: Sterilisatie bij de vrouw als anticonceptiemiddel
Juiste omstandigheden voor eiceldonatie
Na het invullen van een aanmeldingsformulier ontving ik een uitnodiging van het UMC voor een afspraak bij de gynaecoloog. Tijdens het gesprek stelde ze gerichte vragen over mijn familiegeschiedenis en gezondheid en voerde ze een inwendige echo uit.
Ze was tevreden met wat ze zag en gaf aan dat de omstandigheden gunstig waren: ik wilde geen kinderen meer, was op de juiste leeftijd en financieel stabiel. Dit gaf me een gerust gevoel, en een week later kreeg ik groen licht om door te gaan naar de maatschappelijk werker.
De maatschappelijk werker vroeg naar mijn werk, thuissituatie en hoe ik deze beslissing aan mijn kinderen en omgeving zou uitleggen. Ze sprak ook met mijn vriend om zijn mening te horen. Hij steunt mij volledig in mijn keuze, en die steun is voor mij altijd een belangrijke kracht geweest.
Aan eigen kinderen vertellen
Ik was eerst onzeker of mijn kinderen niet te jong waren om dit te bespreken, maar de maatschappelijk werker raadde aan het toch te doen. Met een voorlichtingsboek over het lichaam legde ik uit dat een vrouw eitjes heeft en dat sommige vrouwen die niet hebben. Ik vertelde dat ik mijn eitje aan zo'n vrouw geef.
Ze vroegen of het kind op mij zou lijken en of het van mij zou zijn. Ik legde uit dat contact later mogelijk is, als het kind dat wil. Ze reageerden lief en begrepen het goed. Af en toe komt het onderwerp nog ter sprake, maar het is geen dagelijks gesprek.
Lees ook: Eiceldonatie voor vruchtbaarheidsbehandelingen
Goedgekeurd als donor
Enige tijd na mijn gesprek met de maatschappelijk werker, kreeg ik bericht dat mijn eiceldonatie was goedgekeurd. Er werd meteen een afspraak gepland voor een echo om het aantal blaasjes en hun ligging te beoordelen.
Op basis daarvan werd een medicatieschema opgesteld, en ik kreeg de medicatie direct mee vanuit het UMC. Nu wacht ik tot mijn menstruatie begint, zodat ik vanaf de tweede dag van mijn cyclus met de medicatie kan starten. De punctie staat gepland voor halverwege januari.
Donorpaspoort
Als donor vul je ook een donorpaspoort in. Daarin geef je aan hoe je jezelf ziet in verschillende categorieën, zoals of je spontaan, serieus of snel geïrriteerd bent. Je bepaalt zelf hoe sterk die eigenschappen op jou van toepassing zijn. Verder staan er zaken in zoals je afkomst, lengte, gewicht, haarkleur en haartype.
Vanaf 12 jaar kan een kind de gegevens van een donor opvragen, zoals het donorpaspoort. Vanaf 16 jaar mag het kind contact met mij opnemen.
Contact zoeken met biologische moeder
Ik mag één keer per jaar een e-mail sturen naar het UMC om te vragen of mijn eitjes zijn gebruikt. Dat ga ik zeker doen, want het idee dat er over zoveel jaar ineens een kind belt terwijl ik niet weet of mijn eitjes überhaupt zijn gebruikt, lijkt me heel vreemd.
Als er contact wordt opgenomen, sta ik daar volledig voor open. Ik zou graag willen vertellen wie ik ben en waarom ik dit heb gedaan, en ik hoop vooral te horen dat het kind een fantastisch leven heeft. Als het kind mijn kinderen wil ontmoeten, zou ik nu zeggen: natuurlijk, maar ze zijn nog heel jong. Later denk ik dat mijn kinderen daar ook voor open zullen staan.
Lees ook: Draagmoederschap: wat mag en wat niet?
Ook voor twee mannen
Naast mijn eiceldonatie aan het UMC ga ik nog een andere eiceldonatie doen. Via sociale media kreeg ik een bericht van een vrouw uit mijn buurt. Ze had een oproep gezien van twee mannen die al een draagmoeder hadden gevonden, maar nog een eiceldonor zochten. Ze stuurde het bericht naar mij, omdat ze dacht dat het iets voor mij zou kunnen zijn, gezien mijn eerdere donatie.
Toen ik hun oproep las en hun foto zag, voelde ik meteen: deze mannen hebben zoveel liefde te geven. Het raakte me, en ik besloot hen een bericht te sturen. Ik vertelde dat ik al een traject doorliep en een geschikte donor ben. Als ze contact wilden, konden ze dat laten weten.
Het traject van begin tot eind meemaken
Ze reageerden al de volgende dag, en vijf dagen later zat ik bij hen thuis. Het voelde meteen goed en klikte direct. Ze wonen in de buurt, wat alles makkelijker maakt. Dit traject is niet anoniem, waardoor ik alles van dichtbij meemaak: de medicatie, de punctie en het terugplaatsen van het embryo in hun draagmoeder.
We hebben besproken wat het betekent als mijn kinderen en hun kind later in dezelfde stad opgroeien. Ze staan open voor een persoonlijke aanpak, zoals foto's delen of een ontmoeting tussen de kinderen. Het wordt een bijzondere ervaring, heel anders dan een anonieme donatie.
Ervaring delen via sociale media
Eiceldonatie is iets waar veel vrouwen weinig van weten. Ik kreeg van meerdere vrouwen berichten via sociale media waarin ze aangaven dat ze niet wisten dat dit überhaupt mogelijk is. Veel mensen weten wel dat je sperma kunt doneren, maar dat vrouwen ook eicellen kunnen doneren, is minder bekend. Ik hoop dat meer vrouwen zich hiervan bewust worden en het overwegen, al begrijp ik dat het voor sommigen best een grote stap is.
Als je twijfelt om een eiceldonatietraject te starten, zou ik zeker aanraden om met een arts in het ziekenhuis te praten en verhalen van andere vrouwen te lezen. Dat heeft mij ontzettend geholpen. Het gaf me vertrouwen om door te gaan.'
Wil je meer weten over het doneren van eicellen aan het UMC? In deze patiëntenfolder van het UMC lees je er meer over.
