Weer terug naar de regenboog

Wanneer het zoontje van Lisa's vrienden plotseling overlijdt, vertelt ze Simcha dat hij is teruggegaan naar de regenboog. Een jaar later beseft ze dat het leven is doorgegaan, maar niet zonder hem.

Simcha groeit als kool. Voor de zoveelste keer dit jaar bestel ik nieuwe regenlaarzen. Maat 28 alweer. ‘Mam, mogen het regenbooglaarzen zijn, alsjeblieft?’ vraagt Simcha. Het is even zoeken, maar op een dag wordt er bij ons nieuwe huis een grote doos bezorgd waar ze tot Simcha’s grote vreugde in zitten. Vandaag moeten ze aan naar school. Samen met haar regenboogjas. We parkeren de auto buiten de autovrije zone waar haar schooltje middenin ligt. Uit de laadbak haal ik haar loopfiets tevoorschijn, waarmee we het laatste stukje naar school zullen gaan. Op haar loopfietsje scheurt Simcha door de wijk. Met haar tutu aan en op haar rug een rugzakje met vlindervleugels. Het lijkt alsof ze vliegt.

Geschreven door

Lisa Wade

Een jaar zonder hem

‘Wat zie jij er vrolijk uit!’ zegt een moeder tegen Simcha. ‘Net een regenboog!’ Simcha kijkt omhoog en antwoordt iets wat ik al voel aankomen. ‘Ja Arend is dood,’ zegt ze serieus. Arend, haar vriendje en het zoontje van mijn lieve vrienden Mark en Susannah, is op vijfjarige leeftijd plotseling overleden. We hebben tegen alle kinderen gezegd dat hij is teruggegaan naar de regenboog waar vanaf hij naar beneden is gekomen toen hij bij zijn vader en moeder werd geboren. Het regenboogverhaal over de geboorte van een kindje kent Simcha goed. We vertellen het haar elk jaar op haar verjaardag en we hebben het voor deze verdrietige gelegenheid omgedraaid. Sindsdien draagt Simcha alleen nog maar regenboogkleding. Want dan voelt ze Arend om zich heen. De moeder op het schoolplein schrikt. ‘Oh jee,’ zegt ze. ‘Is dat pas gebeurd?’ Deze maand alweer een jaar geleden. Al een heel jaar zonder hem. Zonder die glanzend bruine haartjes, die wollen tuinbroek, dat beschouwende gezichtje. Dat slisje als hij sprak, dat hoge stemmetje dat zo graag liedjes zong. Die stoute lach en die rode wangen. Al een jaar geleden aaiden we zijn koude handjes en drukte Simcha een kus op zijn bleke gezicht. Ik zie ons nog met zijn door Mark en de familie zelf gemaakte houten kistje naar zijn grafje lopen, terwijl de bloesem van de bomen dwarrelde. Net zoals nu.

Leven na dood

Mark en Susannah kregen een paar dagen na zijn plotselinge dood nog een kind. Binnenkort vieren we de eerste verjaardag van kleine Olaf. Zijn blije komst was de strohalm waar zijn ouders zich aan vast konden houden in de storm van verdriet die over hen heen raasde. Het leven is doorgegaan. Maar niet zonder Arend. Allemaal hebben we hem met ons mee gedragen. Susannah startte Het Arend Lucas Fonds om ouders financieel te ondersteunen bij het begraven van hun kind. Mark begon zijn bedrijfje Arend Houtwerk en bouwde een aanhanger om tot mobiele werkplaats om de familie van een overleden kindje te helpen een eigen kistje te timmeren. Op de dag die zijn zesde verjaardag had moeten worden, vierden we dat hij vijf jaar lang bij ons is geweest. Met op zijn taart zes kaarsjes en een engelenveer. En toen Simcha een paar weken geleden jarig was, kreeg ze van Mark en Susannah zijn foto in een lijstje. Vorig jaar was hij er nog gewoon bij op haar verjaarspartijtje op de geitenboerderij. Ik zie hem nog bedenkelijk naar de geiten kijken, en na afloop genieten van zijn chocolade-ijsje. Nu stond midden op tafel naast Simcha’s verjaardagstaart zijn foto. ‘Arend is dood,’ zei Simcha tegen de visite. Muisstil was het even in de met slingers versierde kamer. ‘Ja,’ zei Susannah, ‘dat is zo. Maar we hebben hem meegenomen hoor. Als engel.’