Daniques bevallingsverhaal: 'De verloskundige wrikt mijn baby uit mij, als een veulen dat vastzit'

'Mijn tweede zwangerschap verloopt op rolletjes. Ik bereid me niet echt voor op de bevalling, ik weet inmiddels een beetje hoe het werkt en heb vertrouwen in mezelf. Wel bespreek ik met de verloskundige dat ik graag in het ziekenhuis wil bevallen, een bevalbad zou willen proberen en dat mijn man de navelstreng mag doorknippen.

TENS to the rescue

Een dag na de uitgerekende datum, net voor kerst, beginnen de krampen. Ik breng mijn oudste naar bed en vraag me af of de bevalling zou zijn begonnen. Maar al snel weet ik het zeker: het is begonnen. Ik huur een TENS op advies van een collega, die helpt met de scherpe randjes.

Wanneer de verloskundige langskomt geeft ze aan dat het al vlot gaat, in tegenstelling tot mijn vorige bevalling die twintig uur duurde en waarbij ik heel lang op 4 centimeter ontsluiting bleef steken.

Lees ook: Quirines bevallingsverhaal: 'De pijn is zo scherp, dat ik hier niet doorheen durf te persen'

Mijn schoonvader haalt mijn oudste dochter op en precies als ik in de auto stap krijg ik een volle wee. Niet ideaal. We mogen naar het ziekenhuis en ik krijg een mooie kamer, met een bevalbad dat voor me wordt aangezet. Dan komen de weeën steeds sneller en ik weet niet waar ik het zoeken moet.

Ik mag onder de warme douche staan en dat helpt. Zo erg zelfs, dat de weeën helemaal verdwijnen. Heerlijk, vind ik het. Maar als de verloskundige dat doorkrijgt zegt ze: ,,Als we zo doorgaan zijn we morgen nog bezig, we gaan je vliezen breken". Inmiddels heb ik 6 centimeter ontsluiting en na het breken van de vliezen gaat het hard.

Stagiaire krijgt de volle laag

Tijdens mijn vorige bevalling heb ik een ruggenprik gekregen, en nu vind ik de pijn ook overweldigend worden. Ik wil iets, ik kan niet meer! Alles wordt aangesloten voor een morfinepompje, maar tegen de tijd dat dat klaarstaat, heb ik al gehele ontsluiting. Ondertussen komt er een stagiaire binnen en op dat moment kan ik dat er niet bij hebben. ,,Wat weet jij nou van bevallen!", snauw ik. Oeps.

Ondertussen checkt de gynaecoloog of alles goed gaat, omdat ze even niet goed kunnen zien hoe de baby ligt. Wanneer de gynaecoloog aangeeft dat alles goed zit en ik niet medisch word verklaard, wil ze weggaan. Maar dat mag niet van mij. Ze blijft, gelukkig.

Als ik mag persen moet ik even wachten, maar dat voelt bijna onmogelijk. Als een hyena bijt ik om me heen en ik bijt de gynaecoloog bijna in haar hand. Uit een reflex duwt ze snel een kussen in mijn mond. Ik maak in het ziekenhuis geen vrienden, dat is duidelijk.

Schouderdystocie

Als ik eindelijk mag persen, voel ik het hoofdje erin en eruit schieten, en weer erin en eruit. Aan de ogen van de verloskundige zie ik dat het niet goed zit. Ze drukt op een knop en binnen mum van tijd staat de ruimte vol mensen. Ik hoor allerlei termen die me niets zeggen, maar besef: dit is een kwestie van overleven, ik moet meegaan met alles wat me wordt gezegd.

De verloskundige schreeuwt heel hard ,,all fours" en met hulp van wat sterke armen word ik in een seconde op mijn handen en knieën gezet. De verloskundige wrikt mijn baby uit mij, als een veulen dat vastzit, omdat sprake is van een schouderdystocie (de baby zit met haar schouders vast achter het schaambot van de moeder).

Ik voel de hand van de verloskundige naar binnen gaan, en het doet zeer, maar tegelijkertijd voel ik een oerkracht over me heen komen en de pijn verdwijnt naar de achtergrond. Ik scheur niet eens uit van de handeling. Livia, mijn baby, is wat grauw en blauw, maar mag direct op de borst en krijgt al snel kleur. Mijn meisje is geboren!

Tip: Deze 14 items zijn onmisbaar direct na de bevalling

Ik kijk met een dubbel gevoel terug op de bevalling: enerzijds bekruipt me soms het gevoel dat mijn kind tijdens de bevalling in gevaar was, anderzijds ben ik zo verbaasd over mijn eigen kunnen en ben ik dankbaar dat mijn dochter gezond is geboren.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.