Eerst wat voorinformatie. Ik heb thuis een topdouche, al zeg ik het zelf. Een walk-in douche of zoals ik het noem 'de wasstraat'. Zo eentje zonder deur of gordijntje, twee mega-douchekoppen naast elkaar waar je met gemak met twee tot drie mensen tegelijk kunt douchen. Toen we ons huis lieten verbouwen, was ik namelijk net zwanger. Daar werden ik en Stefan (toen vriend, inmiddels man) nogal week van. Het idee van ons als gezinnetje samen onder de douche vonden wij het toppunt van gezelligheid.
In een houtgreep onder de douche
In de praktijk viel dat vies tegen. Onze Nova had vrijwel meteen een hekel aan douchen. Op zich niks abnormaals, veel kinderen blijken doucheangst te hebben. Tenminste, dat lees ik op Google. Nova is bijvoorbeeld bang om door het afvoerputje weg te spoelen en houdt niet van al dat water in haar ogen. Het nagellak remover-incident van vorig jaar was de genadeklap. Mijn stomme schuld. Ik liet het flesje op tafel slingeren. Dat rotspul kwam in haar ogen terecht. Zij hysterisch. Ik in paniek. Met haar in een soort houtgreep trok ik een sprintje naar de badkamer. Het water was te koud. De straal te hard. En ik probeerde met al mijn kracht haar ogen open te maken met mijn vingers. Ze was helemaal overstuur en hapte naar adem. 'Shit', dacht ik, 'ik ben gewoon mijn eigen kind aan het waterboarden'. Sindsdien wilde ze niet eens in de buurt van een douche komen. Ik liet het maar zo, we hebben tenslotte ook een ligbad.
Beginnende dreadlocks
Fast forward naar een maand geleden: onze rondreis door Amerika met een enorme camper. Met alles erop en eraan. Alles, behalve een bad. Een rondreis van dertig dagen. Op het programma stonden vooral national parks , zoals de Grand Canyon, Zion en Yosemite. Veel natuur. Best primitief. Buitenspelen en lekker vies worden dus. Leuk, maar na 10 dagen kregen natte washandjes dat lijfje niet meer schoongeboend. En ook Nova's haar zat al in het voorstadium van dreadlocks. We hebben haar 1 keer kunnen wassen in een piepschuim ijsbak (zie foto), maar daar werd het al snel te koud voor.
Project Douche kwam maar niet van de grond. De hele trukendoos trok ik open: het goede voorbeeld geven, rollenspellen spelen, zingen, smeken, huilen… Zelfs ordinaire omkoperij met een Barbie of de iPad hielp niet.
Muntjes zijn magisch
En ineens was daar de doorbraak. Dankzij 3 muntjes. Nova zeurde al de hele dag om een knuffelbeest uit de campingwinkel. Terwijl ze dus net een gloednieuwe Barbie had gekregen. Ik zei: 'Die kost 10 muntjes. Als je die knuffel echt wilt, moet je hem verdienen.' Dat was eigenlijk meer als grap bedoeld, want meestal haakt Nova af als ze veel moeite voor iets moet doen. Dat wordt ons volgende opvoedkundige project, maar dit terzijde.
Ik verzon snel wat spelregels. Speelgoed opruimen is 1 muntje, zelf tandenpoetsen 1 muntje, douchen 3 muntjes. Ze begon op haar vingers te tellen. Ik hoorde haar hersens kraken. En toen sprak ze de legendarische woorden: 'Mama, kom we gaan douchen'.
Veel te gezellig
Die knuffel was binnen twee dagen in the pocket en van haar doucheangst heb ik sindsdien niks meer gemerkt. Of mijn aanpak pedagogisch verantwoord is? Vast niet. Het is toch een vorm van omkoperij. Maar het werkt als een tierelier. Inmiddels huppelt Nova elke ochtend vrolijk door de 'wasstraat'. Sterker nog, vanochtend zei ze: 'Ik blijf nog even staan, hoor. Veel te gezellig dit, mama'. Mijn lieve, dwarse flapdrol.
