Linda: ‘Sinds de coronacrisis, hoor ik non-stop: Mama, ik heb hongerrrrr!’

De coronacrisis lijkt ook zo zijn impact te hebben op het hongergevoel van de kinderen van Linda. Ze vragen non-stop om snacks, snoep of wat er dan ook maar in huis is. Maar als Linda nee zegt, smeden ze samen een plan om het stiekem toch voor elkaar te krijgen.

Terwijl ik inmiddels met een beetje gezond verstand en wat extra beweging de corona-kilo’s aardig weet te omzeilen ben ik verbaasd dat mijn kinderen inmiddels niet door de kamer heen rollen. Of ergens ook weer niet. De hele coronacrisis lijkt voor hen synoniem te staan aan een mega groeispurt op alle vlakken. En groeien betekent hier in huis heel duidelijk: er moet voedsel in en snel ook. ‘Maaaaama, ik heb honger!’

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

Op repeat

Nu moet ik eerlijk bekennen dat dat zinnetje niet een verschijnsel is van de afgelopen maanden. Het was ongeveer de eerste volzin die mijn dochter over haar lippen kreeg toen ze begon met praten. Zeker tussen vier en vijf uur ’s middags staat deze uitspraak op repeat. Ik ben dus wel wat gewend – en ook kundig in het negeren ervan. Maar nu ze zo veel thuis zijn, lijken ze meer te willen eten dan ooit.

Groot raadsel

Het is me dan ook altijd een raadsel hoe dat er op school aan toe gaat. Want ondanks dat we hier tijdens de schooltijden exact hetzelfde rantsoen hebben, lijkt het amper zoden aan de dijk te zetten. Vijf minuten na ons fruitmoment is het alweer honger. En ja, daar moet je dus als thuisjuf elke dag mee dealen. Zou dat op school dan ook zo gaan? Dertig van die hongerige musjes die de hele dag om de juf of meester heen dartelen, smekend naar boven kijkend, want ik heb zo’n honger?

Nieuw powerduo

Negen weken onlosmakelijk samen zijn (en honger hebben), heeft ervoor gezorgd dat er een nieuw powerduo thuis is ontstaan. En dat duo gaat heel strategisch en vindingrijk te werk. Zo ben ik plots in een nieuwe fase beland met ze. Een fase waarin ze ineens kundig via de deurknoppen van de keukenkastjes op het aanrecht klimmen. Eenmaal boven wordt de pot Speculoos vakkundig naar de één geschoven, terwijl de ander de winegums voor haar rekening neemt. En dit alles met uitzonderlijke alertheid. Zodra ik de kamer in kom, doen ze alsof er niets aan de hand is en lijken alle sporen perfect uitgewist.

Kietelknuffel

Echter is deze mama niet van gisteren. Sterker nog, ze is een ervaringsexpert en kenner van alle trucen uit het boek. Binnen twee seconden toverde ik dan ook de pot Speculoos achter de Senseo vandaan en overweldigde ik ze met een extra kietelknuffel die ervoor zorgt dat de monden heel snel opengaan en de resten winegums achter hun kiezen zichtbaar worden.

En dan? Dit is natuurlijk gedrag dat ik niet wil tolereren. Hier hebben we thuis duidelijke regels over. Als je iets wil, vraag je er netjes om en als het antwoord nee is, dan luister je daarnaar. Maar toch voel ik ook wat anders opborrelen van binnen: ik ben stiekem ook een beetje trots. Hun eerste rebellie tegen mij. De scheurtjes in ons quarantainebestaan.

Stiekem lachen

Het is een klein vuurtje dat ik ergens graag in de kiem smoor, maar zich stiekem vermengd met trots. Hoe ze dit nu weer hebben bedacht, maar vooral hoe ze dit zo samen met zijn tweeën uitvogelen. Dat team dat ze samen hebben gevormd en hoe hecht ze zijn samen. Terwijl ik ze nog eens streng toespreek dat dit niet is zoals de zaken er hier aan toe gaan, loop ik daarna snel de gang op. Want stiekem moet ik er heel hard om lachen.

En ja, dat zal vast niet pedagogisch verantwoord zijn, maar die kleine ondeugende gezichten waar je stiekem geen seconde boos op kan zijn, werken op mijn lachspieren. Dus loop ik even weg, heb ik mijn lolletje en gaan we weer over tot de orde van de dag. De pot Speculoos – of wat er nog van over is – wordt terug in de kast gezet en voor de rest van de dag is het geen snoep of koek meer. Natuurlijk hoor ik wel de rest van de middag dat ze zo’n honger hebben, maar na het zien van die lege snoeptrommel trap ik daar vandaag eens even lekker niet meer in.

We hebben honger! Maar die boterham vinden we saai mama…
Lekker samen stiekem koekjes pakken en meenemen naar boven. Maximaal kruimelen.

Hoezo wachten tot we allemaal aan tafel zitten? Stiekem al snel een aardbei eruit pikken.

Het dynamische duo heeft elkaar goed gevonden en dan mag ik het weten van tijd tot tijd.

Samen tot op de millimeter natuurlijk bijhouden hoeveel toetje je krijgt.

En in het weekend als het zonnetje schijnt: pannekoeken eten met de lunch! Tenslotte is er dan niemand meer juf dus is het ook samen genieten van de zon.

Foto’s: Linda Bouritius

Slaaptrainers

Bekijk

Best geteste campingbedje

Draagzakken

Autostoelen

Speelgoed onderweg

Zwemkleding baby's