'Het moment dat mijn man en ik besloten om geen tweede kind meer proberen te krijgen, was tijdens een citytrip naar Rotterdam. We zaten in zo'n klein pop-uprestaurant, midden in de drukte, allebei met een glas wijn en tranen in onze ogen.
Het was zo'n moment waarop we alles naast elkaar legden, rationeel en emotioneel, en de knoop doorhakten. We hadden nog één embryo, maar besloten dat ons leven zoals het nu was, compleet was. We gingen dat embryo niet terugplaatsen. Het blijft bij één.
Meteen het grove geschut
Toen we voor de eerste gingen, werkten mijn man en ik allebei nog in het onderwijs. Hij is wat ouder dan ik ben, en op een gegeven moment voelden we allebei dat we graag een kind wilden. We hadden een stabiele relatie, een huis, weet je, alles leek op zijn plaats te vallen. Het moment om te proberen zwanger te worden was daar, en dat voelde spannend, bijna beangstigend. Want ja, een kind is toch echt een verbintenis, een stap die alles verandert.
Maar na een jaar was er nog steeds geen zwangerschap, geen streepjes op de test. We hadden alles geprobeerd en aangeschaft, ovulatietesten, zwangerschapstesten, ik had Google uitgeplozen op elk onderwerp. Uiteindelijk gingen we naar de huisarts, die ons doorstuurde naar de fertiliteitskliniek. Bij ons ging het meteen over naar het grove geschut; we mochten direct starten met icsi. Er waren geen tussenstappen zoals iui of ivf voor ons.
Lees ook: Miranda probeerde iui, ivf en icsi: 'Ik verloor alle hoop. Toch bleven we doorgaan'
Fantastische zwangerschap
Het icsi-traject was zwaar. Tijdens de punctie moest de dokter me drie keer onverdoofd prikken, waardoor ik uiteindelijk flauwviel van de pijn. Mijn man bracht de eitjes naar Amsterdam, en daar bleken er van de zeven maar twee goed. Die twee ben ik toen meteen mijn 'gouden eieren' gaan noemen. Eén ervan werd onze zoon. Het andere gouden eitje, of ja, dat was natuurlijk ondertussen een embryo, bleef in de vriezer.
Toen ik uiteindelijk zwanger was, was ik zielsgelukkig. Ik had een fantastische zwangerschap, helemaal ondergedompeld in oxytocine. Onze zoon, Chris, werd geboren en hij was meteen het zonnetje in huis. Hij sliep goed, at goed, en ik dook helemaal in het moederschap. Ik wilde echt genieten, omdat ik wist hoe precair het proces was geweest en hoe onzeker de toekomst was.
Te veel kosten
Toen Chris 4 of 4,5 jaar was moesten we beslissen over dat laatste embryo. Het was nu of nooit, want het embryo zou maar vijf jaar bewaard worden. Tijdens dat etentje in Rotterdam besloten we dat ons leven goed was zoals het was. Het blijft een lastige beslissing.
Mijn hart zal het misschien nooit helemaal accepteren dat ik maar één kind heb, want er was altijd nog dat tweede gouden ei. Maar ik wist ook dat ik niet opnieuw door dat hele traject wilde gaan. De teleurstellingen, de onderzoeken, het zou mijn gezin te veel kosten.
Lees ook: In dit overzicht vind je informatie over de meest voorkomende vruchtbaarheidsbehandelingen
Dankbaar
Soms vraag ik me af hoe ik terug zal kijken op deze beslissing als ik ouder ben. Ik zie gezinnen met meerdere kinderen, en ergens weet ik dat ik dat ooit wilde. Maar ik heb ook geleerd om te waarderen wat we nu hebben. We zijn een sterke eenheid met z'n drieën, en ik geniet enorm van de vrijheid en flexibiliteit die we hebben. We kunnen makkelijk dingen plannen, en ik heb het gevoel dat ik me goed kan ontplooien, zonder dat ik het gevoel heb dat Chris iets tekortkomt.
Mijn zoon weet van dat tweede embryo, want we hebben altijd open met hem gesproken over wat er gebeurd is. Hij begrijpt dat we deze beslissing namen met ons hart en hoofd samen. Chris is een gelukkig kind, en ik ben een trotse moeder. Misschien zullen er altijd momenten zijn waarop ik denk: wat als? Maar voor nu voelt dit als de juiste keuze. We hebben een prachtig gezin, en ik ben dankbaar voor wat we hebben.'
