Kristels bevallingsverhaal: 'Ik was ontzettend high van de morfine en moest veel lachen'

'Met 38 weken en 1 dag ben ik op eigen verzoek ingeleid. Het ging mentaal niet goed en ik had veel buikpijn waardoor ik 's nachts niet meer sliep.

Al heel vroeg in de zwangerschap had ik het zwaar: tot en met 23 weken ben ik heel misselijk geweest. Rond 28 weken moest ik ook nog eens met spoed naar het ziekenhuis vanwege erge maagpijn.

Tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis bleek ik daarnaast de besmettelijke ziekte streptokokken B te hebben, ook bekend als de GBS-ziekte.

Nuchter

Voor het inleiden en de bevalling zelf was ik totaal niet zenuwachtig. Ook mijn vriend Nick was niet nerveus: we zijn beiden heel nuchter.

Ik denk dat ik om die reden ook geen bevalplan had. Wat dat betreft ben ik heel simpel: het enige dat ik écht wilde, was dat mijn moeder erbij was. Ook wilde ik liever geen knip.

Lees ook: Eén op de vijf vrouwen krijgt een 'knip' bij de bevalling, maar is dat echt nodig?

Ontsluiting

Om 08.00 uur moesten we ons melden in het ziekenhuis. Snel daarna kreeg ik een CTG. Met de baby was alles in orde, dus ik kon meteen worden aangesloten op het infuus met de antibiotica tegen de GBS-ziekte.

Toen ik het ziekenhuis kwam, had ik al vier centimeter ontsluiting. Twee dagen daarvoor had de verloskundige mij namelijk ook al gestript, maar de bevalling zette niet door. De weeën bleven uit.

Vliezen breken

Rond 09.00 uur is daarom geprobeerd mijn vliezen te breken. Maar omdat de vliezen nog te strak om het hoofd van de baby zaten, kon de verloskundige alleen met een naald een mini gaatje prikken.

Ik werd voor de keuze gesteld: of het een uur aankijken of met weeënopwekkers proberen de vliezen te laten breken. 'Begin maar meteen met de opwekkers', zei ik.

Lees ook: Bobbies bevallingsverhaal: 'Hij is met de helm op geboren'

Weeën

Daarna ging het snel: om 09.15 uur kreeg ik de weeënopwekkers, een kwartier later braken de vliezen. Ik was blij, maar de weeën werden niet sterk genoeg en kwamen nog maar om de vijftien minuten.

Ik kreeg meer opwekkers en rond 10.00 uur merkte ik dat de weeën steeds heftiger werden. Om 10.15 uur kon ik niet meer tegen de pijn. Omdat ik bang ben voor naalden wilde ik liever geen medicatie, maar omdat ik nu toch al een infuus had voor de weeënopwekkers en de antibiotica, vroeg ik toch om pijnstilling.

High

'Wil je een morfinepomp of een ruggenprik?', vroeg de verloskundige. Ik koos voor de tweede optie, maar toen de arts me vertelde dat ik daarvoor naar de ok moest, vond ik dat wel heel heftig klinken. 'Doe dan maar de morfine', besloot ik.

Om 10.30 uur werd ik aangesloten op de morfinepomp. Ik ben niet zo van de drugs, maar dat voelde echt als een godsgeschenk! Ik was zo ontzettend high en moest veel lachen. Steeds als ik op de knop drukte, haalde de morfine de scherpe randjes af van de pijn.

Lees ook: Kristel: 'Ik had nooit verwacht dat ik om pijnstilling zou vragen, maar ik kan niet meer'

Persen

Een half uur later had ik volledige ontsluiting. Het persen vond ik tien keer heftiger dan bij de geboorte van Lente, terwijl ik toen tweeënhalf uur persweeën had. Dit keer deed het veel meer pijn.

De morfinepomp stond tijdens het persen uit, omdat de baby er anders last van zou kunnen krijgen dus ik moest het doen met de echte rauwe pijn. De ring of fire voelde verschrikkelijk.

Na drie kwartier persen is Lillie om 11.51 uur geboren. Dat moment was net zo mooi als bij Lente. Wat anderen zeggen is waar: van de tweede ga je meteen net zoveel houden als van de eerste. Toen Lillie er was, was mijn eerste gedachte: je lijkt op je zus! En daarna was het vooral: wat ging het snel, wat is er allemaal gebeurd? Ik ben er voor mijn gevoel doorheen gefladderd.

Prullenbak

Ik had maar één mini scheurtje dat niet eens gehecht hoefde te worden en de placenta kwam er makkelijk uit.

Die hoefde ik trouwens echt niet te zien en mocht van mij meteen de prullenbak in, haha! Nick heeft de placenta na de geboorte van Lente gezien en die had zoiets van: gatver! Ik zei het toch: Nick en ik zijn allebei heel nuchter!'

Lees ook: Kraamwerk: 'Of hij de placenta kan eten, wil de vader weten'