Laura's bevallingsverhaal: 'Mijn oudste twee dochters mogen de navelstreng doorknippen'

'Omdat ik al drie keer eerder ben bevallen, ben ik tot in de puntjes voorbereid. Ik ga er alles aan doen om thuis te bevallen. Mijn geboorteplan is duidelijk, en houdt rekening met elk scenario. Mocht ik toch in het ziekenhuis terechtkomen, weet het team mijn wensen. Ik kijk uit naar de bevalling, want ik vind het iets magisch, en tot nu toe zijn mijn bevallingen allemaal vrij snel gegaan.

Lees ook: Kort maar krachtig: dit zijn de voor- en nadelen van een stortbevalling

Onrustig gevoel, maar geen weeën

Als ik 40+6 weken zwanger ben en mijn ouders de oudste twee uit school halen, zodat ik met de jongste een dutje kan doen, krijg ik een onrustig gevoel. Het zijn geen weeën, geen krampen, maar wat het wel is, dat weet ik niet. Ik ben nog niet eerder spontaan bevallen, dus ergens weet ik ook niet helemaal wat ik kan verwachten. Ik bel mijn man voor de zekerheid, maar er blijft urenlang niets aan de hand.

Het bijzondere gevoel blijft aanhouden en ik ga eind van de dag in bad. Een half uur later krijg ik de eerste wee, en even daarna weer. Na drie weeën bel ik de verloskundige: ondanks dat ze nog geen minuut aanhouden, komt ze onze kant op. Ze weet hoe snel het kan gaan in mijn geval.

De verloskundige komt via de achterdeur, vanwege nieuwsgierige blikken in de buurt en mijn man haalt haar op. Als ze samen boven komen, met een verloskundige in opleiding aan haar zijde, zegt ze: ,,Hoor jij in welke fase mevrouw zit?" Mijn man kijkt verbaasd, net was er nog niets aan de hand, maar ik ben inmiddels in de persfase beland.

Meconiumhoudend vruchtwater, maar geen paniek

Samen maken ze op bed snel alles in orde. Mijn vliezen breken tijdens het persen, en dan zien we dat mijn baby in het vruchtwater heeft gepoept. Omdat we allebei weten dat hij er bijna is, doen we er niets mee. Om 18:15 uur wordt mijn zoon geboren, 45 minuten na de eerste wee. Ik ben zo dankbaar dat ik dit keer wel thuis ben bevallen en blij dat ik mijn zoon eindelijk kan vasthouden.

Lees ook: Mona liet geen echo's maken: 'Het idee van een wilde zwangerschap inspireerde me enorm'

Trotse zussen

In mijn geboorteplan staat dat ik niet wil dat hij drooggewreven wordt, maar hij heeft een Agpar score van 4 en moet geholpen worden. De ambulance komt ook onze kant op, maar blijkt gelukkig niet nodig. De buren weten daardoor inmiddels wel wat er aan de hand is.

Mijn baby wordt op het aankleedkussen gelegd, terwijl de placenta nog niet is geboren. Hij wordt op gang geholpen met een speciaal maskertje, en terwijl ze daar druk mee zijn voel ik de placenta komen en help ik deze zelf eruit.

Ik facetime direct mijn moeder om te zeggen dat haar kleinzoon, Elias, is geboren. Een half uur later staat ze in mijn slaapkamer met mijn kinderen en de twee oudsten mogen de navelstreng doorknippen. Dat vinden ze bijzonder, en ze zijn helemaal blij dat ze de schaar mogen houden.

Lees ook: Holistische vroedvrouw Aziema: 'Zwangere vrouwen geef ik het 'Jij kan dit-gevoel'

Dan komen de naweeën, verschrikkelijk vind ik het, en wil ik Elias aanleggen, maar ik heb zoveel pijn dat de verloskundige adviseert om even te wachten. Elias is dysmatuur (hij heeft een te laag geboortegewicht) dus moet een beetje worden bijgevoed, maar al snel gaat het hartstikke goed met hem.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.