Antje: ‘Ik was continu zwanger, alleen kwam er geen baby’

Antje (39) wilde graag een groot gezin, maar kreeg miskraam na miskraam. Na elf jaar bijna non-stop zwanger te zijn geweest, is ze nu moeder van Jackie (11), Suzie (10), Rosie (4) en Katie (3).

Dit gaat mis

‘Trillend lag ik op een matrasje in de woonkamer. De kamer tolde om me heen, ik dacht dat ik doodging. Ik zag mezelf liggen en dacht: ben ik dit? Mijn vriend Wilmar raakte in paniek, ik hoorde hem nog roepen: “Dit gaat mis, Ant!” waarna bij mij het licht uitging.

Ik weet nog vaag dat hij me in ons busje tilde – nou ja, gooide eigenlijk – en met gierende banden naar het ziekenhuis reed. Op de Eerste Hulp constateerden ze dat mijn buik vol bloed was gelopen.

Gynaecoloog met haast

Oorzaak? Een slecht uitgevoerde curettage na een miskraam. De gynaecoloog moest zijn zoon ophalen – bleek later toen hij zijn excuses maakte – en was in de haast dwars door mijn baarmoeder gegaan en had daarbij ook mijn darmen en blaas beschadigd.

Groot gezin

Ik kom uit een groot en gezellig gezin, mijn ouders hebben vier kinderen en drie pleegkinderen. Als familiemens stond het voor mij vast dat ik zelf ook moeder wilde worden.

Wilmar en ik zijn al samen sinds de middelbare school en waren ontzettend blij en verrast toen ik, zonder dat we er al mee bezig waren, zwanger bleek. Ik voelde me supergoed en was zó blij.

Lege zak

Maar bij de eerste echo was niet meer te zien dan een lege vruchtzak. Een ‘windei’, noemde de echoscopist het. Mijn lichaam was gewoon nog zwanger en de zak groeide door, terwijl het vruchtje daar al vroeg in de zwangerschap mee was gestopt.

Ik kreeg de abortuspil, maar het liet niet los. Dus werd ik gecuretteerd, met alle gevolgen van dien. Ik lag twee weken in het ziekenhuis om te herstellen. En hoewel ik niet angstig ben aangelegd, was ik zo bang. Kon ik nog wel kinderen krijgen? En kon ik andere artsen wél vertrouwen?

Lees ook: Curettage bij een miskraam

Vervelende vraag

Ik deelde het voorval met weinig mensen, maar daardoor bleef de vraag komen of we kinderen wilden. Heel storend. Want ja, dat wilden we zeker. Sterker nog: ik werd heel gemakkelijk zwanger, maar in de tweeënhalf jaar die volgden kreeg ik nog vier miskramen.

En het ging niet alleen spontaan mis, het gebeurde pas nadat op de echo was te zien dat het niet goed ging. Dan moest ik dus weer gecuretteerd worden.

Continu zwanger

Ik werd er zo verdrietig en moedeloos van, was daarbij ook labiel van alle hormonen. Ik was eigenlijk continu zwanger, alleen kwam er geen baby. Als je op een briefje krijgt dat het een keer gaat lukken, geeft dat je moed. Maar helaas kreeg ik die boodschap heel lang niet. Tot ik naar het Radboudumc in Nijmegen ging voor allerlei onderzoeken.

De arts daar zei: “Er zijn hier weinig mensen naar buiten gegaan zonder kinderen.” Dat gaf hoop. Maar er kwam behalve dat mijn baarmoeder vol littekenweefsel zat weinig uit de onderzoeken.

Lees ook: Vruchtbaarheidsonderzoek, wat houdt het in?

Hondsberoerd

Weer werd ik zwanger, maar dat kon ik pas echt geloven toen ons meisje na zeven maanden nog gezond en wel in mijn buik zat. Toch raakten we haar nog bijna kwijt tijdens de bevalling. Ik voelde dat het niet goed ging met de baby en was zelf ook hondsberoerd.

Tijdens de bevalling zag ik dat haar hartslag wegviel. Ik dacht: persen, persen, ook al pers ik mezelf helemaal kapot. Ik was zo gefocust op een levend kind. Er was ontzettend veel paniek.

Lege kamer

Toen kreeg ik een knip, ze trokken ons kind eruit en weg waren ze. Zo stond de hele kamer nog vol met artsen en zo was iedereen weg. Ook Wilmar, hij was achter onze dochter aan gerend. Ik wist niets. Niet eens of ze nog leefde. Lag ik daar bibberend in m’n eentje in die lege kamer. Ik kon niet eens bij een dekentje om over mezelf heen te trekken.

Uiteindelijk kwam er iemand om me te hechten. Ze zei alleen dat ze niets kon zeggen. Waarop ik zelf maar vroeg of de placenta er niet uit moest. Het was een bizarre situatie.

