'Als je nu niet gaat slapen, zeggen we je verjaardag af'

Dreigen, chanteren, liegen: nee, dat verdient niet de schoonheidsprijs. Toch grijpt Mariska (moeder van 2 zoons) wel eens terug op deze vijf niet bepaald pedagogisch verantwoorde methodes. Want eerlijk: ze werken als een tierelier.

1. Chanteren

Ik pas het niet alleen toe. Het is zo’n beetje mijn way of life aan het worden. Samen met dreigen. Kan natuurlijk absoluut niet. Durf ik wel tegen zo’n kleintje?

Maar als je echt van wanhoop niet meer weet wat je uit de kast moet trekken om je kind aan het eten/in bed/of mee naar de supermarkt te krijgen, is dit een uitkomst.

En voor een surprise ei dan?

Ik zeg dingen als: als jij dit hapje neemt, krijg je daarna een lolly. IJsje. Surprise ei. Watjemaarwil!  En echt: het werkt. Als een tierelier. Daarna moet je natuurlijk wel daadwerkelijk je chantagemiddel overhandigen. Anders heeft het de keer erna geen effect meer.

2. Dreigen

Ooit hoorde ik een vriendin tegen haar zoon zeggen dat ze het zojuist door hem opgesmulde ijsje weer uit zijn buik zou halen als hij nú niet meekwam. Vond ik vrij drastisch. Onsmakelijk ook. Dat zou ik natúúrlijk nooit doen. Dacht ik.

Geen feest voor jou

Tot ik vorige week mijn kind naar z’n hoofd slingerde dat ik z’n verjaardagsfeestje af zou zeggen als hij NU niet naar bed ging. Hard he? Ik schrok er zelf ook van dat zoiets uit mijn mond kon komen. Maar ik was behoorlijk radeloos toen ik al 3 kwartier probeerde mijn oudste in bed te krijgen en hij er grijnzend steeds weer uitstapte.

Of toch?

Tja, dreigen… Het verdient niet de schoonheidsprijs, waarschijnlijk heeft mijn zoon nu een trauma voor het leven. Maar nóg waarschijnlijker past hij dit over pak ‘m beet 30 jaar ook toe op z’n eigen kinderen. Want reken maar dat het succes had.

En geen zorgen, hebben gewoon z’n feestje gevierd. (Wat we ook hadden gehad als hij nog 3 kwartier naast z’n bed had gestaan, hoor, maar vertel hem dat maar niet).

3. Liegen

Het valt een beetje in de categorie dreigen, maar ik vind dat deze methode toch een eigen plek verdient in dit rijtje. Je kind wil na 99 keer van de glijbaan te zijn geweest, per se nog een 100^e keer. En vrij zeker: nog een 101^e keer ook.

Doeiii, ik ga

Niets helpt. Smeken, chanteren, dreigen…Het wint het niet van die verrekte glijbaan. Wat ik dan doe, en daar heb ik zeker niet het patent op want ik zie het alle ouders doen, is 5 meter verderop staan en heel uitgebreid zwaaien. ‘Doeiii, mama gaat! Blijf jij hier maar alleen!’

Verstopt

Werkt dit bij jullie? Want het heeft nul uitwerking op mijn kinderen, die zwaaien gewoon vrolijk terug. En toch probeer ik het elke keer weer. Soms ga ik letterlijk nog een stapje verder en verstop ik me achter een boom. ‘Ik ben weg, hoor!’ Mooi, denken die van mij dan: kan ik lekker zonder gezeur glijen.

Het eindigt er meestal in dat ik mijn zoon in de houdgreep moet nemen waarbij ik altijd een beetje bang ben dat mensen denken dat ik kinderen aan het ontvoeren ben.

4. De good cop uithangen

Ik ben de good cop bij ons in huis. Mijn zoons mogen van mij meer dan van hun vader en dat weten ze dondersgoed. Daarom vragen ze altijd hoopvol aan mij of ik ze naar bed breng of ze nog een snoepje mogen en doen ze liever met mij boodschappen.

Maar ik weet ook weer dat mijn zoons dat weten, dus vind ik dat ik daar af en toe best gebruik (misbruik) van mag maken. Dus als mijn zoons mij nat blijven spetteren vanuit bad, vraag ik: moet ik papa roepen? En zo maak ik van mijn vriend nog meer de bad cop dan hij al is.

Bad cop gezocht

Heel gemeen van mij, vooral naar mijn vriend toe. Maar hee, hij hoeft daarentegen nooit een uur met ons kind strijd te voeren over naar bed gaan, dus daar mag best wat tegenover staan toch? Wat ik ook wel eens doe is een willekeurig iemand benoemen tot bad cop. Werkt nog beter!

Gister nog een te vrolijke vakkenvuller in de supermarkt. Mijn zoons waren niet weg te slaan bij de snoepbakken, die ook zo fijn op zijn ooghoogte staan. Op mijn ‘doei, ik ga’ werd (ik wist het van tevoren) niet gereageerd, dus betrok ik een toevallige toeschouwer in mijn slechtheid en zei: anders wordt die meneer heel boos!

Driftbui voorkomen

‘Oh’, schrokken mijn kinderen en lieten meteen de zure matten voor wat ze waren om zich snel tegen mij aan te vleien. Driftbui voorkomen en hun ogen ben ik nog steeds de allerliefste.

5. Toegeven

Ja, en ik zei het al: heel pedagogisch verantwoord zijn al deze manieren niet en gelukkig hanteer ik ook methodes waar de deskundigen wel achter staan.

Maar soms ben ik ook maar een radeloze, drukke of luie moeder en kies ik om de lieve vrede te bewaren voor de weg van de minste weerstand. Wil je de iPad? Oké, hier heb je ‘m. Kan ik héél even een mailtje tikken/’n telefoontje plegen of Het Wylde Pad kijken.

Ook opvoeden is een beetje nemen én geven, toch?