Eva is hulpouder bij een schooluitje: '26 kinderen begeleiden is topsport'

'We zijn morgen met z'n tweeën, maar dat redden we wel.' De juf ziet de paniek in mijn ogen en geeft me een geruststellend schouderklopje. Ik heb me opgegeven als hulpouder voor het schaatsuitje. Bij het idee dat ik samen met de leraar 26 kinderen heelhuids de tram in en uit naar het Museumplein moet loodsen, breekt het zweet me uit. Ik vind leraren superhelden. Ik ben zelf niks gewend, ik heb één kind. Als we een vriendinnetje meenemen, vind ik het al 'gedoe' om 2 kinderen in de gaten te houden, laat staan 26…

Respect voor leraren

Toch geef ik me zo vaak als ik kan op om te helpen op school want ik weet dat scholen niet zonder hulpouders kunnen. Als freelancer ben ik flexibel, daarom ben ik waarschijnlijk de enige ouder die zich heeft gemeld om op een dinsdagochtend mee te gaan schaatsen. Het leuke aan hulpouder zijn, is dat je een inkijkje krijgt in de klas en hoe de kinderen met elkaar omgaan. Hierdoor heb ik enorm veel respect voor leraren gekregen. Zo knap hoe ze al die door elkaar heen pratende, treuzelende kinderen in het gareel houden. Het maakt me ook altijd een beetje jaloers op hun baan, want wat zijn die kinderen toch lief en gezellig.

Adorerende blikken

Code geel. Het gaat hevig sneeuwen morgen. Maar ook een juichend mailtje van de juf. Op de valreep hebben zich nog meer ouders gemeld om te begeleiden. Gelukkig. Ik zag al kinderen onder de tram komen onder mijn amateuristische toezicht. 'Morgen ga je mee toch, mam?' Mijn dochter kan niet slapen van de opwinding. Haar schaatsen staan klaar en haar outfit – skibroek en fleecetrui – ligt op de stoel.

Het mooiste aan helpen op school zijn toch wel de adorerende blikken die ik krijg van mijn dochter. Ze vindt het prachtig als ik er ben. 'Dat is MIJN moeder', stoot ze trots andere kinderen aan. Ik geniet er maar van, want het schijnt dat elk moment de fase kan aanbreken dat ze niet met me gezien wil worden.

Vallen in de tram

'Geen gatenkaas!' Ik klink als een echte juf, denk ik trots, terwijl ik de kinderen maan om aan te sluiten in de rij. Hulpouderen in Amsterdam is toch wel hulpouderen 2.0. We zijn deze zomer verhuisd vanuit Amersfoort dus ik kan vergelijken. We loodsen 26 kinderen over 3 zebrapaden, coachen ze om op een supersmalle stoep bij de tramhalte te wachten en houden ze bij bosjes tegelijkertijd vast in hun kraag zodat ze niet vallen in de tram. Vervolgens mogen we die 26 kinderen nog van het Leidseplein naar het Museumplein begeleiden, omdat de tram door een stroomstoring niet verder gaat. Ik ben al uitgeput tegen de tijd dat we bij de ijsbaan aankomen. Maar ze leven allemaal nog.

Fruit delen

Nadat ik eindeloos veel schaatsen heb aangesnoerd en mijn vingers gevoelloos zijn geworden van de kou, gun ik mezelf een break. Met een koffie kijk ik van achter het raam genietend naar de schaatsende kinderen. Wat een lol. Eén meisje valt, een bloedlip, maar is snel getroost met limonade en veel aandacht. Een vriendinnetje houdt haar hand vast als ze weer terug het ijs op wil. Als het tijd is voor het tienuurtje blijkt de helft hun broodtrommel vergeten te zijn. De kinderen delen moeiteloos hun fruit. Op de terugweg helpen klasgenootjes de zware tassen van anderen dragen. Ik vind ze lief, die kinderen.

Sneeuw eten

We lopen terug en het begint te sneeuwen. Harder en harder. Bij de tramhalte lachen de kinderen om elkaars witte haar en steken ze hun tong uit om sneeuw te eten. 'Waar smaakt het naar?' vraag ik. 'Naar lucht!' 'Waar smaakt lucht dan naar?' 'Naar wolken, natuurlijk!' Daar is de tram al. 'Mammie lief', mijn dochter vlijt zich tegen me aan in de tram. Ze vindt het jammer dat ik straks weer naar huis ga. Ik ook.

Beeld: Shutterstock