Vandaag realiseerde ik me ineens: Sven, Kae en ik kunnen deze zomer voor het eerst samen op vakantie. Van het begin tot het eind. Bizar besef eigenlijk, nu ik het zo opschrijf. Deze keer geen trainingskamp of wedstrijd die ertussendoor fietst. Nu kunnen we samen de koffers inpakken en dan de laatste vakantieavond zeggen dat het zo jammer is dat de vakantie weer voorbij is.
Wat voor veel te mooie ideeën ik er nog meer bij heb? Ik zie Kae voor me pielen op het strand, voeten in het zand, badpakje aan, Sven en ik lekker op een zonnebed in de zon. Of samen met Kae een zandkasteel maken, een duik in zee, lekker eten, slenteren over een boulevard. Glimlach op mijn gezicht nu.
Zomerbaby op komst
Even realistisch: de ervaring leert dat ik waarschijnlijk gestrest achter Kae aanren met mijn dikke buik, al roepend: 'Nee, niet alleen in het water!' of 'Niet zomaar weglopen!' of achter haar aan hobbel als ze praatjes maakt met de andere mensen op het strand. Spaans, Engels, Nederlands: draait ze haar hand niet voor om. Waarschijnlijk crasht ze om zeven uur 's avonds, want dan geen middagslaapje meer, dus eten met ondergaande zon zit er ook niet in. En met mijn zomerbaby op komst, nee, dat wordt geen Portugal of Zuid-Spanje, want vliegen zie ik dan niet meer zitten.
Eindeloze stranden op Vlieland
'Waar wil je heen op zomervakantie?' vraag ik aan Kae. 'Vlieland!' gilt ze. Elf jaar geleden hadden Sven en ik er onze vakantie samen. Twee topsporters met hysterische schema's: we konden niet langer weg dan vier dagen. Dus wij naar Vlieland, in een hotel in de dorpsstraat. Om eerlijk te zijn is er in die elf jaar weinig veranderd. Beter gezegd: we doen er nog steeds hetzelfde. Het eiland rondfietsen, lekker eten (helaas is Clara's restaurant weg), spelen in de golven en genieten van de eindeloze stranden. Sinds een paar jaar huren we altijd hetzelfde huis, net achter de duinen. We gingen ook een keer vreemd, met Terschelling, maar dat was ons te druk.
Zijn jullie daar weer?
Als de boot de haven van Harlingen uitvaart, denk ik: lekker, even weg. De rust daalt instant over ons heen, ja alle eilandclichés zijn waar. Bij de fietsverhuur zeggen ze: 'Zijn jullie daar weer?' Bij de strandtent: 'Jullie zijn er weer!' Kae vraagt vaak wanneer we naar Vlieland gaan. Zij zou er hele zomers kunnen vertoeven. In van die poeltjes, als het vloed is geweest, is ze uren zoet.
Ineens zie ik mezelf haar bijna uit het oog verliezen op het strand, achter haar aanrennen door die rustige dorpsstraat, hop daar is ze een winkel ingedoken waar ze alles aanraakt, ook souvenirs van glas. Ik zie haar praten met willekeurige mensen op een terras. Elk uur van de dag vragen om een ijsje. Een vakantie met een peuter is om eerlijk te zijn gewoon hard werken.
Lekker thuis
Goed, onze eerste zomervakantie met z'n drietjes is thuis, gok ik zo. En oké, een paar dagen Vlieland.
'Met de trein hè?' zegt Kae.
'Dat kan niet hè? Een trein over de zee,' antwoord ik.
'Jawel hoor!' Ze zegt er nog net geen 'duhuh' achteraan.
Beeld: Instagrampagina Naomi van As
