Femmes baby kreeg hersenvliesontsteking: ‘In de verte hoorde ik de traumaheli. Ik was rustig, maar zó bang’

Femme (41) trok meteen aan de bel toen haar moederinstinct alarm sloeg. Dat redde het leven van haar baby.

Femme (41) is samen met Bartjan (41). Ze hebben vijf kinderen: Kor (15), Nova (13), Colin (11), Cas (8) en Kees (3).

Nu actie ondernemen

‘Meteen ’s ochtends merkte ik het: Kees was anders. Hij piepte een beetje en wilde niet meer zo goed aan de borst drinken. Hij was warm, maar het was ook zomer en ziedend heet. Toch zat het me niet lekker: er is iets met hem. Hij zal toch niet ziek zijn? Hij is nog zo klein.

Ik besloot hem goed in de gaten te houden. Ik kleedde hem uit tot aan zijn romper en week niet van zijn zijde. Boven nam ik zijn temperatuur op, want hij bleef warm: 40 graden. Toen ik zijn luier verschoonde, huilde hij keihard. Ik zag ook vlekjes.

Het gekke is, ik ben verpleegkundige op de afdeling verloskunde en tot dat moment keek ik alleen als moeder. Maar nu schreeuwde ook de verpleegkundige in mij: nu actie! Ik belde de huisarts en die zei: “Kom meteen.”

Lees ook: Rosanne en Martin hebben drie adoptiekinderen: ‘In een ideale wereld waren ze niet geadopteerd’

Traumahelikopter, ambulance en politie

Kees was inmiddels grauwig van kleur en slap. De huisarts checkte zijn zuurstofwaarde en die was laag, gevaarlijk laag. Hij zette hem een zuurstofmasker op, eentje voor volwassenen, ze hadden geen kindermasker.

De dokter belde de hulpdiensten en vertelde mij daarna dat het ernstig was. Ik dacht: hij is er net, hij vliegt me hier toch niet door mijn vingers? Ik was rustig, maar zó bang.

De ramen en deuren stonden open omdat het zo warm was, in de verte hoorde ik de traumahelikopter en de ambulance. Voor mijn kind! Ineens stond er een agent naast me. Wat gebeurt er allemaal? Is het zo ernstig? Ik had geen idee. Als ik er nu aan terugdenk, is het een soort roes waarvan je niet eens weet dat je erin zit, je kunt amper helder denken.

Allerlei onderzoeken

Toen Kees weer genoeg zuurstof had, sjeesden we met de ambulance naar een academisch ziekenhuis. Op straat hoorde ik iemand zeggen: “Het is een baby die ze inladen.” Ik dacht: het is míjn baby! Daar gaat ie, hoe kan dat nou? De doktersassistente belde ondertussen Bartjan, die op zijn werk zat.

De kinderarts wilde hersenvocht bij hem weghalen. Het vermoeden van hersenvliesontsteking werd niet uitgesproken, en zelf dacht ik er ook niet aan. Ze deden allerlei onderzoeken en vlak voor dat Bartjan aankwam, kreeg ik de uitslag: meningitis, toch hersenvliesontsteking dus.

Kees was zo klein, ik dacht echt alleen maar: hij is er nog maar zo kort. Toen ik Bartjan zag, moest ik vreselijk huilen, voor het eerst. We werden naar boven gebracht en daar lag Kees. Aan de monitor, met een infuus waardoor hij een stoot antibiotica kreeg. De vraag was of het een virale of een bacteriële hersenvliesontsteking was, het bleek een virale te zijn, dat is gunstiger. Hoe klein hij ook was, we wisten toen wel: dit overleeft hij.

Lees ook: Hoe krijg je hersenvliesontsteking?

Neem je gevoel serieus

Vanaf toen ging het elke dag iets beter. Inmiddels is Kees 3 jaar en gaat het heel goed met hem. We waren bang dat het zuurstoftekort misschien iets met zijn hersens had gedaan, maar dat is niet zo.

Wat als ik had gewacht met bellen? Ik heb mezelf die vraag nooit gesteld. Ik wist dat ik NU actie moest ondernemen. Als mijn gevoel zegt: er is iets niet oké met mijn kind, grote of kleine dingen, dan is dat vaak ook echt zo. Dat neem ik altijd serieus.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Femke Zijlema, Fotografie: Kim Krijnen

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.