Jan Versteegh: 'Ik ben de clown, maar ook best strikt. Streng zijn is niet hetzelfde als boos zijn'

Presentator en columnist Jan Versteegh (36) zou naar eigen zeggen zijn been voor zijn dochters Lulu (5) en Bella (3) afzagen met een roestige vork. 'Maar het is ook weleens lekker om níét papa en mama te zijn', zegt hij. Zijn columns uit ons magazine zijn nu gebundeld in een boek speciaal voor aanstaande vaders.

Het boek Doodmoe en dolgelukkig bestel je hier

‘Het is datedag vandaag,’ zegt Jan Versteegh opgetogen. ‘De meiden zijn naar school en de opvang, en ineens kwamen Dieuw en ik erachter dat we allebei geen afspraken hebben vanmiddag. Ja, dan is het snel beklonken,’ lacht hij. En dus gaat het echtpaar vanmiddag uitgebreid uit lunchen, samen. Hartstikke belangrijk, vindt Jan.

Vertel, waarom?

‘Zodra je kinderen hebt, word je een soort bedrijf: wie brengt, wie haalt, wie doet boodschappen, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat moeten dingen geregeld worden. Dan is het juist van groot belang dat je af en toe ook ‘vriendje en vriendinnetje’ blijft spelen. Zo niet, dan ben je alleen maar druk met alle ballen in de lucht houden en vergeet je te genieten. Dat lijkt me niet gezond voor je relatie. Bovendien vinden wij het gewoon heel leuk om samen te zijn.’

Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: ‘Zet je relatie niet in de spaarstand’

Hoe creëer je voldoende momenten samen?

‘Door slim te zijn. Als we samen naar een feestje gaan, is de regel: als de een naar huis wil, gaat de ander mee. Dan kun je nog even nakletsen op de fiets, het is gewoon gezelliger. De momenten die je hebt, moet je dus wel pákken, want verder zijn die mormels er altijd bij – van wie ik zielsveel hou natuurlijk. Begrijp me niet verkeerd: ik zou mijn been voor ze afzagen met een roestige vork, maar het is ook weleens lekker om níét papa en mama te zijn.’

Lulu, je oudste mormel, is net 5. Hoe vind je dat?

‘Best moeilijk, hoor. Er komt een moment dat ze niet meer hand in hand met me naar school wil lopen, of dat ze bij een kusje op het plein zegt: “Doe even normaal!” Ik heb haar laatst op video laten beloven dat ze altijd bij papa en mama zal blijven wonen, haha. Dat speel ik sowieso af op haar bruiloft. Het hoort er allemaal bij natuurlijk, maar ik vind het een gek idee dat er een dag komt waarop ik haar voor de laatste keer optil. Ofwel omdat ze te zwaar is, of omdat ze denkt: laat me met rust, pa.’

Maar vooralsnog is daarvan geen sprake.

‘Nee, Lulu en ik zijn een hecht team. Ze lijkt ook echt op mij, qua uiterlijk en qua avontuur: ze is voor de duvel niet bang, ze klimt in elke boom en glijdt van de hoogste glijbaan. En als ze door de lucht gesmeten wil worden, weet ze dat ze bij mij moet zijn. Ik weet dat sommige ouders willen voorkomen dat hun kinderen vallen, maar voor hen heb ik een verrassing: ze vallen sowieso. Ik leer Lulu fietsen, nu nog met een sjaal onder haar oksels zodat, als ze valt, ik haar omhoog kan hijsen. Maar het moment is heel dicht bij het punt dat die sjaal eraf gaat, want ze kán fietsen. Ze zal zeker een paar keer vallen, maar wat dan? Moet ik haar dan niet laten fietsen? Je kunt je kind nou eenmaal niet in bubbeltjesplastic wikkelen.’

Lees ook: Hoe weet je of je te bezorgd bent?

Jij valt wel in het bakje ‘actieve vader’?

‘Iemand zei me ooit: “Laat nooit een kans op avontuur met je kind schieten, want zo lang zijn ze niet kind.” Daar denk ik vaak aan. Ik vind het belangrijk dat ik er veel ben. Ook al ben ik regelmatig weg voor mijn werk, eenmaal thuis ben ik een aanwezige ouder. Waar mijn vader vroeger na zijn werk het nieuws wilde zien en de krant wilde lezen, denk ik: dat kan ik straks ook doen. Dus als de kinderen vragen of ik verstoppertje wil doen, een tent wil bouwen of in een monster wil veranderen, dan doe ik dat. Mooi meegenomen: ik blijf er ook kind van.’

