Foto boven artikel: Ida (nu 78) met dochters Kristel (rechts) en Karlien in 1988.
Moeder
'Ik was 41 toen Kristel kwam. De vijfde en laatste in rij. Ja hoor, helemaal gepland. Net als de eerste drie; die kwamen vlak achter elkaar nadat ik op mijn 22e trouwde. Alleen de vierde, mijn dochter Karlien, kwam als een grote verrassing toen ik 39 was. En ik vond het zo zielig dat er tussen nummer drie en vier elf jaar zat. Dus we wilden graag een vijfde, zodat Karlien niet in haar eentje een nakomertje zou zijn.
Als een trein
Het ging niet meer zo makkelijk als vroeger, naar na anderhalf jaar proberen lukte het toch. O, ik was zo blij. En vanaf dat moment ging alles vanzelf: de zwangerschap was prettig, de bevalling ging als een trein. Ik herinner me mijn oudste dochter Karen nog, achttien jaar oud, met Kristel in haar armen. "Ze is een beetje rossig hè?" zei ze. "Echt waar?" zei ik verrukt. Ik wilde altijd al een kind met rood haar, daar ben ik dol op. Ja, Kristel was toch wel extra speciaal.
Karen was al het huis uit, en wij hadden een druk gezin met twee puberjongens en twee kleine meisjes in huis. Waar begin je aan, zeiden sommige mensen. Maar ik herinner me vooral hoe soepel het allemaal ging. Ik had zo veel ervaring. En er was altijd oppas in huis.
Traditioneel
Wij waren een traditioneel gezin: mijn man werkte fulltime als leraar Engels, ik had vrijwilligersbaantjes en nam het huishouden en de opvoeding voor mijn rekening.
Dat heb ik een periode zwaar gevonden. Vlak na ons trouwen zijn we samen naar Australië verhuisd: het was hier moeilijk om een huis en baan te krijgen, en mijn man kon daar aan de slag. Vijf jaar later kwamen we weer terug met twee kleintjes en een derde op komst. Van een houten huis met een gigantische tuin kwam ik in een rijtjeshuis in Emmeloord terecht, en stond ik er praktisch alleen voor.
Het eerste half jaar ben ik gewoon kwijt. Ik was zo druk dat ik soms dacht dat ik gek werd. Ik heb mijn man zeker gemist in de opvoeding. Behalve in de vakanties: dan was hij er helemaal voor ons. Als ik naar Kristel en Tim kijk, zie ik hoe fijn het is als je de zorg en het huishouden eerlijk verdeelt. Zij doen het echt samen. Ik vind haar zo'n leuke moeder: liefdevol, aandachtig en geduldig. Nu is Midas is ook een vreselijk makkelijk kind. Hij eet alles, en zo veel!
Toch genieten
Ik heb bewondering voor hoe Kristel alles aanpakt; hoe positief ze is. We hebben veel meegemaakt met z'n allen. Kristel heeft borstkanker gehad, twee jaar geleden overleed mijn man aan kanker, en vorig jaar ook Karen. Een niet te bevatten verdriet.
Ik prijs mezelf daarom extra gelukkig met vier fijne kinderen die voor me zorgen. Ik ben geen weekend alleen. Als ik dan Midas lekker zie spelen in de tuin kan ik, ondanks alles, toch echt genieten.'
Dochter
Kristel (37) is freelance copywriter en getrouwd met Tim. Samen hebben ze zoon Midas (3).
Kristel (37) met zoon Midas (3).
Kinderwens
'"Tim?! Het zijn er twee!" Ik zat op wc met die zwangerschapstest in mijn hand, en schreeuwde naar boven. Half in paniek, maar door het dolle heen. Er was vijftig procent kans dat ik niet zwanger zou kunnen worden. En nu bleek dat ik tot die andere helft behoorde.
Ik was 28 toen ik bij het insmeren een knobbel in mijn borst ontdekte. Ik bleek een hormoongevoelige tumor te hebben. Ik zou een operatie krijgen, plus chemo en bestraling, en o, heeft u een kinderwens mevrouw? Want u kunt onvruchtbaar worden.
Ik stond daar wat te sputteren. Kinderen? Ja, misschien. Ooit. Maar nu nog niet. De arts drukte me op het hart om dan mijn eitjes te laten invriezen. "Bij twijfel zeker doen." Dus dat deed ik. En ik onderging alle behandelingen. Goddank waren er geen uitzaaiingen, dus ik had heel goede kans om volledig te genezen – wat ik nu ook nog altijd ben.
Wat een cadeau
Wel moest ik voor de zekerheid medicijnen blijven slikken waardoor ik kunstmatig in de overgang raakte. En intussen had ik Tim ontmoet. Met hem zat het zo goed. Als ik met iemand een baby wilde, dan was het met hem. Na onze huwelijksreis stopte ik in overleg met mijn arts met de medicijnen. En een paar maanden later al zat Midas in mijn buik. Wat een cadeau.
Ik onderging mijn hele zwangerschap fluitend. Zelfs aan de bevalling, die op maandag begon en op vrijdag eindigde met een keizersnee, heb ik geen slechte herinneringen. Ik kreeg er Midas voor terug.
Eerlijk verdeeld
Dat Tim en ik de opvoeding samen doen, vind ik belangrijk. Alle zorg is eerlijk verdeeld. Zonder moeite trouwens, want we zijn allebei zo gek op hem. Hij is altijd vrolijk en zingt en kletst de hele dag door. Maar hij maakt me ook rustig, ik kan de wereld door zijn ogen zien en ik haal nu nog meer plezier uit het leven.
Nu ik zelf moeder ben, denk ik vaker dan ooit terug aan hoe het vroeger bij ons thuis was. Er werd altijd uitgebreid aan tafel gegeten. Eten is sowieso belangrijk voor ons; dat trekje heeft Midas duidelijk geërfd. En er was altijd belangstelling, er werd veel gepraat en gelachen.
Oudere zus
Het was voor Karlien en mij ook heerlijk om een oudere zus te hebben. Onze opa's en oma's waren er niet meer, maar wij hadden Karen. Ook zij heeft mij opgevoed. Ik ging vaak bij haar logeren, eerst in Groningen en later in Amsterdam. Dat was altijd fantastisch.
Karen nam ons mee naar de bioscoop, naar het theater en musea. Bij haar dronk ik mijn eerste biertjes. Ze is vorig jaar overleden, na een kort, hevig ziekbed. De leegte die ze achterlaat is immens.
Meer dan een tante
Ik ben heel dankbaar dat ik die rol die zij in mijn leven heeft gespeeld, nu deels voor haar zoon mag vervullen. Mijn neefje is vijftien, en komt elke week bij ons eten. Dan praten we heel open over alles wat ons bezighoudt, en kijken we daarna steevast Kopen zonder kijken.
Ik hoop dat dat nog heel lang zo blijft. Ik voel me geen ouder van hem, want dat zijn mijn zus en zijn vader. Maar ik voel me wel meer dan 'gewoon' een tante."
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Fleur Meijer, Beeld: privé
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
