Eva vraagt zich af: ben ik een helikoptermoeder?

Eva neigt soms naar het (over)beschermende. Ze regelt het graag allemaal voor haar dochter en spreekt gemene kinderen in de speeltuin intimiderend toe. Maakt dat haar een hysterische moeder?

‘Komen er nog meer meisjes?’

Geschreven door

Eva Munnik

‘Ik dacht het wel’.

‘Dat was wel gezegd. Er zouden meisjes van haar leeftijd komen.’

De student die het watersportkamp begeleidt laat niets merken, maar als ik haar was, zou ik denken ‘wat een zeikmoeder’. Toch vraag ik door. Er waren ons meer zevenjarige meisjes beloofd op het kamp.

Enthousiast

Mijn dochter hangt zenuwachtig maar enthousiast aan mijn hand. Ze gluurt naar het water dat schittert in de ochtendzon. Kinderstemmen gallen opgewonden in de haven. Uitgelaten jongens dobberen rond in kano’s.

Hysterisch

Ze is een beetje zenuwachtig voor de week op het water, maar eerlijk gezegd: haar moeder is nog veel nerveuzer. Gaat ze het wel leuk hebben? Is ze wel veilig? Waar zijn die andere meisjes die ons beloofd waren? Heb ik het nu al verpest bij de begeleider met mijn spervuur aan vragen? Ben ik hysterisch?

Relaxed

Ik vind het lastig om te beoordelen wat voor moeder ik ben en wat voor een moeder anderen mij vinden. Val ik in de categorie relaxte mijn-kind-redt-zich-wel moeders of hoor ik eerder bij de spastische elke-snoeptomaat-snijd-ik-in-de-lengte-door-midden ouders?

Moederschap

Sommige mensen kunnen heel goed van een afstandje naar zichzelf kijken. Die zeggen vol overtuiging ‘ik ben zo iemand die…’ Ik weet niet zo goed wat voor iemand ik ben, ik ben zoveel verschillende dingen namelijk. En ik kan al helemaal niet inschatten hoe ik op anderen overkom. Niet qua uiterlijk (Ben ik knap of heel gemiddeld? Zie ik er al best oud uit of kan ik er nog mee door? Geen flauw idee) en niet qua karakter (vinden mensen me een beetje slim? Ben ik grappig of lachen ze vooral uit beleefdheid?). En niet qua moederschap dus.

Helikopterouders

Je hoort tegenwoordig vaak dat we te veel ‘curlingouders’ of ‘helikopterouders’ zijn. Ik google op die term en lees: Ouder die zijn kind te beschermend opvoedt in die zin dat hij alles probeert te overzien en de ontwikkeling van het kind volledig probeert te sturen, bijvoorbeeld door het kind overmatig veel aandacht te geven, het overal in te begeleiden en te anticiperen op alle mogelijke problemen die het kind zou kunnen tegenkomen.

Check

• Kind overmatig veel aandacht? Uh…geen idee. Als ze ‘mama’ roept zeg ik wel gelijk ja. Maar ook vaak: ‘Ik ben nu de krant aan het lezen, zoek het zelf even uit.’
• Overal in begeleiden? Dat is toch normaal bij een jong kind? Het zou wel fijn zijn als ze eens haar eigen billen ging afvegen. Ik weet het, belachelijk dat ik dat nog doe, maar anders blijft ze een uur lang op de wc roepen dat ze klaar is.
• Anticiperen op mogelijke problemen. Check. Niet voor niets belde ik de zeilschool vooraf drie keer op om te vragen of zich al meer meisjes van dochters leeftijd gemeld hadden.

Tip: zo maak je je kind zelfstandig(er)

Overbeschermend

In sommige opzichten neig ik absoluut naar het (over)beschermende. Toen mijn dochter voor het eerst naar school ging, mocht ze de eerste weken alleen ‘s ochtends en naar de bso hoefde ze pas na twee maanden. Dat kostte me al mijn vakantiedagen, maar ik wilde haar start op de basisschool soepel laten verlopen. En toen ik laatst op ons vakantieadres opving hoe een ander meisje gemeen tegen haar deed (‘Wat zit jij nou dom op die schommel?’ Sneerde ze naar mijn dochter die nog niemand kende en wat eenzaam in de speeltuin hing), wist ik niet hoe hard ik op het stomme kind af moest benen om haar intimiderend toe te spreken (het liefst had ik haar een pets voor haar kop gegeven).

Watersportkamp

Maar aan de andere kant laat ik mijn dochter wel al alleen op het plein spelen waar oudere buurkinderen dat nog niet mogen, ik weet namelijk dat ze voorzichtig is. En ik bemoei me echt nooit met meidenruzietjes over wie welke tekening eerst had, dat zoeken ze maar lekker zelf uit. Last but not least: ik laat haar helemaal alleen op watersportkamp gaan.

Insmeren

‘Mam, we gaan samen in die kano oké?’ Mijn dochter springt het water in met de net gearriveerde zevenjarige Bella. Ze kijkt niet meer om. Ik loop de steiger af, zonder te vragen of ze haar wel goed in de gaten houden en of ze haar nog even insmeren. Ik ben echt geen hysterische moeder.

(En ik was die middag echt niet een uur te vroeg met ophalen).

Lees ook: Waarom teleurstellingen juist goed zijn voor je kind