De huisarts heeft een koppel naar me verwezen, omdat bij het zaadonderzoek bleek dat er weinig goed beweeglijke zaadcellen aanwezig zijn. Ik roep ze binnen vanuit de wachtkamer. Ik geef een blonde vrouw van 25 jaar en een grote stevig gebouwde man van 30 jaar een hand en wat mij nog nooit eerder is overkomen, is dat ik door het geven van een hand een diagnose kan stellen. Mijn hand verdwijnt letterlijk in de grote hand van deze man. Een hand die anders aanvoelt dan normaal. Wanneer ik rustig de tijd neem voor hun verhaal en een aantal aanvullende vragen stel, wordt mijn vermoeden bevestigd.
Zeldzame aandoening
Ik denk dat de zaadkwaliteit van deze man verslechterd is omdat hij een tumor in zijn hypofyse (een deel van de hersenen) heeft die groeihormoon produceert. Hij vertelt mij dat zijn schoenmaat in het afgelopen jaar met drie maten is toegenomen en dat zijn handen ook groter zijn geworden. Iets wat heel typisch is voor deze aandoening. Omdat deze aandoening zeldzaam is en ik nog nooit iemand gezien heb met dit beeld, besluit ik hem nog niets te vertellen, maar eerst uitgebreid bloedonderzoek te doen.
Mijn vermoedens blijken juist te zijn en hij wordt verwezen naar de internist. Een lang en zwaar traject met medicijnen en operaties volgt. Door de behandeling van deze tumor voelt hij zich hondsberoerd. Het duurt dan ook een paar jaar voordat zijn hormonen weer in evenwicht zijn en de zaadkwaliteit verbetert daardoor uiteindelijk aanzienlijk.
Zwangerschapsecho
Tweeënhalf jaar nadat ik deze man voor de eerste keer een hand heb gegeven, zie ik hem terug. Nu omdat zijn vrouw zwanger is en ik een zwangerschapsecho mag maken. Het besef dat een handdruk zoveel informatie kan geven, zal ik niet snel meer vergeten.
