Bevallen in Dubai

Zwanger zijn in Dubai is toch nét iets anders dan zwanger zijn in Nederland, zo ontdekt Claudia. De cultuur, het klimaat, de bevalling en alles wat daarbij komt kijken… Hier haar derde blog over deze bijzondere periode.

Meestal als je zwanger bent, komt de baby wanneer het er klaar voor is. Of dat nu iets eerder of later is, dat maakt niet zoveel uit. In mijn geval moest de bevalling ingeleid worden om medische redenen. Dat is best gek. Je gaat onderweg naar het ziekenhuis en je weet op dat moment, terwijl er dan nog niets aan de hand is, dat je thuiskomt met een baby. Je gaat weg met z’n twee en komt thuis met drie. Een apart gevoel, omdat je niet echt wet wat je ervan moet verwachten.

Geschreven door

Claudia Sloot

Ziekenhuis uitzoeken

Mijn bevalling moest ingeleid worden, omdat Otis drie weken in groei achterliep met zijn buikje. De gynaecoloog wilde niet langer wachten en vond het tijd om hem te halen. We prikten een datum, 19 februari, en reserveerden een ziekenhuis. Dat is in Dubai normaal. Geplande bevallingen zijn daar meer gangbaar dan de natuur op zijn beloop laten, Net alsof je een school uitzoekt, kies je als zwanger stel jouw ziekenhuis uit. Je plant je bevalling in, zodat ze weten wanneer je komt. Je meldt je net na middernacht, omdat je van de verzekering drie dagen in het ziekenhuis mag verblijven. Op deze manier heb je de meeste support na je bevalling, dus dat is the way to go.

De nacht voor de bevalling

We melden ons netjes na 0:00 op 19 februari en die nacht hebben ze mij en Otis aan de monitor gehangen. De hartslag van ons beiden werd continue in de gaten gehouden. Die nacht wordt er alvast een pil bij mij ingebracht, zodat ze de volgende ochtend gemakkelijk mijn vliezen kunnen breken. Je slaapt dan nog een paar uurtjes en vroeg in de ochtend wordt je wakker gemaakt met een ontbijtje.

Showtime!

8:00
Mijn vliezen werden gebroken, wat een golfslagbad! Ik mocht rondjes gaan lopen over de gang, zodat Otis nog iets verder zou indalen.
9:30
Tijd om naar de kamer te gaan waar het allemaal ging gebeuren… Eén verdieping omhoog of omlaag en aan de andere kant van de gang. Ik kreeg een infuus om de weeën met vloeistof op te wekken en ik wist genoeg als de zuster steeds binnenkwam om dat apparaat achter mijn hoofd een slinger te geven.
12:30
Het is vrij heftig worden en bedacht mij om eens naar de ontsluiting te vragen. Als dit nog maar om twee centimeter zou zitten, dan werd het nog een lange dag. Even wroeten en ze zei dat ik op vier centimeter zat. Dat kon dus nog wel acht uur duren volgens haar.
13:30
Het klopte wel dat het heftig was en snel ging, want inmiddels twijfelde ik over een ruggenprik, maar toen had ik volledige ontsluiting! Hoera! Mijn gynaecoloog werd gebeld en ze kwam eraan. HELP! Ik kreeg al persweeën! Zonder mijn gynaecoloog ging ik dit echt niet doen, dus dat betekende ze rustig over mij heen laten komen… Puffen? Ze hadden geen idee waar ik het over had. Ik geloof dat ik dat erger vond dan de hele bevalling. Jezelf inhouden, terwijl je hele lijf er alles aan doet om het kind uit te drijven (een beetje oneerbiedig gezegd).
14:00
Dokter Rosalie kwam binnen. Wederom hoera! Ik zei tegen haar: Thank god you’re here! Just tell me what to do and I’ll do it! Niet gillen, niet kreunen, gewoon focussen en haar raad opvolgen, is het antwoord. Wat ik braaf deed.
14:34
Een paar persweeën en een mini-knip later was daar mijn kleine allerliefste! Wat een ervaring, super mooi en totaal niet horror, bloederig en tegen je man gillen dat je hem… (of hoe gaan die verhalen). Het kan dus ook echt heel erg relaxt en ik zou het zo weer doen! Waarschijnlijk hielp het ook mee dat hij nog geen 2900 gram was…

Kind én moeder geboren

Dan ben je opeens moeder van een prachtig jongetje! Dat moment is alweer bijna vier jaar geleden en wat gaat de tijd snel! Wat is het prachtig, mooi en leerzaam om een kindje te hebben, maar ook ontzettend ingrijpend en zwaar! Ik zou niet meer anders willen en wie weet komt er op een dag nog een broertje of zusje voor hem bij