Christels bevallingsverhaal: 'Tijdens het persen daalde Isabella's hartslag'

'Ik heb een fijne tweede zwangerschap gehad, maar in mijn derde trimester kreeg ik jeuk over mijn hele lichaam. Daar maakte ik me niet direct zorgen over, maar van de verloskundige moest ik wel aan de bel trekken zodra ik het aan mijn handpalmen en voetzolen zou krijgen. Er zou dan namelijk sprake kunnen zijn van zwangerschapscholestase.'

Toen ik 36 weken zwanger was, kreeg ik inderdaad jeuk aan mijn handen en voeten. Hoewel ik het eigenlijk nog even wilde aankijken, vond mijn man dat ik meteen de verloskundige moest bellen. Dat is een goede beslissing van hem geweest.

Lees ook: Kommer & Kwaal: de zwangerschapsjeuk van Zoë bleek niet onschuldig

Gevaarlijk

Van de verloskundige moest ik die zondagmiddag nog naar het ziekenhuis en daar bleek na onderzoek dat ik inderdaad zwangerschapscholestase had. De arts vertelde me hoe gevaarlijk dat kan zijn voor de baby en daar schrok ik van. Ze zouden me in week 39 inleiden om de risico's voor de baby te voorkomen.

Mijn waarden waren nog oké genoeg om niet direct actie te hoeven nemen en met een zalfje werd ik naar huis gestuurd. Vijf dagen later moest ik terugkomen voor een controle, maar bij die controle bleken mijn waarden dubbel zo hoog. Ik mocht kiezen: de volgende dag óf de dag erna, als ik precies 38 weken zwanger was, ingeleid worden. Mentaal had ik tijd nodig om het te laten landen, dus ik ging voor optie twee.

Bevalwens

De bevalling van onze oudste dochter Eloïse vond ik pittig. Het duurde lang, ik kreeg een weeënstorm en raakte daardoor in paniek. Ik kreeg een morfinepomp maar die werkte dusdanig heftig dat ik tussen de weeën door stopte met ademen. Best beangstigend. Vanwege een ernstige fluxus moest ik daarna ook nog een spoedoperatie ondergaan.

Weer bevallen vond ik daarom spannend. Als het maar niet weer zo verloopt, dacht ik vaak. Dit keer wilde ik daarom het liefst bevallen met een ruggenprik.

Lees ook: Een buik vol met Kirsten Knip (32): 'Een ruggenprik wil ik echt niet, dat is niets voor mij'

Ballonnetje

De dag van de inleiding was ik heel zenuwachtig. De weeënstorm van de vorige keer spookte nog altijd door mijn hoofd.

Maar het ballonnetje plaatsen ging gelukkig goed. Prettig was het niet, maar omdat ik steeds in mijn hoofd had dat de pijn nog veel erger zou worden, viel het mee. Ik vroeg de arts hoe groot de kans was dat de weeën vanzelf zouden komen. 'Niet zo groot', kreeg ik te horen. Dat vond ik teleurstellend omdat ik liever geen weeënopwekkers wilde.

Ik moest in het ziekenhuis slapen, mijn man mocht helaas niet bij me blijven. Dat vond ik moeilijk. Die nacht sliep ik maar twee uur, ook omdat ik buikpijn kreeg. Ik dacht dat dat normaal was, vanwege het ballonnetje.

Bijna op de helft

's Ochtends rond 06.30 uur riep ik toch maar de verpleegkundige erbij omdat ik twijfelde of ik weeën had. Ze voelde eerst en trok vervolgens het ballonnetje eruit. 'Je hebt al 4 centimeter ontsluiting!', zei ze. Ik was heel blij om dat te horen want voor mijn gevoel was ik al bijna op de helft.

Ik belde vervolgens mijn man en onze geboortefotograaf Dunja en terwijl ik op hen aan het wachten was, werden de weeën steeds heftiger. Bij de verloskundige gaf ik meteen aan dat ik een ruggenprik wilde om te voorkomen dat ik in paniek zou raken.

Lees ook: Riannes bevallingsverhaal: 'Ik ging van 9 centimeter ontsluiting terug naar 6'

Gerustgesteld

De ruggenprik, een walking epidural, was net besteld toen mijn man een half uur later binnenkwam. Een kwartier later kwam de anesthesist, een superlieve man die me geruststelde en precies de juiste woorden wist te zeggen.

De prik ging erin toen ik op 6 centimeter ontsluiting zat. De naald van de ruggenprik inbrengen, deed minder pijn dan de weeën. Het duurde even voordat de prik werkte, maar toen die eenmaal zijn werk deed, voelde ik me heerlijk. Ik voelde helemaal geen pijn meer.

Broodje hagelslag

Ik was helemaal ontspannen: ik heb lekker een broodje met hagelslag gegeten en gekletst met de verloskundige, verpleegsters en stagiaire. Ondertussen was op de monitor te zien dat ik een flinke weeënstorm had. De weeën kwamen aan een stuk door, maar ik voelde helemaal niets!

Voor mijn man was dit heel vreemd. Hij had verwacht zijn vrouw in verschrikkelijke pijn te zien en vond het ergens wel lachwekkend dat ik er zo relaxed bij lag.

Lees ook: 12 tips voor jou als partner tijdens de bevalling

Rood hoofd

Een paar uur na de ruggenprik voelde ik een lichte druk. Ik had volledige ontsluiting en mocht dus gaan persen. Dat was wel lastig: naar beneden persen terwijl ik daar niks voelde. Ik kreeg er een rood hoofd van.

Tijdens het persen kwamen zij erachter dat Isabella een sterrenkijker was en haar hartslag daalde. 'Je moet nu echt goed doorpersen', zei de verloskundige. Ik zette alles op alles en uiteindelijk lukte het dankzij de aanmoediging van de verloskundige, verpleegsters en stagiaire. Twee weeën later was Isabella er.

Bewust

Het was heel mooi om Isabella op mijn borst te krijgen, vooral omdat ik er zo bewust bij was. Toen ik haar voor het eerst zag, dacht ik: wat ben je een lekker klein ding! Dezelfde dag nog mochten we naar huis. Er werd een rolstoel voor me klaargezet, maar omdat ik me door de ruggenprik die nog deels werkte zo goed voelde, wilde ik zelf naar buiten lopen. Ik werd meteen teruggefloten door de verpleging!

Ik had mij van tevoren goed ingelezen over de ruggenprik en wist daardoor goed wat de voor- en nadelen waren. Het was een weloverwogen keuze. Voor mij was de ruggenprik een verademing en ik ben blij dat ik daarvoor heb gekozen.'

Lees ook: Ruggenprik bij bevalling: de voor- en nadelen