Janes bevallingsverhaal: 'Ik ben staand, voor de deur van de wc, bevallen'

'Op 16 augustus, zes dagen voor de uitgerekende datum, had ik 's ochtends een afspraak bij de verloskundige. Ik voelde nog niets rommelen in mijn buik. 'Volgende week verwacht ik je gewoon te zien', zei ze.

Toen ik 's middags onze oudste dochter Fenn naar bed wilde brengen voor een dutje, zag ik opeens dat ik wat bloedverlies had. Omdat ik heel nuchter ben, dacht ik daar nog niet veel van en ben toen samen met Fenn gaan slapen. Toen ik wakker werd, zag ik dat ik wat meer bloed was verloren.

Meer lezen over: Bloedverlies tijdens de zwangerschap

Niks aan de hand

Mijn vriend Rob vond dat ik de verloskundige moest bellen. Want 'straks is er iets aan de hand', waarschuwde hij. Toen ik haar vertelde over het bloedverlies, kreeg ik te horen dat het nog alle kanten op kon. 'De baby kan morgen komen, maar ook over twee weken.'

Zie je nou wel; niets aan de hand, dacht ik. Maar vlak nadat ik ophing begon ik wat kramp te krijgen en aan het einde van de middag verloor ik een slijmprop.

Wandelen

Toch zijn we daarna gewoon met z'n drieën gaan wandelen. Ik weet nog goed dat ik onderweg dacht: oei, die krampen zijn toch wel heftig. De wandeling was pittig, maar ik kon de pijn goed aan.

Rob is 's avonds na het eten nog met Fenn naar de kermis gegaan, ik bleef thuis. Dat de krampen pijnlijk waren, heb ik hem niet laten merken. Ergens had ik wel het gevoel dat de bevalling eraan zat te komen.

Lees ook: Voortekenen dat de bevalling gaat beginnen

Weeëntimer

Toen Fenn in bed lag en de krampen heviger en regelmatiger werden, heb ik uit nieuwsgierigheid de weeëntimer aangezet. 'Maak je klaar om naar het ziekenhuis te gaan', las ik.

Huh? Zelf had ik helemáál niet het gevoel dat het al zover was. Misschien kunnen al die andere vrouwen pijn gewoon niet goed aan, dacht ik nog. Haha! Ik heb er niets over gezegd tegen Rob.

Onrustig

Toen ik een uur later naar bed ging, wilde mijn vriend dat ik weer de verloskundige belde. 'Dan weet ze in ieder geval dat het rommelt.' Ikzelf vond het niet zo nodig, maar ik heb het toch maar gedaan.

Dat ik heel regelmatige krampen had, heb ik aan de verloskundige niet verteld. En dat ik me volgens de app klaar moest maken voor het ziekenhuis, al helemaal niet. 'Je klinkt nog zo helder en nuchter', zei ze. 'Neem een paracetamol en probeer maar te slapen.'

Weinig slaap

Die paracetamol heb ik niet genomen want ik wilde goed kunnen voelen wat er allemaal gebeurde. Slapen lukte me niet. Ik lag maar te draaien en vreesde dat het een lange nacht met weinig slaap zou worden.

Rond middernacht werd Fenn even wakker, ik stond op om haar bij ons in bed te leggen. Jeetje, wat was het pittig om haar op te tillen!

Vliezen gebroken

Een half uur later voelde ik een soort plop. Ik dacht meteen: dat zijn mijn vliezen die breken! Ik besloot naar de wc te gaan en vanaf toen ging het supersnel.

Toen Rob bij me kwam kijken, had ik heftige weeën die elkaar constant opvolgden. Hij schrok en vroeg of ik de verloskundige al had gesproken. Maar ik kon amper praten en wilde dat hij eerst mijn ouders belde, die op twee minuten rijden afstand van ons wonen.

Zij zouden namelijk op Fenn passen als het zover was. Omdat zij naar een borrel waren geweest en dus hadden gedronken, bracht Rob haar naar mijn ouders.

Ik stond nog steeds bij de wc, maar was heel rustig. Toch was ik heel blij dat Rob na vijf minuten weer terug was. Op dat moment voelde ik dat het hoofdje al stond.

Meebewegen

Rob belde naar de verloskundige, die mij op de achtergrond kon horen. 'Ik ga niet meer ophangen, ik blijf aan de lijn om met je te praten', zei ze. En: 'Niet persen, Jane. Ik ben er bijna!'

Waarschijnlijk kon ze aan me horen dat het me niet meer lukte om de persweeën te negeren, want ze zei ook dat ik mocht meebewegen als het echt niet anders kon.

Meer lezen over: Persen tijdens de bevalling: hoe gaat dat?

Ontspanning

Zonder te persen voelde ik toen dat het hoofdje werd geboren. 'Jullie dochter is er bij de volgende wee', wist de verloskundige. Terwijl ze onderweg was naar ons, gaf ze Rob de opdracht om wat handdoeken klaar te leggen.

Het ging allemaal zo snel, dat ik geen tijd had over dingen na te denken. Het enige moment dat ik stress had, was toen Rob naar beneden liep om de deur voor de verloskundige open te doen en mij dus alleen liet. Dat duurde voor mijn gevoel heel lang. Wat bleek: ze stond bij de verkeerde deur, voor het huis van de buren.

Net op tijd

Wat was ik opgelucht toen ik ze de trap op hoorde rennen. Ze waren net op tijd boven. Ik ben staand, voor de deur van de wc bevallen van Juun. De verloskundige kon haar nog net opvangen.

Met Juun in mijn armen ben ik naar het bed gestrompeld waar zonder problemen de placenta is geboren.

Trots

Ondanks dat de bevalling supersnel en ook wel hectisch verliep, heb ik het als fijn en rustig ervaren. Dat komt vooral doordat ik zelf rustig bleef. Ik had ook helemaal geen tijd om in mijn hoofd te zitten.

Als ik anderen vertel over de bevalling, vinden mensen het heel bijzonder. Zo zie ik het zelf ook. Ik ben er trots op dat Rob en ik het met ons tweeën hebben gedaan.'