Megans bevallingsverhaal: 'Ik ben bang voor naalden, maar ik kán niet meer en wil een ruggenprik'

'De laatste weken van mijn zwangerschap waren zwaar. Met 31 weken was mijn baarmoedermond al een beetje open gaan staan waardoor mijn vliezen konden breken.

Ik moest plat liggen, mocht niets meer. Van veel sporten en naar school gaan, naar niets. Elke keer als ik ook maar een beetje kramp voelde, schoot ik in de stress.

Lees ook: Onderzoek: deel vroeggeboortes kan voorkomen worden met hormoon

Strippen

Met 37 weken + 5 dagen zei ik tegen de verloskundige dat ik het mentaal niet meer trok. Ik had al 1,5 centimeter ontsluiting en voorweeën, maar het zette maar niet door.

De verloskundige heeft me toen gestript. Op internet had ik gelezen dat de verloskundige dan harde duwbewegingen maakt, maar dit voelde voor mij echt alsof ze de baby er al uit probeerde te halen. Wat een pijn! Gelukkig duurde het maar een paar seconden.

Vliezen breken

Mocht het strippen weinig effect hebben, dan zou ik vijf dagen later ingeleid worden. Maar een dag later verloor ik een slijmprop, een halfuur later kreeg ik weeën. Maar ook die zetten toch weer niet door en ook de ontsluiting vorderde niet.

Opnieuw belde ik de verloskundige. 'Ik trek het mentaal echt niet meer', zei ik. Diezelfde dag nog kwam ze naar me toe om mijn vliezen te breken.

Als menstruatiepijn

Vanaf dat moment kreeg ik heftige weeën. Denk aan menstruatiepijn maar dan duizend keer erger. Deze pijn had ik nog nooit eerder gevoeld. Ik kón niet meer en wilde naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. En dat terwijl ik eigenlijk bang ben voor naalden. Maar ik was op dat moment al achttien uur bezig en nog maar 2 centimeter ontsluiting verder.

Mijn vriend Jochem, mijn moeder en mijn oma waren al die tijd bij me. Zij steunden me en zorgden ervoor dat ik niet in paniek raakte. Voor mijn vriend was het moeilijk om mij met zoveel pijn te zien, maar hij wist goed hoe hij me moest helpen. 'Hierna is het klaar, elke wee brengt je dichter bij onze baby', zei hij steeds.

Lees ook: Van playlists tot affirmaties: zo ga je positief de bevalling in

In het ziekenhuis op tien minuten rijden bij ons vandaan was gelukkig plek. Met z'n vieren reden we rond middernacht naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen moest ik helaas twee uur wachten voordat ik de prik kreeg omdat het zo druk was.

Adrenaline

Toen ik eindelijk werd geholpen door de anesthesist en al die apparatuur zag, raakte ik een beetje in paniek. Maar gelukkig mochten Jochem en mijn moeder én oma erbij blijven toen de prik werd gezet.

Ik zat vol adrenaline en angst en daardoor heb ik denk ik van de prik niet veel gevoeld. Na twee weeën begon de ruggenprik te werken. Ik voelde mijn benen en voeten niet meer. Heel raar, alsof ze sliepen. Ik vond het fijn, want ik voelde helemaal geen pijn meer.

Van de gynaecoloog kreeg ik het advies om nog wat te slapen. Dat lukte gelukkig ook. Ik heb die nacht goed kunnen rusten en tussendoor is drie keer mijn ontsluiting gemeten. Elke keer kwam er een paar centimeter bij.

Lees ook: Een buik vol met Kirsten Knip (32): 'Een ruggenprik wil ik echt niet, dat is niets voor mij'

Volledige ontsluiting

Rond 11.30 uur had ik volledige ontsluiting. 'Je mag gaan persen', zei de gynaecoloog. Ik was blij, maar dacht ook: wat nu, hoe werkt dit? Ik werd onzeker, ook omdat ik enge verhalen had gehoord over uitscheuren.

De gynaecoloog zag aan mij dat ik het moeilijk had. 'Als je voelt dat je naar de wc moet, dan mag je een klein beetje druk geven. Als dat gevoel weg is, moet je daarmee stoppen', zei ze. Zo heeft ze me ongeveer een halfuur lang begeleid.

Lees ook: Bij het zien van deze houten mal begrijp je meteen waarom bevallen geen pretje is

Rustig blijven

Mijn vriend Jochem vond het spannend. De bevalling, maar ook het feit dat ons leven op het punt stond te veranderen. Maar ondanks dat lukte het hem toch weer om mij gerust te stellen. 'Mae, het komt goed. We gaan dit samen doen', zei hij.

Daardoor lukte het me ook om tijdens het persen rustig te blijven. De hele tijd dacht ik: hierna is het klaar en dan is onze baby er. Elke keer als ik hoorde dat ik mocht doordrukken, deed ik dat. En zo kwamen we steeds een stukje verder. Joshua is na vijf keer persen in 23 minuten geboren.

Joshua werd op mijn borst gelegd en op dat moment vergat ik meteen alle pijn van daarvoor. Ik was ook trots: op de kleine, maar ook op Jochem en mijzelf. We hebben nu een heel mooi gezin!'

Lees ook: Vergeet je na de bevalling nou écht hoeveel pijn het deed?