Ik heb 'maar' één kind. 'Maar' zet ik tussen aanhalingstekens, omdat het woord suggereert dat het weinig is en dat valt wel mee. De gemiddelde vrouw krijgt 1,6 kinderen en zo ver zit ik daar niet vanaf. Toch zijn wij een uitzondering als ik om me heen kijk. Vrienden en familie die kinderen hebben, hebben er meestal twee of meer. In de klas van mijn dochter zit maar één ander kind dat enig kind is.
Keukentafel vol
Wij hebben volledig vrijwillig 'maar' één kind, een fantastische dochter. We hebben nooit geprobeerd er nog één te krijgen. Waarom dat precies is, vind ik lastig te zeggen. Het is een combinatie van redenen en omstandigheden. Ik had nooit een plaatje in mijn hoofd van twee kinderen – zoals ik veel hoor om me heen – of een keukentafel vol. Ik had zelfs nooit in mijn hoofd dat ik per se kinderen wilde, en mijn man ook niet. Maar uiteindelijk gingen we toch overstag. Zwanger zijn en zelfs de bevalling vond ik geweldig. De eerste tijd met baby niet. Ik vond het zwaar. Ze sliep niet, ze huilde veel. Ik begreep haar niet. Ik was er niet goed in, vond ik.
'Leuk vond ik het niet, dat ouderschap'
Het eerste jaar dacht ik echt: 'Als ik dit vooraf geweten had, had ik het niet gedaan'. Hierbij voel ik toch de behoefte om op te merken dat ik wél meteen zielsveel van mijn dochter hield en haar – ondanks dat ik het zo vermoeiend vond – voor geen goud meer kwijt wilde. Maar leuk? Nee, leuk vond ik het niet, dat ouderschap. En daar voelde ik me enorm schuldig over, want welke moeder vindt het nou niet leuk? En hoeveel vrouwen verlangen wel niet naar een kind terwijl het niet lukt om zwanger te raken?
12x de voordelen van 1 kind
Alleen maar genieten
Mijn gevoel veranderde, gelukkig. Na de babytijd vond ik het alleen maar makkelijker worden. Ja, zelfs de opstandige peutertijd. En vanaf dat mijn dochter een jaar of vier was, kon ik oprecht zeggen: ik vind het leuk! Ik ben zó blij dat ik een kind heb gekregen. Inmiddels is ze bijna acht en vind ik het moederschap een eitje. Het is (bijna) alleen maar genieten. Doordat ik die babytijd zo lastig vond, geniet ik nu dubbel. Was het toch nog ergens goed voor.
Geen oerdrang
Maar goed, ik had dus absoluut geen zin om die babytijd over te doen. En mijn man ook niet. In het begin hadden we er de energie niet voor, en toen onze dochter ouder werd genoten wij juist zo van de herwonnen vrijheid en rust in huis. Daar komt bij dat we niet vooraf dat plaatje in ons hoofd hadden van meer kinderen. En dat ik geen oerdrang voelde om weer te baren. Dus het is er nooit van gekomen. In het begin vond ik dat nog weleens lastig. Dan zag ik andere vrouwen zwanger raken van de tweede of de derde en voelde ik toch een steekje. Missen we iets? Waarom 'kan' ik dat niet, meer kinderen? Maar inmiddels heb ik er vrede mee. We zijn allemaal verschillend en ik ben een uitstekend type voor één kind, denk ik. Ik houd niet van lawaai, van drukte en continu bezig zijn. Ik vind ons gezin van drie geweldig. Het is intiem, het is gezellig en we hebben het leuk samen. En ik ben dankbaar dat ik überhaupt een kind heb!
'Wat zielig!'
Ook mijn dochter mist het niet. Ze zegt dat ze helemaal geen broertje of zusje zou willen. Misschien komt dat doordat mijn man en ik uitstralen dat we heel blij zijn zo. Mijn dochter heeft veel vriendinnen die altijd welkom zijn. En ze geniet er ook van als ze weer weg zijn en zij lekker alleen kan spelen. Ze houdt net als haar moeder van rust. Bovendien: onderzoek toont aan dat enig kinderen helemaal niet slechter af zijn.
Overigens krijg ik nooit raar commentaar over onze keuze. Zo van: 'Wat zielig!' Maar ik moest het gewoon even kwijt aan jullie. Ik heb 'maar' één kind en dat is – voor mij – perfect.
Beeld: Shutterstock
