Foto boven artikel: Ton (nu 72) met zoon Maarten in 1986
Vader
Ton (72) is gepensioneerd docent en woont in Frankrijk. Hij is 25 jaar getrouwd met Anneke en heeft met zijn ex-vrouw Marion een zoon en een dochter, waarvan Maarten (40) de oudste is.
Gouden jaren
'Het waren de vroege jaren tachtig en ik had een prachtig leven. Studeren was in die tijd zo goed als gratis, en erna vond je moeiteloos een baan. Je kon het ervan nemen, en dat deed ik. Lang studeren, veel feestjes, lange reizen.
Marion en ik trokken door Mexico en het Caraïbisch gebied om mijn drie grote dromen te vervullen: door de jungle trekken, een echte woestijn met cactussen zien en boven een koraalrif snorkelen. Kinderen pasten totaal niet in dat plaatje. Maar toen ik eenmaal afstudeerde en een goede baan vond als docent wiskunde, wilde Marion ineens haast maken.
Ik wil er zijn
We kochten een huis in Haarlem, compleet met het progressieve interieur van toen: macramé voor het raam, een ribfluwelen bank en tafel van bielzen. Niet veel later was Marion zwanger en stond ik met een rompertje in mijn handen.
Ineens begon het voor me te leven. En ik besloot: ik wil er zijn voor mijn kind. Ik wil voor hem zorgen en hem bewust zien opgroeien. En ik zal er alles aan doen om niet de autoritaire opvoeding van mijn eigen vader te kopiëren. Daar heb ik zelf veel last van gehad.
Mijn zoon
De bevalling was een echte uitputtingsslag. Maarten lag in een stuit en de weeën duurden dagenlang. Maar wat een ontlading als je dan uiteindelijk de navelstreng doorknipt. "Dan mag jij hem nu even wassen," zei de verpleegster.
Ik nam de glibberige baby aan en liet hem bijna vallen. Ik weet nog goed hoe op dat moment dat gigantische verantwoordelijkheidsgevoel indaalde. Ik ben nu váder. Dit is mijn zóón.
Papadag
Maarten groeide van een makkelijke baby op tot een ingetogen en zeer leergierig kind. Toen hij zes was, kende hij al alle hoofdsteden ter wereld uit zijn hoofd. Ik werkte bewust vier dagen, en had dus een papadag – al heette dat toen nog niet zo. En ja, dat vonden mensen raar in die tijd, zeker omdat ik in het onderwijs werkte en dus al veel vakantiedagen had. Maar daar trok ik me niks van aan.
We gingen er altijd op uit. Op de fiets de duinen in, of treinen kijken op het station. Maarten was gek op treinen. Dat gezicht van hem als er weer een voorbij raasde – ik zal het nooit vergeten.
Vader en opa
We zijn nu veertig jaar verder. En nog altijd is onze band hecht en warm. Het is bijzonder om je eigen zoon als vader te zien. Hij en Tobias horen bij elkaar, dat zie je meteen. Maarten denkt er bewust over na wat het betekent om een goed mens te zijn. Daar bewonder ik hem om.
Opa zijn vind ik geweldig. Toen Tobias werd geboren, zaten we diezelfde nacht nog in de auto, de achterbak vol met door Anneke gemaakte cadeautjes. Daarna hebben we elkaar door corona lang niet kunnen zien. Ik moest elke keer opnieuw kennismaken met mijn kleinzoon. Moeilijk, zeker. Gelukkig herkent hij me nu meteen.'
Zoon
Maarten (40) is wetenschapsjournalist. Hij is getrouwd met Eva en heeft een zoon, Tobias (3,5).
Alles komt goed
''Ik zie mezelf nog zitten. Tobias was een paar dagen oud, ik had hem in mijn armen en voelde een beetje paniek. Ik ben hiervoor verantwoordelijk voor de rest van mijn leven, dacht ik. Alles is voor altijd veranderd en ik kan nooit meer terug naar hoe het was.
Maar tegelijkertijd voelde ik ook een warme hormonale deken die over me heen lag, die me influisterde dat alles goed zou komen. Er werd op dat moment een balans gevonden tussen mijn tegenstrijdige gevoelens. Een bijzondere ervaring.
Nuchter
Tot die tijd had ik de zwangerschap en zelfs de bevalling vrij nuchter beleefd. Natuurlijk, ik was dolblij dat het gelukt was zwanger te worden. Door medische perikelen van Eva was dat namelijk niet vanzelfsprekend.
Maar toen het eenmaal raak was, aanschouwde ik het vanaf de zijlijn. Ik zie het wel, dacht ik. Ik kan wel allemaal boeken gaan lezen, maar dat geeft alleen maar de illusie van controle. Je kunt je toch niet echt voorbereiden op wat komen gaat. Gelukkig had Eva een makkelijke bevalling. In vier uur tijd zette ze Tobias op de wereld.
Beetje saai
Wat volgde, was een reeks van onwennige eerste keren. De eerste keer in bad, bijvoorbeeld. De kraamhulp legde toen ook alvast iets uit over wat ik over drie maanden moest doen. O ja, dacht ik. Over drie maanden is hij er ook nog.
Ik werkte sowieso al vier dagen per week, en had daarnaast een half jaar ouderschapsverlof aangevraagd omdat ik Tobias echt goed wilde leren kennen. Ik had elke dinsdag en vrijdag vrij met hem – een enorme luxe. Maar als ik heel eerlijk ben, duurde het wel een jaar voordat ik het echt leuk vond. Een baby is toch ook een beetje saai. Je kunt er zo weinig mee.
Baldadig
Dat is nu wel anders. Tobias is nu 3,5; een heel leuke fase. Hij praat ontzettend goed, herkent al letters en is de hele dag op ontdekkingstocht. Ik herken in hem mijn eigen nieuwsgierigheid. En ik wil op mijn beurt de zorgzaamheid en betrokkenheid van mijn vader aan hem doorgeven.
Toch zijn er ook verschillen. Tobias is een stuk baldadiger. Hij kan met dingen gaan gooien als iets niet mag. Ik denk dat het door de opvang komt. Hij leert daar het gedrag van andere kinderen kopiëren. 'Dat doet mijn vriendje van de opvang ook altijd,' zei Tobias laatst toen ik vroeg waarom hij zo raar deed. En eerlijk gezegd ben ik blij dat hij dat zegt.
Tobias leert op de opvang al hoe groepsprocessen werken. Dat is zo waardevol. Zelf ben ik nooit naar een opvang geweest en had altijd alleen volwassenen om me heen. Toen ik eindelijk op school zat, vond ik het lastig me een houding te geven. Ik was onzeker en maakte niet makkelijk vriendjes. Dat wil ik absoluut niet voor Tobias. Dus ik ben heel blij dat er in hem wat temperament zit.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Fleur Meijer, Beeld: privé
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