Leven gered

Tweeënhalf uur later kwam het verlossende woord: Jackie leefde! We bleken allebei een streptokokkeninfectie te hebben, waardoor zij maar niet zelfstandig begon met ademen. Tijdens het reanimeren bleef ze de arts aankijken, vertelde hij later, waardoor hij het niet over z’n hart kon verkrijgen te stoppen. Dat heeft haar leven gered.

Toen ik haar eindelijk mocht zien en naar de couveuseafdeling werd gereden, wist ik niet eens welke baby van mij was. Dat was pijnlijk. Maar wat er door me heen ging toen ik haar eenmaal vasthield, is onbeschrijfelijk.

Rijkdom

“Als je nog meer kinderen wilt, moet je het snel doen.” Met dat advies in m’n zak en met een kerngezonde baby in de maxicosi waggelde ik het ziekenhuis uit. Ondanks haar slechte start ging het supergoed met Jackie. Ik genoot van haar en van het moederschap. Dat ik na een halfjaar weer een miskraam kreeg, vond ik daardoor minder erg.

De buit is binnen

Een paar maanden daarna bleek ik weer zwanger van een meisje. We waren opnieuw zó blij, maar ook doodsbang. Niet alleen om haar tijdens de zwangerschap te verliezen, ik zag ook op tegen de bevalling. Helemaal toen ze aan het eind van de zwangerschap vijf kilo bleek te zijn. Ook deze bevalling was niet om over naar huis te schrijven, en het eerste jaar was Suzie een huilbaby. Maar ik weet nog zo goed dat ik met Jackie en Suzie op de bank zat en dacht: wát een rijkdom. Mijn buit is binnen. Ik was gewoon moeder, dat was wat ik altijd wilde.

Vijf miskramen

Ik was zo blij met m’n meiden, niets was me te veel. Ik heb ze enorm verwend, zowel met liefde als met bergen dure kinderkleding – alle proporties waren weg. We vonden dat ons gezin compleet was, maar toen de meiden eenmaal naar school gingen, begon het toch weer te kriebelen. Ik raakte vijf keer zwanger, maar al die zwangerschappen eindigden in een miskraam.

Je kunt je afvragen waarom ik het niet opgaf, ik had toch al twee gezonde meiden? Maar ik was er weer helemaal door gegrepen.

In goede handen

Toen we op gesprek waren in het AMC om onze opties te bespreken, was ik alweer zwanger. En bleef ik zwanger, ondanks dat ik de hele zwangerschap door bloed verloor. Gek genoeg stond ik er veel relaxter in, misschien omdat ik voelde dat ik in goede handen was.

Vaste klant

Inmiddels was ik vaste klant in het ziekenhuis: ik moest elke week op controle. Toch moest Rosie zesenhalve week eerder gehaald worden met een spoedkeizersnee, omdat er een enorme bloedprop in m’n buik op knappen stond. Dat verklaarde de bloedingen.

De heftigste tijd

Rosie was zo lief en klein: 2400 gram, ik was helemaal verliefd op haar. Gelukkig groeide ze als kool en was ze een relaxte baby, maar achteraf gezien was dat de heftigste tijd. Ik had drie kinderen, maar kon helemaal niks. Fysiek was ik er slecht aan toe. Gelukkig kreeg ik veel hulp uit mijn omgeving.

Special treatment

Toen Rosie negen maanden was, kreeg ik ineens een gigabloeding. Er lag een hele plas op de grond. Alles zat eronder. In het ziekenhuis zagen ze dat ik weer zwanger was, maar ze dachten dat het mis zou lopen. Er was zo veel bloedverlies. Ik bleek een hematoom te hebben, een bloedprop van de vorige bevalling.

Ik had totaal niet meer op een zwangerschap gerekend, maar ik was toch al negentien weken zwanger. En ook deze kleine meid bleef zitten. Ik vond het gigantisch spannend, de hele zwangerschap lang, maar ik kreeg echt een special treatment in het ziekenhuis.

Lees ook: Bloedverlies tijdens de zwangerschap

Deze keer perfect

We besloten haar geboorte naar voren te halen. Ze zagen in het ziekenhuis dat ik de stress niet meer aankon. Met zevenendertig weken werd Katie met een geplande keizersnee geboren. Dat een bevalling ook mooi kan zijn, had ik niet eerder ervaren. Maar deze keer was het perfect.

Iedereen wist dat ik ertegenop zag, dus daar werd rekening mee gehouden. Wilmar en ik waren echt samen bij de geboorte.

Happy family

Ineens was ze er, ze werd meteen op mijn buik gelegd en ging direct drinken. Alles was goed en harmonieus. Wat een cadeau. Ik had geen kraamtranen en was fit en vrolijk. Het is net alsof Katie alles heeft rechtgezet, zelfs mijn blaas werkt weer zoals-ie zou moeten.

In totaal ben ik elf jaar zwanger geweest en heb ik meer in het ziekenhuis gezeten dan me lief is, maar ik heb nu wel de happy family die ik altijd wilde. Ik geniet enorm van mijn vier prachtige meiden.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Tekst: Mirjam Rosema-Verhulst. Beeld: Getty Images

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.