Foto boven artikel: Marianne (nu 60) met dochters Manon en Barbara in 1995
Pittige zwangerschap
'Lang hebben mijn man en ik gedacht het bij één kind te houden. Zo'n zwangerschap en kraamtijd als bij onze oudste wilden we niet nog eens meemaken. Ik was 25 weken zwanger toen ik bloed verloor. "Och kind, je hebt weeën," zei de verloskundige toen ze me kwam controleren.
Als zij me toen niet naar het ziekenhuis had gestuurd, was Manon die dag geboren en overleden. Drie weken lang kreeg ik weeënremmers en injecties in mijn been om haar longetjes te laten rijpen. Later hoorde ik dat de weeënremmers op zo'n hoge stand stonden, dat was nog niet eerder gedaan.
Het was nodig, maar het deed veel met me. Ik had een pols van 180 en kon geen moment tot rust komen. Maar zolang ik in stresstoestand was, werd de baby niet geboren. Bij 28 weken, dan waren de kansen van de baby beter, werd ik van de weeënremmers af gehaald. Met precies 28 weken is Manon geboren.
Kraamtijd
Ze deed het meteen goed, ik mocht haar zelfs even op mijn borst. De keer erna dat ik haar zag, lag ze aan allerlei draden en had ze een infuus in haar hoofdje. In de weken erna was het twee keer kantje boord, maar ik heb er altijd in geloofd dat ze het zou halen.
Zeven weken na haar geboorte mocht Manon mee naar huis. Vier pond was ze maar. De kinderartsen noemden haar het wondertje van het ziekenhuis.
Nog een baby
Na vier jaar begon het weer te kriebelen en durfden we toch nog een zwangerschap aan. Omdat de oorzaak van de vroeggeboorte niet bekend was, stond ik onder strenge controle bij een gynaecoloog. Ook tijdens deze zwangerschap bleef ik bloed verliezen, wat het weer heel spannend maakte. Gelukkig is Barbara 37 weken blijven zitten.
Ik vond moeder zijn geweldig, ik genoot ervan en was er ook echt voor ze. Toen Barbara acht maanden was, heb ik me laten opleiden tot schoonheidsspecialist. Ideaal, want met een praktijk aan huis was ik altijd dicht bij de kinderen. Vriendjes mochten altijd bij ons spelen. Ik was een piekeraar in die tijd, zat altijd in mijn hoofd, dus al die kinderen over de vloer waren een fijne afleiding.
Gezond en veilig
Gezonde voeding vind ik belangrijk, dus ik kookte altijd zonder pakjes en zakjes. Ook qua kleding vond ik het belangrijk dat de kinderen katoen droegen, niet iets met plastic of synthetische vezels.
De periode dat ze echt klein waren, vond ik de mooiste. Ook al zag ik overal gevaar. Als ouder wil je dat je kinderen veilig zijn. Ik weet nog dat we, toen Manon twaalf was, naar het ziekenhuis gingen voor een laatste controle. Die dag controleerden ze meer prematuren die tegelijkertijd met Manon geboren waren. overal stonden kinder-rolstoeltjes. Dat kwam wel binnen. Ja, gezond en veilig: dat is het grootste goed.'
Dochter
Barbara (29) is verpleegkundige. Samen met Michael (34) heeft ze twee kinderen: Noah (5) en Lola (2).
Foto: Barbara (29) met zoon Noah (5) en dochter Lola (2)
Moeder worden
'Ik wilde altijd al jong moeder worden. Al wilde ik wel eerst mijn diploma op zak hebben. Dat is niet helemaal gelukt. Ik moest nog een jaar HBO verpleegkunde toen ik ongepland zwanger werd. Huilend vertelde ik het m'n ouders, zo van: er is iets heel ergs gebeurd. Terwijl: ik werd nou ook weer geen tienermoeder. Ik was 23, Michael 28 en we waren al ruim drie jaar bij elkaar en woonden samen. Mijn ouders en schoonouders waren na de eerste shock heel blij.
Met 25 weken kwam ik in het ziekenhuis terecht, waar ze zeiden dat ik binnen 24 uur zou bevallen. Net als mijn moeder destijds kreeg ik weeënremmers en injecties om de longetjes te laten rijpen.
Ik lag er een week, en op harde buiken na gebeurde er niets. Ik mocht naar huis als ik daar zo veel mogelijk stil bleef liggen. Lag ik daar, op een luchtbed in de woonkamer. Ik had de hele dag buikpijn en was doodsbang dat de bevalling zou beginnen. Als ik at, schoof ik het liggend naar binnen. Ik stond alleen op om naar de wc te gaan.
Kom nu maar
Bij 36 weken dacht ik: nu vind ik het wel best als hij eruit komt. In een rolstoel ben ik naar buiten gegaan en langzaam dingen gaan doen. Bij 37 weken kon ik alles weer. Dat deed ik ook, want ik wilde dat de baby kwam. Met 40 weken en 3 dagen ben ik gestript en diezelfde dag is Noah geboren.
Uiteindelijk heb ik wel zijn eerste jaar soort van gemist. Vier dagen per week liep ik stage, een dag per week had ik school en in de avonden en het weekend werkte ik aan mijn scriptie. Het was niet leuk zo vaak weg te zijn, maar na alle onzekerheid tijdens de zwangerschap was ik allang blij dat alles goed met Noah ging. Het leek ook wel of hij zich aanpaste aan mij: na zes weken sliep hij door en hij huilde bijna nooit.
Een naar twee
Op zijn eerste verjaardag ben ik afgestudeerd. Ik bleef drie dagen per week werken op een consultatiebureau en nadat Lola werd geboren, ben ik twee dagen gaan werken. De overgang van één naar twee kinderen vond ik pittiger dan van geen naar één.
M'n aandacht verdelen vond ik lastig en Lola had last van reflux. Ze was ook vaak verkouden. Dan was ze lamlendig en huilde veel. Er is maar één ding waar ik stress van krijg en dat is gehuil, dus liep ik hele avonden met haar in de draagzak. Nu is haar weerstand gelukkig beter en is ze al een tijd niet ziek geweest.
Ook gezond
Het is niet dat ik de opvattingen van mijn moeder klakkeloos heb overgenomen, maar ook ik vind gezond eten belangrijk. Ik heb er veel over gelezen en zie dat wat mijn moeder vroeger al zei echt klopt. In kleding heb ik me onlangs pas verdiept. Al die chemicaliën in kleren: ik werd gewoon misselijk toen ik erover las. Gelukkig bleken mijn lievelingsmerken allemaal biologisch katoen te gebruiken.
Qua opvoeding doe ik veel op gevoel. Bij mij thuis waren er vroeger geen regels en die hebben we nu ook niet echt. We geven wel grenzen aan, maar we doen niet aan straffen. Qua angsten ben ik wat makkelijker dan m'n moeder, maar ik probeer daar ook wel op te letten. Als Lola op een klimrek gaat of Noah stoeit met een vriendje, bijt ik op mijn tong om niet steeds "kijk uit" te zeggen. Het hoort erbij, denk ik dan.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Mariska Schulte, Beeld: privé
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
