Melissa (32): 'Had ik maar eerder hulp gezocht na de moeilijke start van mijn zoon'

'Omdat ik tijdens de zwangerschap van onze zoon (inmiddels 3 jaar oud) om onverklaarbare redenen bloedingen had, was ik medisch. Hij werd na ruim veertig weken geboren, nadat de bevalling was opgewekt. Dat was mijn eigen keuze, want ik kon niet meer. Toch heb ik me daar later schuldig over gevoeld. Was het niet beter voor hem als hij nog even was blijven zitten?

Want toen hij geboren werd, bleek hij dysmatuur. Hij woog maar 2,6 kilo en dat was een shock. Zijn lage geboortegewicht was niet onze enige zorg: hij was suf en at nauwelijks.

Lees ook: Groeicurve: de lengte en het gewicht van je baby

Te veel rode bloedcellen

Hij belandde op de couveuseafdeling en na een paar dagen werd de diagnose hypoglykemie gesteld, wat veroorzaakt werd door polycythemie. Simpel gezegd houdt dat in dat hij te veel rode bloedcellen had, waardoor zijn bloed heel stroperig werd. Zijn suikerwaarden waren alarmerend, waardoor hij via een infuus de zwaarste glucosemedicijnen kreeg.

Er gebeurde in korte tijd meer dan mijn hoofd kon verwerken. Ik was ontzettend bezorgd en wilde mijn kind vasthouden. In plaats daarvan zag ik hoe ze een sonde in brachten. Ook al wist ik dat het het beste was, iets in mijn schreeuwde: blijf met je klauwen van mijn baby af! Het was akelig om te zien, en de beelden daarvan bleven me lang achtervolgen.

In de overlevingsstand

Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met mij. Sinds zijn geboorte stond ik dag en nacht aan. Ik stond doodsangsten uit en daarnaast voelde ik me alleen, ook toen hij opknapte en ik hem wel bij me had.

Nog nooit voelde ik me zo machteloos en eenzaam. Natuurlijk was er de verpleging om op terug te vallen, maar dat wilde ik niet. Ik wilde zo graag zelf weten hoe ik voor mijn kind moest zorgen.

Toen we na vijf dagen naar huis mochten, bleef ik in de overlevingsstand staan. Onze zoon huilde veel en had reflux. Ook kregen we de sleutel van ons nieuwe huis én verloor ik mijn baan. Het was te veel. Door alles wat er speelde, had ik geen tijd om de gebeurtenissen van daarvoor een plekje te geven. Dat heeft me uiteindelijk genekt: ik belandde in een depressie.

Lees ook: Kraamwerk: 'Als ik haar vertel over mijn eigen post-partumdepressie, krijgt ze tranen in haar ogen'

Stel je niet aan

Als ik terugkijk, dan hebben opmerkingen van mensen in mijn omgeving daar een schepje bovenop gedaan. Er waren ongepaste verwijten, opmerkingen en adviezen die me aan mezelf deden twijfelen. 'Het hoort erbij, stel je niet zo aan, schouders eronder', zeiden ze dan.

Ik voelde me een slechte moeder en zakte steeds verder weg in een depressie, al had ik dat op dat moment zelf niet door. Op aanraden van mijn broer en schoonzus zocht ik na zes maanden professionele hulp.

Eindelijk rust

Had ik dat maar eerder gedaan, denk ik nu. Stilstaan bij wat er gebeurd is, maar vooral ook bij het feit dat mijn zoon leeft, heeft me rust gegeven. Het praten, maar ook EMDR hielp enorm. Ook heb ik familieopstellingen gedaan, die me veel inzicht gaven.

Inmiddels weet ik dat ik mezelf moest ontwikkelen om weer in mijn kracht te staan en de depressie te boven te komen. Dat is me dankzij therapie gelukt. Ook was mijn vriend, die in de periode dat het slecht met me ging vrijwel alle zorgtaken op zich nam, een rots in de branding.

Lees ook: Een post-partumdepressie: hoe ga je daar als partner mee om?

Vertrouwen

Onze zoon doet het fantastisch. Sinds drie maanden heeft hij een zusje. Haar geboorte en de periode daarna waren compleet anders dan die eerste keer. Waar ik bij mijn zoon al stress kreeg als hij begon te huilen, kan ik dat nu loslaten. En als iemand in mijn omgeving iets onhandigs zegt, dan leg ik dat naast me neer. Ik ben een rustigere moeder die vaart op vertrouwen en haar gevoel volgt.

Als ik geen hulp had gezocht, denk ik niet dat onze dochter er nu was. Had ik maar eerder aan de bel getrokken, denk ik nu. Dan had ik al veel eerder kunnen genieten van het moederschap.'