Jildous bevallingsverhaal: 'Ik raak mijn zelfvertrouwen kwijt als de gynaecoloog voorstelt dat ik word ingeleid'

'Ik word vrij vlot zwanger maar voel me vrij belabberd. De eerste 16 weken geef ik veel over en soms vraag ik me af waar ik het voor doe. Ook krijg ik snel last van mijn rug, maar ik kan me makkelijk neerleggen bij het feit dat ik fysiek minder kan.

Ik heb een hoog BMI (boven de 40) en krijg om die reden een medische indicatie. Ik krijg dus gedeelde zorg vanuit mijn verloskundige en het ziekenhuis, en extra groeiecho's in het ziekenhuis vanaf 20 weken.

Meer lezen: Overgewicht en zwanger worden

Keuzes en wensen bespreken

In het ziekenhuis kijken ze wat medischer tegen mijn bevalling aan dan mijn verloskundige doet, maar ik ben heel nuchter en vind: het kind moet eruit en hoe, dat laat ik over me heen komen. Ik bereid me wel goed voor. Ik maak geen bevalplan, maar bespreek wel eventuele keuzes en wensen.

Richting het einde van de zwangerschap krijg ik te horen dat ze willen dat ik ingeleid word met 38 weken. Dat vind ik wat aan de vroege kant. Ik wil niet langer dan 40 weken zwanger zijn, maar 38 weken voelt ook niet goed. Dit geef ik dan ook aan.

Geen polonaise

Ik raak even mijn zelfvertrouwen kwijt: de gynaecoloog denkt blijkbaar dat ik het zelf niet kan en medische hulp nodig heb. Ik vraag een gesprek aan met mijn eigen verloskundige en bespreek wederom de keuzes en wensen. Samen besluiten we dat ik met 39 weken word ingeleid, en dat ik zelf de baas ben over hoeveel oxytocine ik steeds krijg toegediend.

Ik wil daarbij niet onnodig getoucheerd worden. Geen polonaise aan mijn onderkant als het niet hoeft. Ik uit ook mijn zorgen over dat ik heb begrepen dat in het ziekenhuis sneller wordt ingegrepen, en vraag naar alle informatie die beschikbaar is over pijnstilling. Gelukkig kan ik hierover goed in gesprek met het ziekenhuispersoneel, waardoor ik steeds meer vertrouwen terugkrijg in de naderende bevalling.

Lees ook: Pijnstilling bij de bevalling? Bespreek het halverwege je zwangerschap, zeggen specialisten

Barende vrouwen eten niet

Als ik eenmaal 39 weken zwanger ben, krijg ik om 08.30 uur een infuus. De oxytocine wordt op het hoogste niveau gezet, en ik eet nog een broodje. De klinisch verloskundige zegt: 'Barende vrouwen eten niet en etende vrouwen baren niet'. Nou, ze ziet het, dat kan dus nog steeds.

Ik heb lichte weeën maar nog niet het idee dat het goed op gang komt. Op eigen verzoek hebben we gewacht met het breken van de vliezen. Om 13.30 uur worden in goed overleg toch mijn vliezen gebroken en de weeën komen nu echt goed op gang. Het gaat eindelijk echt beginnen.

Een goed gevoel

Ik zit compleet in mijn eigen wereld en kan goed door de weeën heen ademen. Soms ben ik de concentratie even kwijt en dan helpt de verloskundige me weer even met de ademhaling. Tot nu toe vind ik het nog niet heel zwaar omdat ik zo in mijn eigen wereld zit.

Ik vind het vooral heel bijzonder wat mijn lichaam doet om mijn kind te laten dalen. Tussendoor vraag ik om getoucheerd te worden en de ontsluiting vordert mooi, wat een goed gevoel geeft. Ik wilde van tevoren graag in bad, maar de douche blijkt voldoende verlichting te geven.

Morfinepompje

Mijn man staat aan mijn zijde en helpt me enorm. Ik geef aan dat de weeën nu wel heel snel op elkaar komen en dat ik het zwaarder krijg. Ik wil graag pijnstilling. Ik blijk inmiddels 8 centimeter ontsluiting te hebben en zit tegen een weeënstorm aan.

Ik moet ineens overgeven en de oxytocine wordt iets naar beneden gezet, op advies van de verloskundige. Ik geef aan dat ik graag remifentanil (een morfinepompje) wil. De morfine haalt de scherpe randjes van de pijn af en het is weer beter te doen, ik kan nu tussen de weeën door even tot rust komen.

Meer lezen: Wat doet remifentanil als pijnbestrijding tijdens de bevalling?

De oerkracht

Als ik 9,5 centimeter ontsluiting heb en op mijn zij lig, geef ik aan dat ik liever niet op mijn rug wil persen. Ik mag rustig mee-ademen als de persweeën op komen zetten, ik hoef nog maar een halve centimeter. Ondertussen wisselt het team, maar binnen twee minuten zeg ik tegen mijn man dat hij moet bellen. Hij zegt: 'Joh, ze komen over vijf minuten weer'. Ik roep: 'Je moet nu bellen, de baby komt!'

Niet veel later staat de hele kamer vol met het nodige personeel. Ik mag twee keer op mijn zij persen en brul als een leeuw van de oerkracht. Ik pers nog twee keer op mijn rug omdat dit net iets beter gaat en dan wordt onze zoon Hillebrand geboren. We wisten niet dat het een jongetje zou zijn, wat een prachtige verrassing.

Een week later zeg ik tegen mijn man dat ik het zo weer zou doen. Wat is bevallen een bijzondere reis. Inmiddels zijn we in verwachting van ons tweede kind, en ik kijk uit naar de volgende bevalling.'