Marloes in de wachtkamer #2: 'Dit was een verhaal dat niet over mij ging'

'Toen mijn nichtje een jaar of 10 was, vroeg iemand op een verjaardag wat ze later wilde worden. 'Moeder!', riep ze enthousiast. Zo moet het zijn, dacht ik. Zo was ik ook vroeger. Het was vanzelfsprekend dat ik op een dag moeder zou worden.

Ik had geen idee, gelukkig maar. Op het moment dat we na bijna twee jaar begonnen met iui in combinatie met hormoontherapie, waren we wel even verdrietig. Het ging dus écht niet op de natuurlijke manier gebeuren.

De eerste iui

Thuis verstopte ik de medicijnen in de koelkast door er allerlei spullen omheen te zetten. Ik wilde niet dat vrienden of buren die op bezoek kwamen het zouden zien. Gelukkig had ik weinig last van de hormonen, ook Johan merkte niets aan me.

De eerste iui viel precies in de week dat het hele land platlag vanwege sneeuw en ijs: februari 2021. De avond ervoor moest ik om 23.30 uur een injectie zetten voor de ovulatie. Ondertussen pakte Johan de auto preventief in om te voorkomen dat we de volgende ochtend ingesneeuwd zouden zijn.

Lees ook: Een overzicht van alle vruchtbaarheidsbehandelingen

Thermoskannen en dekens

We namen anderhalf uur voor een ritje van tien minuten naar het ziekenhuis en reden met 30 kilometer per uur over de snelweg. De weg was spekglad, overal lag sneeuw. Voor de zekerheid namen we thermoskannen en dekens mee; het was coronatijd en mogelijk zou Johan tijdens de iui in de parkeergarage moeten blijven.

Er was bijna niemand in het ziekenhuis, bij uitzondering mocht Johan toch mee naar binnen. Ik was erg zenuwachtig voor de inseminatie, maar het viel ontzettend mee. 'Als dit het dan maar was', dacht ik. Maar het zou niet eens tot een zwangerschapstest komen.

Verslagen door een griepje

Binnen tien dagen werd ik al ongesteld. De teleurstelling was nog groter nu ik er zoveel voor had gedaan. Alles moest weer opnieuw. En die tweede keer heb ik zelfs als traumatisch ervaren. De hormonen sloegen niet goed aan waardoor ik steeds om de dag moest terugkomen voor een echo.

Toen er eindelijk een follikel groot genoeg was, bleek Johans zaad van mindere kwaliteit dan voorheen. De gynaecoloog zei vrij laconiek dat het misschien aan een griepje kon liggen, maar wij voelden ons verslagen.

Goed om te weten: zwangeren kunnen de griepprik halen tegelijk met de kinkhoestvaccinatie

Bloed en stolsels

Het leek een verloren kans, maar toch bleef de gedachte dat er maar één zaadje nodig was door mijn hoofd spoken. Dit keer haalde ik bijna de testdatum. Ik stond mijn tanden te poetsen en voelde ineens iets groots mijn lichaam verlaten. Ik gooide mijn tandenborstel in de wasbak en rende naar de wc. Ik had hevige kramp en verloor bloed en stolsels. Het leek alsof ik een heel vroege zwangerschap verloor.

Daarna hebben we nog vier keer iui gedaan. Ik hield hoop dankzij Johan en onze families die ons erdoorheen sleepten. Onze wens was zo groot, het móést gewoon een keer lukken.

Rond onze zesde en laatste iui-poging, gingen we trouwen. Ik probeerde er iets positiefs van te maken en hoopte dat ik ons kind zou dragen tijdens de bruiloft. Ineens zag ik een ooievaar over ons huis vliegen, ik kon niet anders dan het als voorteken zien. En dat terwijl ik helemaal niet zweverig ben. Zou deze dan eindelijk voor ons zijn?

Niet genoeg

Twee dagen voor de bruiloft werd ik toch ongesteld. Zes iui's, acht maanden, allerlei echo's, spuiten en onderzoeken - het was niet genoeg geweest. Het verdriet uitte zich in iets heel praktisch: ik had speciaal wit ondergoed gekocht voor de bruiloft en nu was ik bang dat ik het niet kon dragen omdat ik bloedde.

Mijn lichaam liet me in de steek, het traject zorgde ervoor dat ik me zelfs op mijn trouwdag niet mooi en fijn kon voelen. Johan moedigde me aan om het setje toch aan te trekken. Mijn tweelingzus ging de hele dag mee naar de wc en voorzag me van tampons, inlegkruisjes en alles wat maar nodig was. Op de dag zelf heb ik me er gelukkig geen zorgen meer om gemaakt.

Lees ook: Waarom word ik niet zwanger? Dit zijn mogelijke oorzaken

Steeds vaker vragen

We begonnen met ivf, dit keer wel in het UMCG: het ziekenhuis waar ik werkte. Alleen mijn leidinggevende wist ervan. Ik wilde niet dat collega's me zouden zien, dus ik ging altijd zo snel mogelijk van de parkeergarage naar de fertiliteitspoli. Nog steeds zag ik onze kinderwens als privé, al begon het me wel op te breken.

Iedereen om ons heen kreeg kinderen en steeds vaker werden er vragen gesteld over wanneer wij eens een keer zover waren. We waren immers net getrouwd. Soms vertelde ik de waarheid, maar mensen snappen het niet. Ze zeggen dingen als: 'Het gaat vast lukken!' Ze hebben geen idee.

Op een andere planeet

Ik injecteerde mezelf, was bij de afspraken aanwezig en ging naar de echo's, maar gevoelsmatig was het alsof iemand anders daar zat. Dit was een verhaal dat niet over mij ging. Babyshowers en babywinkels sloeg ik inmiddels over, geboortekaartjes vond ik vreselijk. Een vriendin die net moeder was geworden vroeg bij het theedrinken of adoptie niet wat voor ons was. Ik voelde me eenzaam, alsof ik op een andere planeet leefde.

Door de hormonen van de ivf-behandeling kreeg ik last van opvliegers en stemmingswisselingen. Het ene moment was ik chagrijnig, dan weer blij. Johan wist totaal niet waar hij aan toe was. Toch stond hij me bij waar hij kon. Het injecteren thuis maakten we tot een gezamenlijk ritueel. Johan stond klaar met de naaldencontainer, ik zette de spuit, hij tekende een krulletje af in ons schema.

Lees ook: Start je binnenkort met ivf? 9x tips die je kunnen helpen

Eén embryo

Het leek te werken. Er waren tien follikels groot genoeg om geoogst te worden en ik kreeg een eicelpunctie. Het deed vreselijk veel pijn, maar ik was zo gefocust op het feit dat dit ons verder zou brengen dat ik het over me heen liet komen.

Een paar dagen later kregen we slecht nieuws. Er konden maar drie eicellen bevrucht worden en geen van allen was sterk genoeg om in te vriezen. De enige mogelijkheid was een verse terugplaatsing. Daarmee kwam alles neer op één embryo.'