'Normaal zou ik die bal meteen uit haar mond grissen'

Op een regenachtige middag in februari besluit Naomi dat het tijd is om haar smetvrezige zelve in de kast te stoppen en Kae voor het eerst in haar leven te trakteren op een indoorballenparadijs. En hoewel het een stuk leuker was, dan van tevoren gedacht: voorlopig zul je moeder en dochter daar even niet zien.

We beginnen rustig aan, geen ballenbak, wel ander indoorspeelvertier. We zijn neergestreken in een kindvriendelijk restaurant met houten klimtoestellen, touwladdertjes en andere rol- en speelpret. Terwijl ik een groentewrap eet, rent Kae achter een jongetje aan. Samen proberen ze een bal te pakken. Ik zie de bal in zijn mond gaan, Kae pakt hem af en stopt de bal vol overgave in haar eigen mond.

Geschreven door

Naomi van As

Naomi van As - topsportster/moeder

Loslaten

Hygiëne-technisch valt mij dat natuurlijk meteen op. Normaal gesproken had ik de bal gauw uit haar mond gegrist, of had ik al ingegrepen voordat het had kunnen gebeuren. Maar ik ben hier met een reden (namelijk loslaten), dus probeer ik dat ook te doen. (Uiteraard had ik het jongetje daarvoor al gescand op herpeslippen en krentenbaard-vlekken. Niks van dit alles, gelukkig). Terwijl ze samen verder spelen en mondeling speelgoed delen, klets ik nog wat met mijn gezelschap. Eindoordeel: leuk, dit gaan we vaker doen.

Doktersbezoek

Maar dan: een paar dagen later is Kae snotterig en nukkig. ’s Avonds is het huilen geblazen, ze slaapt korte stukjes en troosten wordt steeds lastiger. Zo zielig. Sven en ik zijn een beetje ongerust. Het was me al opgevallen dat ze uitslag heeft bij haar billen en rode vlekjes op haar lijfje (die ik kon wegdrukken, dus geen symptoom van hersenvliesontsteking, leek me). Ik dacht: het zal wel een reactie zijn op een virus. Als Kae om twee uur ’s nachts na veel woelen wakker schrikt en weer niks wil drinken, gaan we naar de huisartsenpost. In het felle licht van de tl-buis kijkt de huisarts haar grondig na. Ze schijnt met een lampje in haar mond. Ik zie het ook: blaasjes. En nog voordat ze het uitspreekt, denk ik aan mijn google-actie van vanmiddag en dat dát het toch moet zijn. ‘Hand-, voet- en mondziekte,’ zegt ze. ‘Geef haar maar een zetpilletje. Het gaat vanzelf over.’

Karma

Wat zielig denk ik, en: dat is megabesmettelijk! De volgende dag app ik een vriendin. ‘Ga je eindelijk naar een indoorspeeltuin! Karma!’ appt ze terug. Precies mijn gedachte. Kae is gelukkig weer beter en eerlijk: het viel achteraf allemaal best mee. En inmiddels blaast er zo’n vreselijk virus over ons land dat alle hand-, voet- en mondziektes doet verbleken. Hopelijk staan we er tegen de tijd dat je dit leest veel beter en gezonder voor. Tot dan spelen wij lekker veilig in en om het huis. En die ballenbak? Die komt wel, ooit.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.