De leukste thuis

Danny Koks (36) is vader van Sarah (2) en schrijft maandelijks een column voor Ouders van Nu. Deze keer schrijft hij over lachen om kinderen en waarom dat een potentieel mijnenveld kan zijn.

‘Je hebt me toch gehoord?’ Met die kordate uitspraak was het pleit beslecht. Deelnemers: mijn dochter Sarah (2,5 jaar) en oma die (laat ik respectvol blijven) iets ouder is. De inzet: een flesje melk. Winnaar: Sarah. De vijf woorden waar deze column mee begon, kwamen namelijk uit haar mond. En dat was dat. Oma mocht haar geen flesje geven. Ik weet dat ik om dit soort dingen niet mag lachen. Met een net te laat ingeslikte grinnik om de brutaliteit van je eigen kind kun je in één klap al je ouderlijk gezag kwijtraken.

Geschreven door

Danny Koks

Mijnenveld

Lachen om kinderen kan daarom een potentieel mijnenveld zijn. Kán. Onze vriendenkring heeft genoeg kinderen op de wereld gezet die ik helemaal niet grappig vind. Met hen kan ik gerust 24 uur opgesloten zitten en zonder zelfs maar de flauwste glimlach na het etmaal fluitend uitklokken.

Goud

Bij Sarah lukt me dat onmogelijk. Zelfs als ik het heel objectief bekijk, is zij gewoon enorm grappig. Alles waar ik vroeger om in een deuk lag (het haar van Ivo Niehe, mannen die op een bruiloft de dansvloer worden opgesleept, nieuwslezers die het over ‘blootvluchtelingen’ hebben) is in mijn top tien een plaatsje gezakt. Sarah staat nu bovenaan. Natuurlijk zou mijn vaderlijk bloed moeten koken als mijn dochter ‘Je hebt me toch gehoord?’ zegt, maar in combinatie met haar onschuldige gezicht en, ook dat zal ik niet ontkennen, het verbouwereerde hoofd van oma… tja, dat was gewoon goud.

‘Grappig, papa?’

Zoals ik het ook enorm grappig vind als ze op de wc-pot klautert (Sarah, niet oma) en ‘Wow, super!’ uitkraait bij het doortrekken. Als ze mij dan hoort grinniken, draait ze zich vlug om en vraagt hoopvol: ‘Grappig, papa?’ Hoe kan ik daar ‘nee’ op zeggen? Dus hup, daar drukt ze de doortrekknop weer in. Of neem die enkele keer dat ze op het potje gaat. Dat ritueel duurt úren. Ze gaat op haar gemak in een boekje van Nijntje bladeren of kakelt je de oren van je kop. Als we vragen of ze eindelijk klaar is, zegt ze: ‘Nee, poepie wil drinken’ en horen we een straaltje plas tegen het plastic kletteren. Hou dan je gezicht maar eens in de plooi.

Tranen in de ogen

Laatst had Sarah zelfs de lachers op haar hand in de bus. ’s Ochtends stapte een chagrijnige kerel in, gesloopt na een lange nachtdienst op de bloemenveiling (wij wonen in Aalsmeer, bekend van, nou ja, de bloemenveiling dus). Hij kwam achter ons zitten en nog voordat de buschauffeur z’n tweede versnelling had gevonden, zat de man al te snurken. Hét teken voor Sarah om zich vastberaden om te draaien en Slaap kindje slaap te zingen. Net zolang tot die arme man zijn vermoeide oogleden weer opensloeg. Bij de aanblik van mijn zingende meisje brak er een glimlach van oor tot oor door. En stonden bij mij wederom de tranen in de ogen van het lachen.