Mijn lijf na de bevalling: ‘Uitzaaiingen? Alleen al dat woord gaf me kippenvel’

In de rubriek Lijfshow vertellen moeders over hun lichaam voor, tijdens en na de zwangerschap. Suzanne (39) is single moeder van Melody (9) en Elliott (2). Tijdens haar tweede zwangerschap kreeg ze de diagnose huidkanker.

Geluksgevoel van tafel geveegd

‘Toen ik zwanger bleek van Elliott, kon ik mijn geluk niet op. Ik wilde dolgraag een tweede kind en kon niet wachten om met mijn buik te pronken – tot ik met negen weken in het ziekenhuis zat. En de dermatoloog mijn geluksgevoel in één klap van tafel veegde met de woorden: “U heeft huidkanker.”

Kans op uitzaaiingen

De moedervlek op mijn linkerslaap zat er al jaren. Omdat hij was gaan irriteren en donkerder was geworden, had de dermatoloog ‘m uit voorzorg verwijderd. Jaren geleden is dat ook gebeurd met een moedervlek op mijn rug. Met dat weefsel bleek na onderzoek niets aan de hand, dus dat het nu wél foute boel was, sloeg in als een bom. Huidkanker? Ik? Die ziekte komt niet in mijn familie voor en onder je veertigste is de kans daarop heel klein.

Alsof het nog niet erg genoeg was, bleek ik ook een realistische kans op uitzaaiingen te hebben. Alleen al dat woord gaf me kippenvel. In paniek begon ik te hyperventileren en dacht: het is klaar, ik ga dood.

Mama onder het mes

Ik moest geopereerd worden. Dat zou gebeuren in het tweede trimester, omdat een narcose voor de baby dan het minst risicovol is. Tot die tijd hield ik me groot voor Melody. Zij wist dat mama onder het mes moest, maar niet waarvoor.

Ze verheugde zich op de komst van haar broertje, die het ondertussen gelukkig perfect deed, en hield via een app bij hoe hij groeide. Dan pakte ze een peer en riep: “Zo groot is hij nu!” Of legde haar hand op mijn buik, om de eerste schopjes te voelen. Los van die momenten was ik amper met mijn zwangerschap bezig. Ik had mijn handen vol aan mezelf, had het gevoel dat ik moest overleven.

Hij doet het nog

Met 17 weken werd ik geopereerd. Toen ik daarna via een echo hoorde dat het hartje van de baby klopte, dacht ik: gelukkig, hij ‘doet’ het nog. De weken erna waren zenuwslopend – wel of geen uitzaaiingen? Toen de dermatoloog zei dat alles schoon was, rolden de tranen opnieuw over mijn wangen, nu van geluk.

Daarna ging de knop om: dit hoofdstuk is klaar, het is tijd om weer te gaan leven. Ik kocht volop babykleertjes en ging het kamertje inrichten. Eindelijk kon ik genieten van mijn zwangerschap.

Minder kritisch

Het vertrouwen in mijn lichaam heeft een flinke klap gekregen. Ik ben me er extra bewust van dat je zomaar iets kunt krijgen en ben daarom iedere dag dankbaar voor wat mijn lijf doet en kan. En ook een stuk minder kritisch dan vroeger. Ik vond mezelf met mijn dunne enkels en kleine hangtietjes nooit goed genoeg. Nu denk ik: waarom zou ik me daar druk om maken?

Soms kruipt het kritische er stiekem nog in. Bijvoorbeeld toen een kennis laatst haar oogleden liet liften en ik ging twijfelen: zal ik dat ook doen? Tot er een brief van het ziekenhuis op de mat viel. Ik ben gek ook, dacht ik. Dat mijn dermatoloog bij de volgende controle weer goed nieuws heeft, is het enige dat telt.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Tessa Heselhaus, fotografie: Rolinda Windhorst

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.