Sarahs bevallingsverhaal: 'Ik heb de controle en mag lekker thuisblijven, wat een droombevalling'

'Toen ik voor het eerst zwanger was, wilde ik per se in het ziekenhuis bevallen. Dat voelde het veiligst, ook omdat ik ervan uitging dat ik pijnbestrijding nodig had. Ik beviel uiteindelijk thuis omdat het zo snel ging, al eindig ik in het ziekenhuis omdat de placenta niet vanzelf komt.

Ik zie het verschil in rust, veiligheid en warmte van thuis versus ziekenhuis, en vind de ervaring in het ziekenhuis een stuk minder fijn (al was het ook een chaotische dag tijdens de coronapandemie). Het is niet per se een negatieve ervaring, maar toch hoop ik de volgende keer niet naar het ziekenhuis af te reizen.

Lees ook: Thuis bevallen of in het ziekenhuis, zo maak je een weloverwogen keuze

Een thuisbevalling graag

Als ik opnieuw zwanger ben, ben ik vooral in het eerste trimester moe en misselijk, maar daarna voel ik me weer goed. Het derde trimester voelt wel zwaarder dan de vorige keer. Ik geef aan dat ik graag thuis wil bevallen, maar de verloskundige drukt me op het hart het ziekenhuis als optie te overwegen vanwege de placenta die de eerste keer niet kwam.

Na een aantal keer benadrukt te hebben toch echt liever thuis te bevallen, zijn we samen een plan gaan maken. Vanaf twee weken voor mijn uitgerekende datum blijf ik in de buurt. Bij de vorige zwangerschap ging ik een week voor tijd nog een nachtje weg en braken mijn vliezen tijdens een romantisch etentje in een restaurant.

De voorbereiding

Veel mensen vertellen me dat een tweede bevalling sowieso sneller gaat, maar ik houd me er niet aan vast en houd rekening met een bevalling van tien tot vijftien uur. Dan kan het alleen maar meevallen. Ik bespreek met de verloskundige dat ik graag weer onder de douche wil staan, omdat ik de vorige keer veel pijnlijke rugweeën had en het warme water hielp.

Ik schaf ook een kruik aan voor op mijn buik, zodat ik ook die weeën beter kan opvangen. Ik bestel bovendien een bevalbad, mocht ik dat fijn vinden om te gebruiken.

Lees ook: Deze zwangerschapsjurken en -outfits zijn perfect voor de feestdagen

De eerste wee

Als ik 39+1 weken zwanger ben, krijg ik 's nachts flashbacks naar mijn eerste bevalling, vooral van de pijn. De nacht erna weer en ik krijg wat krampjes. Ik vraag me af of het een teken is, maar er gebeurt weinig. Als ik 39+3 weken zwanger ben, breng ik mijn dochter naar het kinderdagverblijf, doe nog wat boodschappen en schrijf nog een artikel voor mijn reis- en lifestylewebsite Wander-lust en rond 14.00 uur krijg ik mijn eerste wee. Ik herken het direct.

Nadat ik meerdere keren naar het toilet ben geweest om te poepen bel ik mijn vriend. Ik pak snel de bevaldoos, zodat de verloskundige en mijn vriend weten waar alles staat en ik ruim nog wat op. De weeën lijken nog mee te vallen, maar wanneer mijn vriend appt hoe het gaat, geef ik aan dat hij maar snel moet komen. Hij had al zo'n voorgevoel en was al onderweg.

Ik kan het

Ik zoek de kruik, maar kan de dop niet vinden en bel in lichte paniek mijn vriend met de opdracht om onderweg nog snel een kruik te kopen. Om 14.40 uur bel ik de verloskundige en heb ik al om de vijf minuten weeën. Mijn vriend is om 15.00 uur thuis, met kruik, en belt meteen de verloskundige. De weeën komen inmiddels om de twee minuten.

Vijftien minuten later staat ze op de stoep, en ondertussen belt mijn vriend de kraamverzorgende. Ik ga onder de douche staan, maar de rugweeën zijn deze keer veel minder heftig. Dat geeft me kracht: gelukkig, ik kan dit! De kruik gebruik ik op mijn buik en is echt mijn redding, Het warme water van de douche op mijn rug biedt ook verlichting.

Lees ook: Dagboek van een doula: 'Ondanks de medische situatie nemen we de tijd om te kijken wat het lichaam zelf doet'

Alles onder controle

Als de verloskundige vraagt naar de pijn, zeg ik dat het een 8 is. Bij de vorige bevalling kreeg ik dezelfde vraag en antwoordde ik: 100! De verloskundige vraagt of ik naar het ziekenhuis wil, en ik denk: alsjeblieft niet. Ik heb de controle en ik wil onder de douche blijven staan. Ik blijk al 7 centimeter ontsluiting te hebben, en mag lekker thuisblijven.

Het bevalbad heeft geen zin meer, maar de douche helpt voldoende. Om 15.30 uur krijg ik het idee dat de persweeën eraan komen, maar om 16.00 uur ben ik gesloopt. Ik wil liggen. Ik kruip op het bed, beweeg mee met de persweeën en om 16.17 uur wordt mijn zoon geboren. De kraamhulp komt net aan.

Lees ook: Jildous bevallingsverhaal: 'Ik raak mijn zelfvertrouwen kwijt als de gynaecoloog voorstelt dat ik word ingeleid'

Droombevalling

Ik krijg niet direct naweeën, dus de verloskundige zet een oxytocine-spuit in mijn bovenbeen om de placenta geboren te laten worden. Ondanks dat ik mentaal moet bijkomen van hoe snel alles is gegaan, ben ik dankbaar dat het thuis weer is gelukt en dat ook de placenta deze keer thuis geboren wordt. Wat een opluchting.

Na 45 minuten op bed gelegen te hebben, ga ik voorzichtig douchen. Daarna kan ik direct mijn bed weer in kruipen, met mijn baby, vriend en later ook mijn dochter naast me. Wat een droombevalling!'