‘Op vakantie met je ex?!’

Nienke en Tim zijn samen met Loulou (6) en Lewis (4) op vakantie. De twee kinderen banjeren uitgelaten door de branding, vader en moeder gaan om beurten met hun surfplank de zee in. Zo op het eerste oog: het ideale plaatje. Maar dat plaatje heeft veel variaties, want Tim is de ex van Nienke. Of komt het weer goed?

Even was het zoals toen. Hij met chirurgische precisie de auto aan het inpakken. Surfplanken op het dak, fietsen vastgeklemd op de achterklep. Elke koffer op exact de juiste plek. Hogere inpakkunde. Ik hobbel achter twee opgewonden kinderen aan. Nog even uitrazen op het schoolpleintje om de hoek. We hebben toch zo’n zestien uur stilzitten voor de boeg. Want Tim zou Tim niet zijn als hij niet in één keer door zou willen knallen. Slapen: dat kan morgen ook.

Geschreven door

Nienke Pleysier

Verrekijker

De tas met eten voor onderweg midden op de achterbank. Lewis is bezorgd. Over veel dingen. Bijvoorbeeld of we ook ‘snacks’ hebben? En over dat hij niet weet hoelang ‘een uur’ duurt. En of zijn verrekijker echt wel in de tas zit. Het is tijd om te gaan. Twee weken op vakantie. Tim en ik richting het zuiden, met onze twee kinderen.

Aangenaam gezelschap

Iedereen die ik het vertelde, van mijn vakantie, samen met Tim, mijn ex, en onze kinderen, reageerde min of meer hetzelfde: ‘Wat mooi toch dat jullie dat gewoon nog kunnen’. En meteen daarachteraan de vraag: ‘Denk je dat jullie ooit nog samen komen?’ Mijn antwoord op eerste vraag is altijd een instemmend ‘ja he’ en op de tweede een kordaat ‘nee’. Tim zijn mensen vonden het meestal ook wel mooi, maar vaak pas in tweede instantie. Eerst was er toch vooral verbazing: ‘Wil je dat wel? Op vakantie met je ex?’ Alsof iemand hem daartoe zou dwingen.

Redenen genoeg

We doen dit net zo goed voor de kinderen, als voor onszelf. Redenen genoeg. In je eentje met twee kleintjes op vakantie is nogal een gedoe namelijk. En als je samen bent, blijft er nog genoeg tijd over om zo nu en dan iets voor jezelf te doen. Voorwaarde is wel dat je elkaar gezelschap nog een beetje aangenaam vindt. En dat eventuele nieuwe geliefden over een tolerante geest beschikken. Die twee hokjes kunnen wij goddank aanvinken.

Babymosselen

So here we are. Terwijl ik dit schrijf zit ik op het terras van de campingbar, waar het overigens om kwart over tien ’s avonds uitgestorven is. Ik hoor krekels. En tussen de pijnbomen door zie ik de eerste sterren verschijnen. De kindjes liggen net in bed. Eerst moesten de babymossels die ze vandaag hadden gevangen nog even naar hun nachtverblijf, de slakom, worden getransporteerd. Toen een verhaaltje van Knofje. En de slaapindeling even doornemen. Vanavond slaapt Tim naast Lewis en Lou mag bij mij in bed.

Aardig plaatje

Ik probeer weleens uit te zoomen. Dan stel ik me voor wat mensen denken als ze naar ons kijken. Zoals we vanmiddag, op het strand zaten. Twee uitgelaten kinderen, banjerend in de branding, met nog net geen dreadlocks van het zoute water. Vader en moeder om de beurt met hun surfplank de zee in. Best een aardig plaatje, niet? Uiteindelijk is niets zoals het lijkt. Of misschien juist wel. Het plaatje kent gewoon heel veel variaties.

Loulou en Lewis