Als het je even teveel wordt (en je daar direct spijt van hebt)

Laatst had ik zo’n momentje. In het openbaar ook nog. Ik zei toen iets waar ik mij de hele dag rot over heb gevoeld…

Ik ben nu eenmaal een mens én moeder. Een moeder waarvan het geduld af en toe even op is. Iets met een druppel en een overlopende emmer. Iets met slaapgebrek en alles graag goed willen doen. Alleen weet je soms niet hoe.

Geschreven door

Claudia Sloot

Engelengeduld

Het lijkt mij heerlijk om engelengeduld te hebben en altijd rustig te blijven. Heb je kinderen dan staat dat natuurlijk altijd hoog op de wishlist, alleen ken ik in de realiteit weinig moeders die compleet zen zijn. Of je nu een zoetje thuis hebt zitten of een kleine dictator die de boel naar zijn hand zet, iedereen heeft wel eens van die momenten dat het even teveel is. En dan reageer je soms ook een beetje ‘teveel’. Gevolgd door een schuldgevoel…

Even snel de stad in

Ik had het kunnen weten. Even snel iets terugbrengen in de stad met mijn Otis, is geen fantastisch idee. Ik weet dat het moet kunnen, maar mijn zoontje is nu eenmaal erg actief en wil constant spelen en alles zelf doen. Het is niet zo’n kind wat je zoet kunt houden met wat drinken en een doosje rozijntjes. Toch probeerde ik het tegen beter weten in.

Eigen gang gaan

Ik had het slechte idee om hem in zijn kinderwagen mee te nemen, zodat hij niet zou weglopen. Ik had het waanidee dat ik hem wel zoet kon houden met wat drinken en rozijntjes. HA! What was I thinking? Binnen 5 minuten ging meneer al zelf op ontdekkingstocht en ging moeders daar ‘handig’ met handtas en kinderwagen achteraan. Even wat terugbrengen lukte nog. Een cadeau voor een kinderverjaardag halen niet. Paaien met wat lekkers van de HEMA vond hij wel leuk, maar vervolgens bij zijn moeder blijven, dát zag hij niet zitten. Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen.

Uitstapjes

Normaal bestaan onze uitjes uit het bos, een park met speeltuin en kliminstallaties, het strand of de duinen. Plekken waar hij precies kan doen wat hij wil: rennen, klimmen, ontdekken en spelen. Een uurtje de stad in, dat is helemaal niet leuk als je nergens aan mag zitten en bij je moeder moet blijven. Helemaal niet als je moeder dan lichtelijk geïrriteerd raakt omdat je niet luistert, ook al heb je een toverstaf mogen uitzoeken en een onverantwoorde HEMA worst achter je kiezen.

Goede lieve vrede

Meneer luisterde niet, ik raakte geïrriteerd dus besloot om terug naar de auto te gaan. We moesten langs een aantal van die hysterische voertuigen waar een muntje in moet, waardoor dat ding dan 10 hele seconden heen en weer gaat, voorzien van een schel muziekje. Meneer wilde daar wel in en ik was er klaar mee, dus het antwoord was ‘Nee’! Achteraf had ik hem beter erin kunnen zetten, want het resultaat was een huilende en hangende Otis, die niet wilde lopen en ook niet in zijn karretje wilde.

Schaam je diep

Daar liep ik dan, één hand om de kinderwagen te besturen, twee tassen aan mijn arm en in de andere kant mijn kind meesleurend. Een mooi gezicht zal dat geweest zijn. Eindelijk aangekomen bij de ingang van de parkeergarage liep ik onwijs te klungelen, want ik had mijn handen vol met spullen en een gillend kind, moest het kaartje zoeken om de deur binnen te komen en ook nog langs een groepje mensen manoeuvreren. Een jonge meid wilde mij helpen en hield de deur open. Ze zei iets van: ‘Is het nou leuk om moeder te zijn?’ Dat viel even helemaal verkeerd blijkbaar, want ik zei: ‘Nee, echt nooit aan beginnen!’.

Take it easy

F*&^xck, wat zeg ik nu weer? Wat naar om dat te zeggen! Ik voelde mij een vreselijke moeder en dat de hele dag lang. Ik ben juist zo ontzettend blij met mijn lieve, grappige, zorgzame en gezonde Otis! Nu ik eraan terug denk, schaam ik mij nog steeds diep. Ik geef toe dat het soms pittig is en dat ik momenten heb dat mijn geduld niet tot de hemel reikt. Dat heeft dan niet alleen met Otis te maken, maar ook met andere factoren daar omheen. Er zijn daarentegen zoveel leuke en mooie momenten en ik ben juist ook zo ontzettend trots op hem!

Ouderschap = leerschool

Af en toe loopt mijn emmer blijkbaar over en wordt mijn geduld op de proef gesteld. Een kind is het mooiste wat je kan overkomen, maar ook een ontzettende leerschool. Je denkt in eerste instantie dat je een kind moet opvoeden, maar tegelijkertijd leer je ook ontzettend veel over jezelf. Het ouderschap houd je op sommige momenten een spiegel voor. Waarin je soms liever niet kijkt, omdat je niet trots bent op wat je ziet.

Op dit soort momenten ben ik niet trots, maar ik zie ze maar als reflectiepunt. Zo wil ik niet zijn, niet voor mezelf en niet voor mijn zoon. Het is gebeurd, dus het enige wat ik nu nog met dit gevoel kan doen is ervan leren. Zo leert Otis van mij en ik van hem.