Mijn dochter mag zich gelukkig prijzen met twee opa's, twee oma's en een overgrootmoeder: opa Frans en oma Mieke, opa Rinus en oma Lian, en oma Jopie. Als ik haar uitleg dat opa Frans mijn vader is, kijkt ze me ongeloofwaardig aan. En toen ze onlangs doorhad dat opa Rinus dezelfde achternaam heeft als zij, leverde dat lichte kortsluiting op in het peuterbrein. Vervolgens barstte ze hard in lachen uit over zoveel toeval.
Lees ook: Wendy: 'Ik stoor me aan alle peuters op iPads in de ontbijtzaal'
Voor kleine kinderen is het begrijpen van de opbouw van een familie best lastig. Helemaal als het een grote familie is. Als er meerdere opa's of oma's zijn, is dat niet alleen enorme rijkdom, maar óók ingewikkeld. Want hoe weet je dan als 3-jarige over welke opa of oma je ouders het hebben? Wie komt er morgen oppassen? Bij wie ga je volgend weekend op visite? Dat heeft verduidelijking nodig.
En dus krijgen de meest fantastische opa's en oma's soms de wonderlijkste opa- en oma-namen toebedeeld. Veelal bedacht door hun bloedeigen kinderen. Van oma Jurk tot opa Grasmaaier: opa's en oma's worden gekoppeld aan niet-geheel-willekeurig gekozen woorden die hun kleinkinderen helpen om te onthouden wie ze zijn. Hoe merkwaardig de keuze ook is (oma Scheef), opa's en oma's zullen 'hun woord' tot in lengte van dagen moeten liefkozen, omdat hun kleinkinderen ze ermee aanspreken.
Lees ook: Van oma Paasei tot opa Kale Bats: zo noemen jullie kinderen hun opa en oma
Mijn collega Merel vertelde onlangs dat haar kinderen een oma Appelmoes en een oma Brei hebben. Je raadt het al: de ene oma maakt graag appelmoes, de ander houdt van breien. Er wordt op dit moment overwogen om oma Brei om te dopen tot oma Stoofpeer, omdat ze ook graag stoofpeertjes maakt. En dat zou wel een leuke combinatie opleveren: oma Appelmoes en oma Stoofpeer.
Waar oma Appelmoes en oma Stoofpeer nog wel een nostalgisch gevoel met zich meebrengen, kan dat niet gezegd worden van opa iPad, oma Kip, opa Hengel en oma Kwast. Waarom geven we opa's en oma's van die rare namen? Waarom laten we ze door hun kleinkinderen aanspreken met een zelfstandig naamwoord, in plaats van met de voornaam die ze van hun eigen ouders hebben gekregen? Ik snap daar helemaal niets van. Niemand wil toch bekendstaan als 'opa Geit'?
Lees ook: 16x cadeaus om opa en oma te bedanken voor alles wat ze doen
Mea spreekt haar opa's en oma's dan ook aan met hun voornaam. Maar de opa en oma die zij opa Rinus en oma Lian noemt, worden door hun andere kleinkinderen opa Tractor en oma Smurf genoemd. Hij omdat hij een tractor in de schuur heeft staan. Zij niet omdat ze klein en blauw is, maar vanwege een verzameling poppetjes. Je begrijpt: verwarring alom bij mijn dochter als ze hoort dat haar nichtjes haar oma Smurf noemen.
Mijn bescheiden advies: leer je kind de voornaam van zijn of haar grootouder(s) aan. Dat voelt misschien wat gek, omdat je je ouders zelf waarschijnlijk nooit bij hun voornaam hebt genoemd, maar altijd papa en/of mama. Aan de andere kant heb je je ouders vermoedelijk ook nooit eerder Poes, Kabouter of Spanje genoemd, dus het is hoe dan ook een kwestie van wennen.
Lees ook: 'Niet tegen je ouders zeggen': 12 opmerkingen van opa's en oma's die jullie niet meer willen horen
Als ik mijn dochter naar mijn eigen oma toe zie lopen en haar 'oma Jopie?' hoor vragen, kan ik niet anders dan warm worden van binnen. Ik vind het een prachtige gedachte dat ze de naam uitspreekt die mijn overgrootmoeder aan mijn oma gegeven heeft, en die háár oma ook ooit nog heeft uitgesproken. Al die generaties, verbonden door een naam, dat is toch mooi? Mooier in elk geval dan oma Krulspeld. Want ik vrees dat dat de naam is die ze anders had gekregen...
Wendy van Poorten is hoofdredacteur van Ouders van Nu en schrijft columns over de kleine grote dingen die ze zoal met haar peuter Mea meemaakt. Meer columns van Wendy lezen? Dat kan hier.