Je vindt het vaderschap zelfs zo leuk dat je het boek Doodmoe en dolgelukkig erover schreef?

‘Het viel me op dat er relatief weinig boeken gericht zijn op vaders. Vaak zijn het dan ook nog zelfhulpboeken, terwijl: het moet ook een beetje leuk blijven. Ik beschrijf op een luchtige manier wat je allemaal overkomt als vader. Bijvoorbeeld dat alles onder de stront zit van kruin tot teen, de muur, het bed, de spijlen, alles… midden in de nacht terwijl je alleen thuis bent en je andere kind griep heeft. En toch staat buiten kijf: het feit dat ik hun ‘papa’ ben is absoluut het grootste cadeau dat ik kan bedenken.’

Lees ook: Dit gebeurt er met het brein van een man wanneer hij vader wordt

In hoeverre heeft het ouderschap je veranderd?

‘Ik huil makkelijker: tijdens de kerstspecial van All you need is love zit ik anderhalf uur te huilen, dan komt de reclame, ben ik net weer opgedroogd, en daar gaan we weer. Ook voelen mijn dochters het aan als ik een rotdag heb gehad, dan komen ze instinctief bij me liggen en zeggen ze dingen als: “Papa, ik hou van jou hè, ik zou nooit een andere papa willen hebben dan jij.” Dan moet ik wel even slikken. Het vaderschap heeft me zachter en milder gemaakt. Alhoewel: ze moeten bij mij niet komen zeuren en piepen. Soms kunnen ze ineens een enorm drama maken over een schrammetje dat ze net ontdekken maar dat er al vier dagen zit. Daar ga ik niet in mee.’

Staat je carrière nog steeds op de eerste plaats?

‘Eerst ging mijn carrière altijd voor, nu denk ik geregeld: thuis is belangrijker. Op een werkborrel denk ik bijvoorbeeld al na één drankje: als ik nu ga, ben ik nog net op tijd om de kinderen op bed te leggen. Toch ben ik onverminderd ambitieus, want ik hou van mijn werk en de schoorsteen moet roken. Ik doe en ontdek nog steeds nieuwe dingen, zoals schrijven, acteren en podcasts maken. Presenteren blijft mijn eerste liefde, maar onlangs heb ik in twee films de hoofdrol gespeeld en dat beviel ook goed. Binnenkort kan ik met mijn kinderen naar de première van De grote sinterklaasfilm – gespuis in de speelgoedkluis, waarin ik met Richard Groenendijk een eeneiige tweeling speel. Dan ben ik toch een grote baas? Mijn dochters kunnen straks zeggen dat hun vader in een film speelt met Sinterklaas!’

Lees ook: Ouders werken steeds meer maar willen dat eigenlijk niet

Zitten jij en je vrouw op een lijn qua opvoeding?

‘Best wel. Het komt ook regelmatig voor dat we over dezelfde dingen juist géén duidelijke mening hebben. Zo’n vraag als: mogen we hagelslag op ons brood of mogen we even tv kijken? Dan zeg ik vaak: “Ehm. Vraag maar aan mama.” En dan is het antwoord altijd: “Mama zei dat we het aan jou moesten vragen.” Nou, als Dieuwertje en ik ergens allebei niet echt op tegen zijn, dan mag het.’

Je vertelde ooit eens dat jij en je vrouw Dieuwertje lieve briefjes voor elkaar achterlaten in huis, leggen jullie die nog steeds regelmatig ergens neer?

‘Ja, dat doen we nog. Het mooiste vind ik dat als ik thuiskom, Dieuw nog altijd enthousiast naar de deur rent. Hoe fijn is dat? Ook op zo’n vrije dag als vandaag, denken we allebei meteen: wat gaan we sámen doen? Hoe graag ik ook sport, gitaar speel of met vrienden afspreek, we kiezen als vanzelfsprekend voor elkaar. De liefde is er absoluut nog, hoewel we ook weleens ruzie hebben. Natuurlijk, dat hoort erbij, anders knettert het ook niet.’

