Glimlach

Ellen Andrea (32) geeft elke maand een kijkje in haar leven als verloskundige. Ze werkt voor de Kleverparkpraktijk in Haarlem en is samen met Niels. Ze hebben 2 dochters, van 4 en 2. Deze keer vertelt ze over een bijzondere glimlach tijdens een bevalling.

Gerommel in de buik

Ik wil net mijn bed instappen als de diensttelefoon gaat. Het is Mees, de man van Janneke. Janneke is vanmorgen op het spreekuur geweest en had toen drie centimeter ontsluiting, na een paar dagen gerommel in haar buik. Ze is net over de uitgerekende datum heen en nu lijkt het gerommel over te gaan in echte weeën. Ze krijgt haar tweede kind, dus ik kleed me weer aan en rij erheen.

Naar huis

De weeën leken elke vijf minuten te komen, maar nu ik er ben wordt het weer rustiger in Jannekes buik. Wel is er nu 4 centimeter ontsluiting en ik voel dat de vliezen er goed op duwen. Het kan nog alle kanten op, maar omdat het met een tweede kind snel kan gaan, stel ik voor dat ik even blijf. Na een half uur durft Janneke eerlijk tegen me te zeggen dat ze het gevoel heeft dat ik op haar zit te wachten. Dat gevoel lijkt de weeën tegen te houden: ze blijven om de 7 minuten komen. Ik spreek af wanneer ze me moeten bellen en verlaat hun huis.

Thuisbevalling

Om één uur schrik ik wakker van de telefoon. Janneke voelt dat het nu goed doorzet. En inderdaad, als ik weer binnenkom, blijven de weeën gewoon komen. Ik bereid een thuisbevalling voor en bel een kraamverzorgster om me te assisteren. Zittend op de bal zucht Janneke de weeën weg. De ontsluiting vordert rustig. Dit kind heeft kennelijk geen haast.

Rottige centimeters

Een uur later lijken de weeën weer wat minder te worden en ik haal mijn trukendoos tevoorschijn: lopen, zijligging, wiegen. Uiteindelijk besluit ik de vliezen te breken en dat geeft een heftige weeënstorm. Janneke heeft het even erg moeilijk en we supporten haar door deze laatste rottige centimeters. En dan is er weer kalmte. De weeën zakken af… Na twintig minuten hak ik de knoop door: we gaan naar het ziekenhuis. Er moet bij iedereen een knop om, maar binnen een half uur helpen Mees en ik Janneke op het verlosbed waarnaast de dokter al klaarstaat.

Prachtig tafereel

De baby doet het prima, dus veel haast is er niet, maar met een infuus met oxytocine proberen we de weeën wat krachtiger te maken. De dokter neemt de bevalling officieel over, maar ik laat hen niet alleen in het heetst van de strijd. Het infuus heeft effect: opeens worden de weeën krachtiger. Er komt persdrang en binnen drie weeën zien we haartjes! Met de spiegel kijkt Janneke mee hoe haar dochter spildraait en geboren wordt. Het lijkt wel of deze barende vrouw glimlacht op dit bijzondere moment. Een prachtig tafereel.

Mooie bevalling

Fieke huilt meteen goed door en kijkt haar ouders rustig aan als ze tegen haar praten. Wat jammer dat Janneke dit klusje niet thuis kon afmaken. Tijdens haar kraamweek vertelt ze dat ze daar ook van baalt. De rit naar het ziekenhuis was geen pretje. Maar ik zie steeds haar glimlachende gezicht voor me, terwijl ze een meisje op de wereld zette. Ik hoop dat Janneke dat gevoel het meeste kan onthouden en kan terugkijken op een eigenlijk heel mooie bevalling.