'Opvoeden is meer dan een fulltimebaan, maar dan gek genoeg zonder salaris'

Hoe heerlijk Jan het gezinsleven ook vindt, kinderen opvoeden is ook een behoorlijk pittig klus. Zeker nu zijn meisjes overdag niet meer slapen. En dus moet je elk moment van rust volledig benutten. Als een van zijn dochters in de auto in slaap is gevallen, neemt Jan het er dan ook van. 'Zevenentwintig minuten rust. Helemaal opgeladen kan ik beginnen aan de avond.'

Een interbellum van rust en vree

Een collega vertelde me eens dat, wanneer hij thuiskwam uit zijn werk, hij nog een kwartiertje om de hoek van zijn huis bleef staan. Zittend in de auto, in zijn eentje. Gewoon om even een moment voor zichzelf te hebben. Een moment waarin er rustig wat gerommeld kan worden op de telefoon in plaats van rommel op te hoeven ruimen die de kinderen gedurende de dag hebben gemaakt.

Vijftien hele minuten die niet besteed hoeven te worden aan koken, orde handhaven of andere dingen waar je na een lange werkdag niet direct zin in hebt. Een interbellum van rust en vree. Vol goede moed en met vrolijke stemming stapte hij daarna door de voordeur naar binnen en begon aan het tweede deel van zijn werkdag. Want kinderen hebben, is hard werken, daar zijn we het hopelijk met zijn allen over eens. Het is meer dan een fulltimebaan, maar dan gek genoeg zonder salaris. Overigens was het ooit begonnen met een kwartiertje op de oprit, maar al snel hadden zowel zijn vrouw als de kinderen door dat papa al aanwezig was, werd hij naar binnen gesommeerd en dan was het gedaan met de rust.

Zelf sta ik inmiddels al zeventien minuten op de oprit van mijn huis. Ik kwam aan met vrouw, Dochter 1 en Dochter 2, maar nu zijn er slechts twee personen over in de auto. Dochter 1 en ik. Ze was vlak voor thuiskomst in slaap gesukkeld en ik dacht dat als ze niet wakker zou worden van het uitstappen van de andere twee, ze het wel nodig zou hebben. En zo geschiedde.

Een interbellum is voorbij

Ik heb niet vaak de tijd om naar mijn kinderen te kijken wanneer ze slapen, maar het is toch wel ongeveer het leukste wat er bestaat. Ik hou van ze met heel mijn hart, maar wat is het een zalige rust als er geslapen wordt. Eigenlijk doet ze geen dutjes meer overdag, want dan wordt het spoken in de avond in plaats van slapen. Maar voor deze keer maak ik een uitzondering. Ik heb van de zeventien – inmiddels negentien – minuten gebruikgemaakt door wat dingen te doen. Ik heb naar haar gekeken, wat op social media gescrold en ben nu deze column aan het tikken. Op de achtergrond hoor ik het ontstressende geluid van haar ademhaling. Volgens mij zit er een snotje vast, want er zit een klein piepje bij. Een regenbui met het raam open is er qua ontspanning niks bij. Heerlijk.

Maar goed, aan alles kom een eind (aan een worst wel twee, maar dat geheel terzijde), het is zo langzamerhand wel mooi geweest. Zevenentwintig minuten rust. Helemaal opgeladen kan ik beginnen aan de avond. Ik ga haar wakker maken en dan naar binnen. Het interbellum is voorbij.

Deze blog is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.