Column Margot over omdenken: 'Dat sterk ontwikkelde eigen willetje is nu irritant, maar later juist goed'

Onze columnist Margot is een kei in omdenken. Lang in de wachtkamer bij de huisarts? Zit de peuter tenminste niet achter de tv. Tot ze op vakantie die ene tas vergeet.

Woedend lag ik naar het plafond te staren. Half zes ’s ochtends, alwéér. Waarom had mijn peuter toch zo’n afkeer van slaap? Stijf van boosheid lag ik naar het geroep te luisteren. De gedachten aan werk druppelden tegelijk met het daglicht binnen, en met elke keer dat ik bedacht hoeveel beter het zou gaan als ik wél uitgerust was geweest, werd ik onredelijker.

Geschreven door

Margot C. Pol

Columnist

Lees ook: Slaapgebrek: zo ga je om met de gebroken nachten

De sluier van boosheid

Slaap en irritatie klonterden die maanden aan elkaar tot één grote nachtelijke clusterfuck. Laaiend was ik als ik ’s nachts weer eens eruit moest, woest om de schijnbare futiliteit van de redenen (‘Ik ben mijn knuffel kwijt, o nee, hij ligt hier’). Totdat mijn moeder zei: ‘Misschien is hij gewoon heel slim.’

Leef elke dag alsof je één glaasje wijn hebt gedronken. Hou even je polsen onder de koude kraan. Mijn moeder zegt wel meer verstandige dingen. Maar nu ze vertelde dat ze had gelezen dat hoogbegaafde kinderen vaak weinig slaap nodig hebben, trok ze de sluier van boosheid eventjes opzij en kwam er weer licht in mijn vastgelopen ouderhoofd.

Ik denk niet dat Simon hoogbegaafd is, volgens mij ontwikkelt hij zich keurig volgens het gemiddelde. Maar alleen al de gedachte dat hij niets aan zijn slaaphaat kon doen en dat er misschien zelfs een goede reden achter zat, hielp om een nieuwe voorraad geduld en compassie aan te boren.

Lees ook: Geduld verliezen bij je peuter: zó voorkom je het

Een hoekje van het paradijs

Omdenken. Je kunt er zo van opknappen als ouder. Oké, dat sterk ontwikkelde eigen willetje is nu wel irritant, maar later wordt het juist fijn: dan laat ie zich zelfs door de directeur niet omver blazen. En ja, we zitten hier al een uur in de wachtkamer van de dokter/in een trein met vertraging/op het potje, maar hij zit in elk geval níét achter de tv. Door het omdraaien van situaties lukt het me vaak om me weer te herinneren wat ik even vergeten was: dat alles veel erger kan, en dat we toch eigenlijk maar mooi in een hoekje van het paradijs leven.

Maar soms werkt zelfs omdenken niet. We gingen naar een Frans vakantiehuis, de auto topzwaar van mijn tot in de puntjes voorbereide bepakking: brood, koekjes, toetendoekjes, ingepakt beloningsspeelgoed voor elk gereden uur, spenen, reservespenen en reservereservespenen. Zorgeloos zoefden we over goudglanzende heuvels. Ik was moe, maar trots op mezelf.

Handig! Onze checklist voor een vakantie met baby

Schelden, huilen, zwijgen

Totdat ik er na twee uur rijden achter kwam dat ik de XL-shopper, tot het randje toe volgepakt met dag- en nachtluiers in twee maten, had laten staan op ons eerste overnachtingsadres. De withete woede die ik toen voelde opkomen, liet zich niet ombuigen. Ik heb gescholden, in stilte gehuild en toen een uur gezwegen. ‘Zo,’ zei Daniël daarna, ‘ben je erdoorheen, je valley of darkness?’ ‘Ik geloof het wel,’ zei ik. En voelde me niet schuldig. Soms is zelfs in een hoekje van het paradijs de weg gewoon hobbelig.