Marloes' bevallingsverhaal: 'Waarom wil ik in hemelsnaam thuis en zonder pijnstilling bevallen'

'Als ik op mijn 27e stop met de pil en mijn menstruatie uitblijft, ga ik naar de huisarts. Ik krijg de diagnose PCOS en de boodschap dat ik terug moet komen als ik een actieve kinderwens heb. Een sterke kinderwens heb ik niet, maar als ik Wesley ontmoet weet ik: met jou zou ik kinderen willen.

Ik vertel hem dat ik mogelijk moeilijk zwanger kan worden, maar na één jaar relatie raak ik door mijn spiraal heen zwanger, zonder het door te hebben. Op de spoedeisende hulp word ik naar huis gestuurd met de diagnose nierstenen, maar na twee weken bloeden blijk ik een miskraam te hebben gehad.

Dat doet zoveel met me, dat ik plots heel duidelijk weet: ik wil graag mama worden. Een jaar later raak ik weer zwanger van mijn dochter Cleo. De bevalling was heel heftig, en mijn dochter huilde het eerste jaar heel veel.

Lees ook: Gynaecoloog Simone Broer over wat je moet weten over zwanger worden na een miskraam

Anders doen

Of we nog een kind wilden bleef lange tijd een vraagstuk. Maar diep vanbinnen is het verlangen groot, en een maand voor de tweede verjaardag van mijn dochter raak ik weer zwanger. Deze keer wil ik het anders doen, en kies ik voor een kleine verloskundigenpraktijk en een zelfstandige natuurlijke kraamverzorgster die ook veel aandacht heeft voor de moeder.

Ik spreek in mijn zwangerschap al een lactatiedeskundige en kijk veel bevallingsfilmpjes. Ik volg een cursus bij Vrije Geboorte en lees veel boeken over zwangerschap. Ook doe ik aan zwangerschapsyoga waardoor ik me meer ondersteund voel. Ik wil graag thuis bevallen en bereid me serieus voor. Ter verwerking schrijf ik mijn eerste bevallingsverhaal op en daar moet ik enorm om huilen.

Lees ook: Zo verwerk je een bevallingstrauma

Duurt lang

Met 40+6 weken is mijn kind nog niet ingedaald. Ik besluit acupunctuur en voetreflexologie te proberen. Als ik 41+4 weken zwanger ben word ik om 02.30 uur in de nacht wakker met een beetje buikpijn: dit herken ik wel. Ik verlies een slijmprop, maar bel de verloskundige nog niet. Er gebeurt immers nog vrij weinig.

Ik probeer nog wat te slapen maar als het 07.00 uur is ga ik uit bed. Ik probeer mezelf af te leiden omdat ik weet dat het nog best even kan duren. Ik besluit samen met Wesley en Cleo nog wat laatste boodschappen voor het paasontbijt te halen, maar in de supermarkt moet ik steeds vaker even stoppen. Ik ga naar huis en bel de verloskundige.

Ik geef aan dat mijn eerste bevalling zo'n drie dagen duurde, dus dat er vast geen spoed is. Wel bel ik vast mijn ouders die op bijna anderhalf uur rijden bij ons vandaan wonen. Ze nemen alleen hun telefoon niet op. Ik probeer het meerdere keren, en net iets na 09.00 uur nemen ze gelukkig op en springen ze in de auto.

'Zwemmen!', roept mijn dochter

Mijn vriend zet het bevalbad op, terwijl ik aangeef dat het echt nog niet nodig is. Ondertussen zit mijn dochter naast me aan tafel om de paar minuten staat ze samen met me op om te wiebelen en te blazen. Als het bad staat, ziet mijn dochter haar kans en grijpt ze haar speelgoed en gooit het in het bad.

,,Zwemmen!", roept ze, en mijn partner probeert grip te krijgen op de chaos, want ondertussen hebben we nog geen bericht gehad van de verloskundige. Om 09.45 uur staat ze gelukkig voor de deur en zet ze alles klaar. Mijn ouders zijn er nog niet, dus mijn partner neemt mijn dochter mee naar boven.

Op handen en knieën op de bank

Ik vraag me op dit moment af waarom ik in hemelsnaam thuis en zonder pijnstilling wil bevallen. Wat zijn de weeën heftig! De verloskundige wil mijn ontsluiting checken, maar dat wil ik niet: de vorige keer raakte ik daar enorm gedemotiveerd van.

Ik moet plassen en ga naar het toilet, maar dan roep ik: ,,De baby, de baby!" Ik loop de woonkamer in en vraag of de verloskundige toch even wil kijken. Ik heb volledige ontsluiting, ik mag gaan persen. Ik begrijp er niets van.

Ondertussen vraag ik me af waar mijn ouders zijn, en of het bad al vol is: dat is het niet, het koppelstukje klopt niet en er gaat van alles mis. Ik schreeuw om een baarkruk, maar die zit nog in de auto van de verloskundige. Dan komt mijn dochter beneden omdat ze graag wil kijken. Ik zit op handen en knieën op de bank, te schreeuwen.

Lees ook: Pijnstilling bij de bevalling? Bespreek het halverwege je zwangerschap, zeggen specialisten

Lotusbevalling

Achter me zit Cleo op schoot bij mijn partner, het schouwspel te bekijken. Dan word ik opeens enorm bang. Het voelt alsof ik uit elkaar scheur. ,,Hallo!", hoor ik op de gang. Mijn ouders. Om 10.40 uur gaat Cleo mee met mijn ouders en om 10.45 uur wordt het hoofdje van Yara geboren.

De rest volgt twee minuten later. Ik pak haar zelf aan. Ik wacht een half uur op de placenta, en na een keer hurken met Yara in mijn handen - en begeleiding van mijn verloskundige en partner - komt deze eruit. Ik heb gekozen voor een lotusbevalling.

Wat een bevalling. Ik vind het dit keer zo'n bekrachtigende ervaring, en ben zo trots op mezelf. Al heb ik een week nodig om hiervan bij te komen.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.