Tatiana kreeg twee keer een premature baby: 'Alsof we in een slechte film zaten'

'Als ik voor het eerst zwanger ben op mijn 36e, verlopen de eerste weken zorgeloos. Maar als ik 24 weken zwanger ben, voel ik me 's avonds plots niet zo lekker. Mijn buik is hard en ik voel me vreemd. De volgende ochtend word ik wakker met fikse rugpijn en ik besluit naar de huisartsenpost te gaan. Daar wordt gedacht aan nierstenen en ik word naar het ziekenhuis gestuurd. Ik blijk rugweeën te hebben. Ik krijg weeënremmers, maar het is al te laat: onze dochter wordt die nacht geboren.

Lees ook: Alles over vroeggeboorte en een (extreem) premature baby

Ons grote verdriet

Ik ben volledig overvallen door de gebeurtenis. Ik ben opeens moeder van een piepkleine baby, die ik niet eens mag vasthouden maar die direct in een couveuse wordt gelegd omdat ze niet zelfstandig kan ademen. Naast dat we overweldigd zijn, blijven we optimistisch en hoopvol dat ze hier weer uitkomt.

Als onze dochter na de eerste nacht een herseninfarct en hersenbloeding krijgt, en de artsen overleggen wat dit betekent krijgt ze er een darmperforatie bovenop. Dat is het moment dat de artsen aangeven dat ze niets meer voor haar kunnen doen. Feline overlijdt in onze armen, tot ons grote verdriet.

Ik word in het ziekenhuis onderzocht, maar er wordt geen oorzaak gevonden voor de vroeggeboorte. Ik krijg te horen dat de kans dat het nogmaals gebeurt, zo'n 25 procent is. We houden ons vast aan de overige 75 procent: er is veel meer kans dat het een tweede keer wel goed gaat. Een halfjaar later ben ik weer in verwachting en sta ik onder zware controle van het ziekenhuis.

Geen vertrouwen

Als ik met 27 weken in het ziekenhuis ben voor een controle, voel ik me niet zo goed. Ik blijk bloed te verliezen en word direct opgenomen. Ik krijg vrij snel weeën en mijn baby wordt nauwlettend in de gaten gehouden, maar het gaat niet goed met hem. De artsen besluiten dat hij via een spoedkeizersnede moet worden geboren.

We noemen hem Fabian. Hij weegt 1120 gram en is 36 centimeter lang. Mijn vriend en ik zeggen tegen elkaar: 'Het lijkt wel alsof we in een slechte film zitten'. We zijn ontzettend getraumatiseerd door het verlies van Feline en hebben geen vertrouwen in een goede afloop.

Lees ook: Prematuurkleding: dit heb je nodig voor een vroeggeboren baby

Herseninfarct erbovenop

Als hij na twee weken nog leeft, durf ik voorzichtig een beetje te ademen. Fabian ligt in totaal twee maanden op de intensive care, wat enorm lang is. Hij wordt in die periode geopereerd omdat hij bloedingen in zijn hersenkamers heeft, waardoor hij risico loopt op een hersenbloeding.

Met ruggenprikken proberen de artsen het vocht weg te krijgen, maar dat mislukt steeds. De artsen willen een drain in zijn hoofd aanbrengen, maar de operatie wordt uitgesteld door een infectie. Dan krijgt Fabian epileptische trekkingen, wat een herseninfarct blijkt. Ik ben wederom doodsbang, en vrees het ergste.

Sterk overprikkeld

Mijn vriend stelt de vragen die ik niet durf te stellen, maar de neuroloog stelt ons gerust: Fabian gaat het overleven. Wat het wel precies betekent moet op termijn blijken. De drain die uiteindelijk toch kan worden ingebracht zorgt er uiteindelijk voor dat het vocht verwijderd kan worden. Het blijkt Fabians redding.

Fabian brengt nog een maand door op de highcare-afdeling en daar gaat het elke dag beter met hem. We durven voor het eerst te hopen dat het echt goedkomt. Het eerste jaar gaan we nog twee keer per week naar het ziekenhuis. En in zijn peutertijd ondervindt hij nog behoorlijke gevolgen van de vroeggeboorte: zijn motoriek blijft achter en hij is sterk overprikkeld, wat een groot deel van ons leven bepaalt.

Lees ook: De afdeling neonatologie: dit kun je verwachten

Een derde zwangerschap

Twee jaar na de geboorte van Fabian hebben we het over een derde kind, maar ik vind het heel spannend. Ik word wederom onderzocht en ga voor een second opinion naar een ander ziekenhuis. Daar geven ze aan dat de oorzaak waarschijnlijk bij een zwakke baarmoederhals ligt.

Ik krijg via een kijkoperatie een band in mijn baarmoeder en raak kort daarna zwanger. Mentaal gezien is dit de zwaarste zwangerschap, want ik ben enorm bang voor nog een vroeggeboorte of erger nog, een kind dat het niet redt. Ik stop met 20 weken al met werken en ga door een pittige periode.

Niet durven dromen

Gelukkig vind ik veel steun bij familie en vrienden en in het ziekenhuis, waar de artsen mijn angst heel serieus nemen. Als ik 32 weken zwanger ben, krijg ik van een kennis een bos bloemen: wat een mijlpaal. Na 39 weken wordt Tobias met een geplande keizersnede geboren, wat een feest om dit ook mee te maken!

Inmiddels zijn we, naast ouders van onze dochter Feline, al een tijd ouders van twee jongens: Tobias van 9 jaar en Fabian van 12 jaar. Tobias fladdert door het leven, en Fabian is net gestart op het gymnasium. Dat dat er in zat voor Fabian, had ik niet durven dromen.'