Waarover hebben jullie dan ruzie?

[stilte] ‘Ja, goeie, geen idee eigenlijk… Niet over het huishouden, want dat hebben we goed verdeeld. Toevallig vinden wij de dingen leuk die de ander vreselijk vindt. Boodschappen doen bijvoorbeeld, leuk, maar uitpakken haat ik, en dat vindt zij weer heerlijk. Dieuw is dol op tassen inpakken voor de vakantie, maar heeft een hekel aan autorijden – ik vind dat zalig. Ik ben heel energiek, zij geeft rust en overzicht, wat dat betreft zijn we yin en yang. Af en toe kunnen we wel botsen over de opvoeding.

Ik ben de clown, maar ook best strikt. Er is een tijd van lachen en een tijd van serieus zijn. Zo vind ik het belangrijk dat mijn kinderen tafelmanieren leren; vork links, mes rechts, niet zwaaien met je bestek, aan tafel blijven totdat iedereen klaar is. Dieuw is daar makkelijker in: is dat nou zo belangrijk? Ja, ik wil niet dat ze als een soort halve bavianen van alles naar binnen werken – ze moeten weten hoe het hoort als ze ooit ergens anders eten. Streng zijn is niet hetzelfde als boos zijn. Streng is: jongens, er zijn een paar regels, en als iedereen zich daar een beetje aanhoudt, dan hebben we het hartstikke gezellig samen.’

Lees ook: Zodra je kind de wereld gaat verkennen, begint de opvoeding. Zo pak je dat aan

Verder geen onderlinge onenigheid dus?

‘Ik heb een vrouw met een mond erbij, en dat is heel goed en fijn, want ik heb tegengas nodig, maar commentaar op mijn rijstijl trek ik slecht. Ik ben namelijk altijd degene die rijdt. Dus als ik, na al die duizenden kilometers die ik veilig heb gereden in onze relatie, één keertje iemand van rechts niet zie en daar belerend en triomferend op word gewezen, zeg ik: “Prima, rij jij voortaan?” Maar een ruzie duurt bij ons nooit lang. Ik vind een beetje onenigheid heerlijk, maar slapen met ruzie níét, dus dan is het allang opgelost.’

Wat pak je in de opvoeding anders aan dan je eigen ouders?

‘Ik was vroeger thuis het mannetje met te veel energie. Maar ik mocht binnen nooit rondrennen. Dat mogen mijn kinderen wel. Dat Lulu drukker is dan Bella vind ik geen probleem, maar een kwaliteit. Ik heb zelf ook energie voor tien, dat kan toch juist leuk zijn? Ieder vogeltje zingt zoals ie gebekt is en wij zingen gewoon vrij hard. Ook zal ik mijn kinderen stimuleren hun droom na te jagen. Als kind had ik maar één droom: bij televisie werken. Mijn ouders zeiden: “Dat kan niet zomaar Jan, maak eerst maar een opleiding af, dan zie je daarna wel verder.” Dus werd ik gymleraar. Nu denk ik: was ik er maar gewoon voor gegaan. Ik draai het dus om, mijn dochters mogen hun droom najagen. Mislukt dat, dan kan plan B – de veilige route – altijd nog. Want wat doe ik nou helemaal met mijn gymleraardiploma?’

Wat hoop je voor ze?

‘Dat ze gelukkig worden – of dat met een veterstrikdiploma is of een diploma in de astronomie, maakt me niet uit. Ik probeer ze te begeleiden en waar nodig bij te sturen, ervoor te zorgen dat ze niet in de goot belanden. Ik denk dat mijn invloed nu nog groot is. In de eerste zes jaar leg je een veilige hechtingsbasis voor de rest van hun leven. En als ze twaalf zijn, vinden ze me misschien de grootste loser van de wereld, maar dat is normaal. Ze moeten zich kunnen afzetten.’

En dan kun jij zeggen: ja, maar ik zat wél in een film met Sinterklaas!

‘Zo is het. En bovendien: iedere ouder maakt fouten. Geen mens op aarde heeft perfecte ouders. Dat bestaat niet. En dat vind ik stiekem nog wel de grootste geruststelling.’

Bekijk ook: Dit zijn alle boeken van Ouders van Nu

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Kim Hopmans, Fotografie: Hannah Lipowsky

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.