Kraamwerk: ‘Trillend wikkel ik de baby in een dekentje’

In de rubriek Kraamwerk lees je bijzondere verhalen uit de kraamzorg. Kraamverzorgende Isa (42) werkt sinds drie jaar in de kraamzorg. Dit keer deelt ze een nare ervaring die ze niet snel zal vergeten: hoe de baby bijna stikte in zijn eigen slijm.

Naar huis

Ik ben nog maar net klaar met mijn opleiding en ga kramen bij een jong gezin bij wie net in het ziekenhuis het eerste kind is geboren. Alles is goed gegaan en aan het einde van de middag mogen ze naar huis: een klein appartement met een woonkamer en daaraan grenzend de slaapkamer.

Als ik met de ouders aan de keukentafel zit, kijk ik zo de slaapkamer in waarvan de deur op een kier staat. De baby ligt te slapen in zijn wiegje. ‘Hoe is de bevalling gegaan?’ vraag ik en de ouders vertellen over wat ze de afgelopen vierentwintig uur hebben beleefd.

Een bevalling is natuurlijk altijd een avontuur, maar de kraamvrouw is redelijk ongeschonden uit de strijd gekomen en alle controles bij de baby wijzen uit dat het ventje gezond is. Tijdens het gesprek staat de vader af en toe op om te kijken bij zijn pasgeboren zoon. Dat snap ik, hij klapt natuurlijk uit elkaar van trots.

Helemaal blauw

Als ik net aan de slag wil gaan, loopt hij ook weer die kant op. ‘Hij is helemaal blauw!’ roept hij en bij mij gaan alle alarmbellen af. Ik spring overeind, net als de moeder, en zie inderdaad dat het gezicht van de baby heel erg blauw is aangelopen.

De ouders beginnen te huilen, ikzelf pak het jongetje en begin hard over zijn rug te wrijven, iets wat ik net op de opleiding heb geleerd. Net als ik denk dat we 112 moeten bellen, zie ik gelukkig de kleur terugkeren in het gezicht. Uit het mondje haal ik met mijn vinger een grote hoeveelheid slijm.

Trillend wikkel ik de baby in een dekentje en overhandig hem aan zijn hevig geschrokken ouders. ‘Dat jij zo rustig bleef,’ zeggen ze. Bleef ik rustig? Dat moet uiterlijke schijn zijn, want mijn hart hamerde minstens zo hard als dat van hen. Wel ben ik blij dat ik blijkbaar een automatisch piloot in me heb die wist wat ik moest doen.

Slijm weghalen

Ik bel de verloskundige, die vrij snel op de stoep staat. Ze geeft de ouders tips over hoe ze met het slijm – dat een kind meekrijgt bij de bevalling – kunnen omgaan: de baby op zijn zij leggen en goed opletten als hij veel en snel begint te slikken.

Als dat gebeurt, betekent het dat hij het slijm niet weg krijgt en dan is het belangrijk om het met de vingers uit zijn mond te halen. Tegen de tijd dat de verloskundige weggaat, zijn we allemaal weer wat gekalmeerd.

Geruststelling

Als ik wegga, neem ik wat er is gebeurd mee naar huis in mijn hoofd. Regelmatig stuur ik ouders ’s avonds een app’je om te vragen hoe het gaat. Dat vinden ze vaak erg attent, maar ergens doe ik dit ook voor mezelf, ter geruststelling dat een baby bijvoorbeeld wel is gaan drinken of beter op temperatuur is gekomen. En zo niet, dan vind ik het prettig om nog even te benadrukken dat ze altijd de verloskundige kunnen bellen.

Ook bij dit gezin app ik ’s avonds nog even. De baby ligt op zijn zij te slapen en is rustig, sturen ze terug.

Meer vertrouwen

De volgende ochtend hoor ik dat ze geen oog dicht hebben gedaan. Logisch. Ikzelf heb er ook onrustig van geslapen. Gelukkig gaat het die dag goed, al heeft de baby nog steeds veel last van het slijm.

De ouders worden er meer en meer bedreven in om het weg te halen en ik zie het vertrouwen toenemen. Aan het einde van de week krijg ik een cadeautje en een kaart waar heel groot ‘reddende engel’ op staat. Zo voel ik dat zelf niet, maar het is natuurlijk wel lief.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Mariëtte Middelbeek. Beeld: Duivelseiland

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.