Als Nathalie en Jerry na 13 jaar eindelijk een kind verwachten, breken ze: 'Ik viel op mijn knieën'

Twee dikke, donkerrode strepen: de zwangerschapstest liegt er niet om. Na een jarenlange achtbaan van behandelingen, teleurstellingen en toch steeds weer hoop, is Nathalie zwanger van het kind waar zij en Jerry al zo lang naar verlangen. 'Ik stond in de keuken toen Nathalie de positieve urinetest liet zien', vertelt Jerry. 'Ik viel op mijn knieën en begon te huilen. Ik brak.'

Jong ouders worden

Vanaf het moment dat Nathalie en Jerry uit Capelle aan den IJssel elkaar zestien jaar geleden ontmoeten tijdens een cursusdag, weten ze: dit is het. Ze willen niets liever dan samen jong ouders worden, zo vertelden ze vorig jaar al aan het AD.

Een halfjaar later is Nathalie tot hun grote vreugde in verwachting, maar de zwangerschap eindigt in een miskraam. Op de natuurlijke manier lukt het daarna niet meer en het stel belandt in een Rotterdams ziekenhuis, en later in een Belgisch ziekenhuis, voor behandelingen.

Lees ook: Waarom lukt het niet om zwanger te worden? De mogelijke oorzaken op een rij

Hoop op behandeling in Spanje

Ze doorlopen tevergeefs allerlei onderzoeken, pogingen en behandelingen. In totaal ondergaat Nathalie zes ivf-/icsi-trajecten en wordt zestien keer een embryo teruggeplaatst in haar baarmoeder. Maar alle zestien keren leidt het tot hun grote verdriet tot niets.

De twee dertigers geven de hoop niet op. Als Nathalie stuit op een behandeling in Spanje, waar op dit gebied meer mogelijk is dan in Nederland en België, grijpen ze die kans. Ze melden zich in de zomer van 2024 aan bij de kliniek IVF Spain in Alicante, waar een arts een persoonlijk behandelplan opstelt.

Iedere maand op reis

Na meerdere gesprekken met de arts en enkele weken van medicatie slikken en hormooninjecties, reizen Nathalie en Jerry in oktober voor het eerst naar de Spaanse privékliniek. Daar volgen onderzoeken, puncties, nog meer onderzoeken.

Hoeveel eitjes worden goed bevrucht? Hoeveel embryo's gaan er doordelen tot en met vijf dagen? Bijna iedere maand reizen ze die kant op, thuis blijft Nathalie trouw haar hormoonbehandelingen volgen.

Lees ook: Het buitenland lonkt als zwanger worden niet lukt. Kan of mag daar meer?

Voorzichtige blijdschap

Na drie rondes hoort het stel in februari dat vier van de vijf embryo's geschikt zijn voor terugplaatsing. Op 12 mei, een datum die ze nooit meer zullen vergeten, wordt een embryo teruggeplaatst. 'Het is onbeschrijfelijk. Maar dan kom je thuis en moet je wachten', zegt Nathalie. Tien dagen na terugplaatsing volgt het bloedonderzoek in Nederland, om te kijken of Nathalie daadwerkelijk zwanger is.

Ze kán helemaal niet wachten en doet alvast thuis meerdere zwangerschapstesten. Precies een week na de terugplaatsing volgt een positieve test. Hoewel Jerry op zijn knieën valt van geluk, blijft het bij voorzichtige blijdschap. 'We hebben best veel meegemaakt in al die jaren, dus onze verwachting lag best laag. Dan krijg je zoiets moois te horen en dan breek je wel even', zegt Jerry.

De dagen daarna blijft Nathalie testen doen. 'Het voelde zo onwerkelijk. Uit het eerste bloedonderzoek kwamen nog niet de gewenste waarden, dus we moesten nog een keer terug. In de tussentijd bleef ik urinetesten doen, puur als een soort schijnhouvast. Het bracht een beetje rust. Uit de tweede bloedtest kwam gelukkig de perfecte waarde', zegt Nathalie.

Lees ook: Na vier jaar hopen en hormonen raakte Cora (32) uit MDV spontaan zwanger van een eeneiige drieling

Tranen bij eerste echo

Inmiddels groeit het kind al dertien weken veilig in de buik van Nathalie. Het stel zit deze ochtend stralend naast elkaar op de bank in hun woonkamer in de Capelse wijk Schollevaar. Ze blikken terug op de eerste echo, enkele weken geleden. 'Dat was zo emotioneel, er vloeiden tranen van geluk. Vorige keer hoorden we ook het hartje kloppen. We zochten allebei steeds heel erg naar het hartje, bij iedere echo', zegt Jerry.

Dat is niet zomaar. Bij de zwangerschap die jaren geleden in een miskraam eindigt, horen ze tijdens een echo plots het hart niet meer. De verloskundige brengt hun het hartverscheurende nieuws dat het hart van het kind niet meer klopt. Iedere keer dat ze nu het hartje horen, valt een enorme last van hun schouders.

Midden in het interview gaat plots de bel. De allereerste babyspulletjes worden bezorgd: piepkleine Nikes in een schoenendoosje. De aanstaande ouders glunderen.

Lees ook: Voorpret! Dit is de onnodige (maar onweerstaanbare) extra babyuitzetlijst

Teentjes

'We zien het frummeltje steeds groter worden, de vorige keer zagen we zelfs teentjes. Het wordt echt een mensje. Vanaf twaalf weken durfden we naar kinderwagens te gaan kijken en te genieten', zegt Nathalie, die zich al vanaf dag één heel goed voelt. Dat vindt ze soms lastig, vertelt ze. 'Ik had met alle liefde misselijk boven de wc gehangen, omdat ik alles wilde voelen en ervaren om maar te weten dat het goed zat. Maar ik heb me er nu bij neergelegd.'

Bijna dagelijks hebben Nathalie en Jerry het er nog over hoe zij in Nederland en België zestien keer een terugplaatsing kregen met nul positieve zwangerschapstesten, en hoe het in Spanje in één keer raak was. Hoe dat precies kan weten ze niet.

'Het kan aan de vele persoonlijke onderzoeken liggen, aan het feit dat in Spanje hier zeven dagen hebben gewacht op het delen van de embryo in plaats van de vijf dagen in Nederland en België. In Spanje nemen ze echt de tijd voor je, ze wijken af van de standaard en kijken wat werkt voor jou. Het is waarschijnlijk de combinatie van factoren waardoor het toch is gelukt.'

Spanje telt veel (commerciële) klinieken die gespecialiseerd zijn in vruchtbaarheidsbehandelingen, vaak met de nieuwste technologie. Het land is daardoor een populaire bestemming voor ivf, maar ook door de relatief liberale wetgeving. Die zorgt ervoor dat de behandelingen voor veel mensen toegankelijker zijn dan in Nederland: in Spanje is simpelweg meer mogelijk.

Roze wolk

Nu er eindelijk een baby in Nathalies buik groeit, zit het stel op een roze wolk. Het wordt steeds echter. Afgelopen weekeinde loopt Jerry met een vriend en zijn zoontje bij de Kuip, voor de open dag van Feyenoord. 'Ik zag die maat met zijn zoon op zijn nek en toen dacht ik, ja dat kan ik straks ook', zegt Jerry. 'Ik denk al vaak aan alle momenten die we samen gaan beleven: de eerste stapjes, misschien voetballen, misschien ballet.'

Maar, benadrukt het stel, alles stap voor stap. 'We gaan steeds verder dromen, want er liggen nog drie embryo's in de vriezer. Maar nu genieten we van het hier en nu. We hopen mensen te inspireren de hoop nooit op te geven.'