Eigen wereld

Radio- en tv-presentatrice Lisa Wade (36) geeft elke maand een kijkje in haar drukke leven. Ze is samen met regisseur Peter Blom. Hij is vader 
van Grover (21), Muriel (19) en Rinke (15) en samen kregen ze dochter 
Simcha (3). Deze keer vertelt ze over hoe hun trouwdag in Parijs letterlijk en figuurlijk een vies randje kreeg.

Ik heb zojuist iemands hoofd eraf gebeten. Ik had mijn tanden moeten zetten in mijn overheerlijke croissant, maar in plaats daarvan werd het een zure oude dame.

Geschreven door

Lisa Wade

‘Ziedend van onmacht’

De ontbijtzaal van het hotel in Parijs lijkt op een balzaal. Gelukzalig zwiert Simcha tussen de tafeltjes door als een deftige Française ineens boos naar haar sist dat ze stil moet zijn en op haar stoel moet gaan zitten. Simcha verstaat haar niet, maar schrikt van haar norse gezicht en vlucht naar de gang waar ze in huilen uitbarst. Voordat ik kan bedenken hoe hier verstandig mee om te gaan, ben ik al opgestaan. Stotterend van woede probeer ik de dame in mijn beste Frans duidelijk te maken dat Simcha drie jaar oud is en van mij mag dansen als ze blij is. Dat ze naar mij moet komen als ze daar een probleem mee heeft. Dat ze zou kunnen proberen om vriendelijk naar een kind te lachen. Ik wil nog veel meer zeggen, maar mijn Frans is niet toereikend. Ziedend van onmacht loop ik naar de gang om mijn dochter te troosten.

Goedgemanierde Franse kindjes

Elk jaar gaan we op onze huwelijksdag naar Parijs. De eerste keer rammelden mijn eierstokken bij het zien van al die beeldige, goedgemanierde Franse kindjes die zo uit de catalogus van Petit Bateau lijken te zijn gestapt. Overal waar ik ze zag, bij de Sacré-Coeur of de Notre Dame, fantaseerde ik over ons kind. Ook al wist ik dat de kans heel klein zou zijn, bij Petit Bateau in Montmartre kochten we alvast de eerste babykleertjes. En belden we rozig van verliefdheid met de ivf-kliniek in Nederland.

Vies van alle avonturen

Sinds Simcha er is, gaat ze elk jaar mee naar Parijs. In haar gele Petit Bateau-regenjasje, net als de Franse kindjes die mijn hart ooit sneller deden kloppen. Maar terwijl Simcha’s jasje vies is geworden van alle avonturen die ze heeft beleefd, zijn de Franse jasjes nog kraakhelder achter de plastic regenkapjes van hun buggy’s. Terwijl zij in het restaurant netjes aan tafel zitten en in stilte hun bord leegeten, is Simcha totaal niet geïnteresseerd in haar lunch. Ze is veel te druk om van alle krukjes op het terras een lange trein te maken. Zo herkauwt ze de indrukwekkende reis met de Thalys. Van mij mag ze daarvoor van tafel. Maar ook hier zie ik naast de vertederde lach bij sommigen de afkeurende blik bij anderen.

Mensen die zoeken in plaats van volgen

Nu Simcha wat ouder wordt en iets van haar schattigheid verliest, lijkt de wereld steeds meer te eisen dat ze zich aanpast. Toch zie ik in diezelfde wereld een enorme behoefte aan mensen die zich niet aanpassen. Mensen die zoeken in plaats van volgen. Simcha is inmiddels midden op het plein op de grond gaan liggen. Ondanks de blik die een Franse moeder me toewerpt, zeg ik niet dat ze moet opstaan omdat het vies is. Vanuit deze positie kan Simcha de kerktorens veel beter zien. Voor haar zijn het sprookjeskastelen waar prinsessen wonen. En dat wil ik graag zo lang mogelijk zo houden.

Om moeders op te roepen elkaar te waarderen in plaats van te veroordelen voeren BN’er moeders daarom de #mompeace-campagne. Klik hier hoe je de actie kan steunen.