Een buik vol met Iris Rulkens: 'De meningen van andere moeders vind ik soms irritant'

Iris: 'Ik ben nooit iemand geweest die als kind al riep: later als ik groot ben, wil ik moeder worden. Toch had ik altijd het idee dat het er op een dag bij zou horen. Hoe ouder ik werd, hoe vaker ik dacht: ooit zal ik moeder worden.

Eerst carrière maken

In mijn vorige relatie verdween mijn kinderwens langzaam naar de achtergrond. Mijn focus lag volledig op mijn carrière en misschien was die relatie simpelweg niet de juiste basis om aan kinderen te denken. Toen die relatie eindigde en ik 31 jaar was, begon ik er opnieuw over na te denken. Plotseling realiseerde ik me: misschien wordt het nu wel lastiger om moeder te worden.

Mijn carrière was belangrijk voor me, maar voelde ook leeg als ik me voorstelde dat ik nooit kinderen zou krijgen. Even los van of het me gegeven was of niet, besefte ik dat ik wel degelijk moeder wilde worden. Met die nieuwe mindset ging ik opnieuw en open de wereld in en begon ik me voorzichtig te oriënteren op de liefdesmarkt.

Lees ook: Aanstaand ouderschap, hoe denken jij en je partner daarover?

In één keer raak

Niet lang daarna ontmoette ik de liefde van mijn leven. Vanaf het begin voelde het goed en al snel werd duidelijk dat hij weleens de vader van mijn kinderen zou kunnen worden. Natuurlijk leerden we elkaar eerst goed kennen, maar omdat we beiden in de dertig waren, ging dat proces sneller.

Je weet beter wat je zoekt en wat je niet wilt. Na twee jaar besloten we: nu is het moment. We wilden samen een gezin starten. En toen was het eigenlijk meteen raak.

Cocktails en positieve test

Op een zondag, drie dagen nadat ik ongesteld had moeten worden, waren we op een feestje. Ik dronk gezellig mee en nam meerdere cocktails. Mijn vriend had ondertussen tegen een goede vriendin van ons gezegd dat ik al drie dagen 'over de datum' was, in plaats van overtijd. Zij keek me serieus aan en zei: 'Moet jij niet even testen?' Ik lachte het weg.

'Nu al? Mijn cyclus is vast gewoon onregelmatig!' Maar toch besloten we die avond een test te doen en die was positief. Mijn eerste gedachte was blijdschap, maar ook direct een tikkeltje schuldgevoel over die cocktails.

Lees ook: Zeg eens eerlijk: 'Ik at tijdens mijn zwangerschap wel eens iets van de verboden lijst'

Zwangerschap omarmen

Ik heb zwanger zijn nu helemaal omarmd, maar in het begin vond ik het overweldigend. Er kwam zoveel op me af, en ik was heel moe. Gelukkig ben ik niet misselijk geweest, dus voelde ik me best goed. Achteraf besef ik hoe fijn mijn zwangerschap tot nu toe verloopt. Maar in die eerste weken zat er ook angst in mijn hoofd. Gaat alles wel goed? Je hoort vaak verhalen over miskramen, en dat maakte me onzeker.

Het enige wat ik nu soms lastig vind, is als ik op een feestje ben. Het is niet zozeer dat ik zelf geen wijntje kan drinken, maar meer dat iedereen om me heen steeds losser wordt. Op een gegeven moment is iedereen aangeschoten en zit ik daar, helemaal nuchter. Dat voelt soms een beetje gek.

Altijd gedacht dat het een meisje zou zijn

Voordat ik überhaupt zwanger was, had ik al het gevoel dat ik een meisje zou krijgen. Misschien omdat ik zelf een meisje ben en daar onbewust van uitging. Mijn vriend had hetzelfde gevoel. Hij zei ook weleens: 'Als we ooit kinderen krijgen, denk ik dat het een meisje wordt'. Toen ik eenmaal zwanger was, begon ik me te verdiepen in de mogelijkheid dat het misschien toch een jongen zou zijn.

Ik ging allerlei theorieën testen: de Chinese kalender, de nub-theorie, noem maar op. Volgens sommige theorieën zou ik een jongen krijgen, omdat ik me goed voelde en niet veel last had van misselijkheid of een slechte huid. Iedereen zei: 'Oh, je ziet er goed uit, dan krijg je vast een jongen!' Maar de Chinese kalender gaf tegenstrijdige uitslagen, afhankelijk van welke versie ik bekeek.

Lees ook: Alles over geslachtsbepaling (met of zonder echo) op een rij

De nub-theorie gaf uitsluitsel

De nub-theorie bleek de enige theorie te zijn die een beetje betrouwbaar was. Hierbij kijk je naar een klein streepje op de echo, dat iets kan zeggen over het geslacht. Op basis daarvan dacht ik: het wordt een meisje! Niet veel later kregen we de bevestiging, en kon ik het echt loslaten.

Toen we zeker wisten dat het een meisje werd, konden we eindelijk serieus nadenken over een naam. En ja, we zijn eruit! We gebruiken haar naam thuis al regelmatig, wat het allemaal nog echter maakt. Het voelt nu al alsof ze er een beetje bij is, en dat maakt het extra bijzonder.

In het ziekenhuis bevallen

De bevalling laat ik op me afkomen. Dat wil niet zeggen dat ik me er niet op voorbereid, maar ik ga er niet te veel van verwachten. Ik denk vaak: er zijn zoveel vrouwen die het kunnen, waarom zou ik het dan niet kunnen?' Ik denk dat ik wel iets van een cursus wil doen, zodat ik een beetje weet wat me te wachten staat. Maar ik ga niet hele trajecten volgen of continu dingen erover lezen.

Mijn bevalplan is dat ik een sushiboot en een fles chardonnay wil als ik ben bevallen. En het liefst twee keer niezen en dan is ze er. Nee, grapje natuurlijk. Maar dat is wel een beetje hoe ik erin sta. Ik wil gewoon in het ziekenhuis bevallen. Ik wil het best wel rechttoe rechtaan. Ik hoef geen zoutkristallen en meditatiemuziek. Juist omdat dit de eerste keer is, denk ik: laat ik het gewoon doen zoals de standaard is.

Lees ook: Waarom het belangrijk is een realistische verwachting van de bevalling te hebben

Meningen van anderen

Ik ben niet ergens onzeker over, maar de meningen van andere moeders kan ik soms irritant vinden. Het maakt me niet onzeker, ik sluit me er juist voor af. Dit heb ik ook met sociale media. