Naam: Dorian (31)
Bevaldatum: 9 januari 2023, van Mex
Uitgerekende datum: 28 februari 2023
Beroep: WMO-consulent bij een gemeente
Te weinig doorbloeding
'Vanaf het begin van de zwangerschap zat Mex qua groei onder de gemiddelde lijn, maar er was geen reden tot zorg. Ikzelf had nergens last van, op misselijkheid na. Totdat ik rond 30 weken vocht begon vast te houden in mijn voeten, handen en gezicht – ik leek niet meer op mezelf. De doorbloeding in de navelstreng bleek te weinig te zijn, en die in het hoofdje veel te hoog. Ik had geen zwangerschapsvergiftiging, maar ik moest elke week op controle komen.
Lees ook: Klinisch verloskundige Josje Buizert over vocht vasthouden tijdens de zwangerschap
Met spoed opgenomen
Bij een CTG op oudjaarsdag werden er dipjes gezien in de hartslag. De volgende dag moest ik terugkomen, op nieuwjaarsdag. Tijdens het wachten kwam de arts binnen: ,,We willen je met spoed opnemen in het Radboud ziekenhuis, de ambulance is al onderweg. We hopen dat je de 37 weken haalt."
Ik was nog geen 32 weken zwanger toen ik acuut moest stoppen met werken. De onderzoeken in het Radboud gaven een iets positiever beeld, maar dat kon een momentopname zijn. Vervolgens werd ik met 32 weken overgeplaatst naar het Bernhoven ziekenhuis, dichter bij huis. De dipjes in het hartritme bleven. Nu hoopten ze dat ik de 34 weken zou halen – het zou sowieso een keizersnede worden.
Vroeggeboorte
Op maandagavond 9 januari, ik was 32 weken en 6 dagen zwanger, zou ik weer een echo krijgen. Kort daarvoor zei de gynaecoloog: ,,De ok wordt nu gereedgemaakt, we gaan het kind met spoed halen." Dat was een klap in mijn gezicht. Om 21:11 uur is Mex geboren. Tijdens de bevalling had hij de navelstreng twee keer om zijn nek, er zat een knoop in de navelstreng en de placenta was heel klein.
De gynaecoloog had precies op het juiste moment gehandeld, want anders had Mex zuurstoftekort gehad – we zijn haar dus erg dankbaar. Achteraf bleek dat ik toch ook zwangerschapsvergiftiging had. Mex deed het meteen heel goed, maar hij was veel kleiner dan verwacht: hij werd op 1700 gram geschat, maar woog 1365 gram. Hij was dus prematuur én dysmatuur.
Schuldgevoel
In het Bernhoven ziekenhuis hadden ze een nieuw concept, rooming-in, waarbij je kind in de couveuse bij jou op de kamer kan liggen. Ik vond het lastig om te beseffen dat het míjn kind was dat daar lag en voelde er niet zoveel bij, vooral omdat ik geen normale bevalling had gehad. En ik voelde me schuldig: het kwam door mij dat de placenta niet goed was aangemaakt en dat hij te vroeg was geboren.
Hoewel ik wel wist dat ik er niets aan kon doen, had ik het gevoel dat ik iets verkeerd had gedaan zodra hij begon te huilen. Ik kon daar gelukkig wel over praten met de maatschappelijk werkster in het ziekenhuis, zij kon het relativeren.
Maat 44 te groot
Op 4 februari mochten we naar huis, Mex woog toen precies 2 kilo. Gelukkig hadden we net op tijd alles in huis gehaald. De kleertjes in maat 44 die we hadden, waren nog veel te groot. Het was jammer dat we geen kraamzorg meer kregen – we hebben op eigen kosten voor twee dagen een paar uur een zzp'er ingezet. Dat heeft mij en mijn vriend meer vertrouwen gegeven.
Lees ook: Prematuurkleding: dit heb je nodig voor een vroeggeboren baby
Oma ziek
Mex ging niet meteen aan de borst, omdat dat te veel energie kostte. Kolven ging wel meteen heel goed. Maar in diezelfde periode, vlak voor kerst, kreeg mijn moeder te horen dat ze borstkanker had. Ze werd geopereerd toen ik zelf ook in het ziekenhuis lag met Mex.
Tegen de tijd dat ik naar huis mocht, lukte kolven niet meer: er kwamen nog maar een paar druppels uit. Ze denken dat het door de stress om mijn moeder kwam. We zijn toen overgestapt op flesvoeding. Ik vond dat heel moeilijk, ik had het gevoel dat ik Mex in de steek liet.
De maatschappelijk werkster en de neonatologieverpleegkundigen vertelden me dat ik er niks aan kon doen, en dat ik in de belangrijkste weken wel borstvoeding heb gegeven. Ik was er verdrietig om, maar ik ben achteraf heel blij dat ik die keuze heb gemaakt.
Terugtellen
Ik merk nu dat ik snel iets zielig vind, als hij valt bijvoorbeeld – en dan denk ik ook dat het mijn schuld is. Achteraf denk ik dat ik misschien met een psycholoog over mijn schuldgevoel had moeten praten, dan was ik minder onzeker geweest.
Lees ook: Schaamte, schuldgevoel, controle, verlies en eenzaamheid: daarvoor gaan moeders naar een psycholoog
Verder gaat het gelukkig heel goed. Wat de ontwikkeling van Mex betreft moeten we steeds twee maanden terugtellen, maar hij blijft in de pas met zijn eigen leeftijd. We beseffen dat we van geluk mogen spreken.'
