Foto boven artikel: Willy (nu 67) met Grada-Marie en haar broers in 1987.
Moeder
Willy (67) is net gepensioneerd, daarvoor was ze receptioniste/telefoniste in een zorgcentrum. Ze is getrouwd met Levien (69), samen hebben ze drie kinderen: twee zoons uit 1975 en 1978 en Grada-Marie uit 1986.
Toegift
'Grada-Marie was geen nakomertje, dat klinkt zo negatief. Ze was hartstikke gewenst, dus liever noem ik haar onze toegift. Ik was achttien toen ik voor het eerst zwanger bleek. Dat was even schrikken. Vooral voor mijn ouders. Maar ze hebben zich vrij snel herpakt.
Ik kreeg een trouwjurk van ze, want er moest natuurlijk wel getrouwd worden. Levien en ik waren al verloofd. Trouwen zouden we sowieso, alleen werd er nu wat vaart achter gezet.
Fulltime of weg
De zwangerschap heb ik als heel onbezorgd ervaren. Omdat ik nog zo jong was, dacht ik dat mij niets kon overkomen. Ik werkte op een kantoor, maar kon niet blijven toen ik zwanger bleek. De keuze was fulltime werken of weg. Zo ging dat toen.
Het leventje thuis beviel me wel. Ik ging wandelen met de kinderwagen, kopje koffie doen bij mijn ouders, ik poetste het huis: ik had een onbezorgd leventje. Anders dan ouders nu. Die hebben het zo druk. Vier dagen werken, kinderen die naar de BSO moeten. Dat bestond toen allemaal niet. Ik denk dat wij het toch beter hadden.
Eigengereid
Ik was nog geen dertig toen het weer begon te kriebelen. Helemaal ingesteld op een jongen waren we, dus we waren blij verrast toen de derde een meisje bleek. Grada-Marie wist als klein meisje al precies wat ze wilde, ze was lekker eigengereid.
De jaren waarin de kinderen klein waren, vond ik heel easy. Ik las weleens een opvoedboek, maar eigenlijk hebben we maar wat gedaan en dat heeft gelukkig goed uitgepakt. De grootste uitdaging zat 'm voor mij in de tienerjaren. Je wilt ze op het rechte pad houden.
Nu was dat bij Grada-Marie niet zo nodig, hoor. Maar die had weer andere dingen. Die ging op haar zeventiende naar India. Ze vertelde het ons pas toen ze het ticket al had geboekt. Het is gelukkig allemaal goed gegaan, maar je moet er toch niet aan denken wat er had kunnen gebeuren?
Zorgen stoppen nooit
Ik snap nu ook mijn eigen moeder beter. Levien en ik zijn ook naar India geweest. Mijn zwager en schoonzus kwamen toen in ons huis voor de kinderen. Bellen was lastig, dus we faxten. Maar als er bij ons een stroomstoring was, kwam er in Nederland een lege fax aan. Wat wij dan weer niet wisten. Vreselijk vond mijn moeder dat.
Je zorgen maken om je kinderen stopt nooit. Dat merk ik zelf nu ook. Mijn schoondochter is twee jaar geleden overleden, sindsdien staat mijn zoon er alleen voor met zijn twee meiden. En Grada-Marie heeft ook een moeilijke periode gehad na haar eerste bevalling. Als moeder wil je dan zo graag hun zorgen wegnemen. Dat kan helaas niet, maar ze kunnen me altijd bellen. Ik zal er altijd voor ze zijn en ben trots op alle drie.'
Dochter
Grada-Marie (36) is samen met Terence en moeder van Ena (6) en Joan (1). Ze werkt als freelance eventcoördinator en interieurstylist.
Niet bang
'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Dat is een beetje mijn motto. Het is niet dat ik nooit bang ben, maar ik durf het allemaal wel te proberen en heb er dan ook vertrouwen in dat het lukt. Zo onderging ik ook mijn eerste zwangerschap. Bevallen? Daar had ik zelfs zin in. Kom maar op met die pijn.
De realiteit bleek anders: de bevalling duurde enorm lang, eindigde in een spoedkeizer-snee en zowel Ena als ik kregen er een infectie bovenop. Het voelde alsof mijn lichaam me in de steek liet, alsof ik nu al had gefaald als moeder. Want waarom kon ik niet op een natuurlijke manier bevallen?
Veel huilen
Ena huilde overmatig veel. Ik liep uren met haar in de draagdoek door de kamer 's nachts, me afvragend wat ik toch verkeerd deed. De radeloosheid en teleurstelling in het moederschap leidden tot een post-partumdepressie waar ik tweeënhalf jaar mee rondgelopen heb.
Mijn vriend werkte in de horeca en was 's nachts vaak weg. Een keer belde ik ten einde raad mijn moeder, laat op de avond. "Wat moet ik? Ze stopt maar niet met huilen." Ze zei direct: ik kom eraan. Het was twee uur rijden, mijn ouders woonden toen bij de Belgische grens, maar ze kwam. Zo'n moeder is ze. En zo'n moeder wil ik ook zijn. Ze is in veel opzichten mijn voorbeeld. Ook qua opvoeding.
Weer genieten
Toen Ena net drie was en ik weer goed in mijn vel zat, zijn we met het gezin drie weken door Japan getrokken. Ik hou enorm van reizen, dat heb ik van mijn ouders. Zij gingen vroeger naar India, met z'n tweetjes. Mijn broers en ik bleven thuis en er kwam familie in huis om op ons te passen. Ik heb daar nooit moeite mee gehad. Het was des te leuker toen ze weer thuiskwamen, al stonken ze dan wel een beetje naar India.
Japan was geweldig. En Ena voorbeeldig. Na een periode waarin ik moeilijk bij mijn gevoel kon, was het zo'n verademing om weer te kunnen genieten. Ik vond Ena natuurlijk altijd al fantastisch en ik heb altijd van haar gehouden, maar nu kon ik eindelijk ook echt weer bij dat gevoel.
Minder traumatisch
Ik heb lang gezegd: ik ga nooit meer bevallen. Maar Ena begon om een broertje of zusje te vragen en zo is het toch gaan groeien bij me. Ik heb toen wel gezegd: als we dit doen, wil ik alle hulp die ik kan krijgen. En gelukkig heb ik die gekregen. De zwangerschap ging goed en hoewel de bevalling in theorie misschien nog wel zwaarder was dan de eerste, heb ik het als veel minder traumatisch ervaren.
De eerste weken lag Joan hele dagen op mijn borst, heerlijk. Ik kan me niet herinneren dat ik dat met Ena heb gedaan. Ik kon deze keer echt genieten. Wat wel zorgt voor schuldgevoel richting Ena. Gelukkig heeft het onze hechting niet in de weg gestaan. En hoewel het zwaar was, heeft die periode me ook de moeder gemaakt die ik nu ben. Die echt kan genieten van haar gezin, júíst omdat ik weet dat dat niet vanzelfsprekend is.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Mariska Schulte, Beeld: privé
