Doe ik even

Hoewel de dag van de geboorte van zijn dochter Ize met stip op 1 staat, was Patricks eerste echte papadag ook een spannende dag. Voor zijn vriendin.

Voor mij is zo’n papadag niet spannend. Tv aan. Telefoon naast me. Beetje scrollen door Facebook. Oh ja: een flesje in de mond van mijn dochter doen als het alarm van mijn telefoon af zou gaan. Makkie toch. Althans dat was mijn plan.

Geschreven door

Patrick de Klerk

Het moment

Na het héle lange verlof van mijn wederhelft mocht/moest/ging ze weer aan het werk. Toen ze wegging zei ze nog iets over ‘let op haar ritme’. Maar dat zou ik later wel uitzoeken als ik helemaal wakker zou zijn. En ze zei iets over avondeten maken. Maar dat hoorde ik ook maar half.

Opeens ging het brandalarm af. Dacht ik. Het bleek mijn dochter te zijn, mijn persoonlijke wekker. Enfin, de dag begon. Een schone luier was mijn eerste taak. Dat mislukte, want Ize besloot net te plassen tijdens het luier-wissel-moment. Op naar het volgende moment. De vitaminedruppels. Ook mislukt. Want ze begon net heel erg te bewegen op het moment dat de lepel in haar mond moest. Jammer. Het flesje ging redelijk. Al had ik daar wel al mijn concentratie en twee handen voor nodig. Boertje? Check.

Oké. En nu?

Wil je slapen? Er volgde een glimlach. Wil je even in de box? Weer een glimlach. Of even schommelen in de tuin? Ook weer een lief ondeugend glimlachje. Goed, het wordt dus schommelen. Bij twee keer zwaaien valt mevrouw in slaap… Wij naar bed. Ligt ze erin wordt ze wakker. Ze jammert. Toch weer schommelen?

Wat een dag. Nu al.

Let je wel op haar slaap- en eetritme, werd mij van tevoren gevraagd. Op tijd een flesje en op een vaste tijd naar bed. Ach, met ritme kun je spelen, vind ik. Als je voor de spoorwegovergang vijf minuten stilstaat met je auto en je rijdt vervolgens met tachtig kilometer per uur waar je maar zestig mag, dan heb je het ‘ritme’ toch weer even goedgemaakt. Maar bij baby’s werkt dat blijkbaar niet.

Een uitje dan maar

Het uitje van de dag: de kinderboerderij. Daar heeft mijn schatje de hele tijd geslapen. De meeste dieren trouwens ook. ‘Dit zijn dwerghamstertjes,’ zei de vrijwilligster, die heel goed te herkennen was aan haar bodywarmer met dierenprint op de rug. ‘De hamsters zijn ’s nachts altijd wakker!’ ‘Oké, de volgende keer komen we wel even midden in de nacht. Dan maak ik eerst even licht op de kinderwagen,’ zei ik. Toen ik daarna vroeg wat de hamsters eigenlijk te eten krijgen, kreeg ik een heel verhaal te horen over dat ze zelf ook kleinkinderen had. En dat die ook zo lief waren. En dat baby’s nog zo lekker makkelijk zijn… Euh, ja… Leuk. Ik snapte de link met mijn vraag over hamstervoedsel zelf ook niet.

Even optellen

Omdat de dag niet helemaal ging zoals ik verwachtte, hierbij een kort verslag:

• Flesjes: 3, duurde in totaal 2 uur.
• Luiers verwisselen: duurde in totaal 45 minuten.
• In bad: 1 uurtje.
• Kleine pauze (net als werken, hè): 10 minuten.
• Schommelen: 18 seconden.
• Slapen: in totaal 3 uur.
• Spelen op het kleed: klein half uurtje.
• Grote pauze: ook maar 10 minuten.
• Uitje kinderboerderij: half uur.
• Baby tv-kijken: 15 minuten.
• Aanmodderen: de hele dag door!

We lagen welgeteld vijf minuten op de bank, toen ik de poort hoorde opengaan. En snel daarop volgde de achterdeur. ‘Hoiii!’ groette ze vrolijk. ‘Jullie samen de hele dag al op de bank?’ Waarna er opeens een frons op haar voorhoofd verscheen: ‘Oh. Heb je nog niet gekookt?’

Patrick en Ize samen bij de kinderboerderij