Nieuwe school voor grote kinderen

'Mama, mogen we nu eindelijk wennen bij mijn nieuwe school?' Het is half zeven en hoofdredacteur Hilde zit met haar jongens in vol ornaat aan de ontbijttafel. Feike controleert of zijn appel en beker nog in zijn Nijntje rugtas zitten. En een half uur later checkt hij het nog een keer.

Om kwart over acht mogen de jassen aan. Dries wil ook mee, maar voor Feike is het duidelijk: school is voor grote kinderen en aangezien Dries nog niet eens drie is, scheiden hun wegen zich hier. Op weg naar school krijg ik nog een keer te horen dat hij er echt zin in heeft. ‘Het is ook wel spannend hoor mam, maar dat vinden alle kinderen.’

Geschreven door

Hilde Tholen

Appel en beker

Op school merk ik niets van die spanning. Feike vertelt meteen aan de juf dat er een appel in zijn tas zit. En een heel grote beker. De juf vindt het super en zegt dat de tas en de jas aan de kapstok mag. We zoeken een leeg haakje uit, hangen de spullen op en gaan naar binnen.

Niet zwaaien

Alsof hij er al jaren komt pakt hij een puzzel en gaat aan de slag. Ik blijf er even naast zitten, geef een kus en vraag of hij nog even wil zwaaien. Nee hoor mam, dat hoeft niet. Even moet ik slikken, omdat ik hem opeens zo groot en stoer vind. ‘Spannend he?’, zegt de juf. Ik knik.

Om 12 uur haalt Hein hem weer op. Het was super gegaan. Hij was alleen tijdens de gym even in slaap gevallen.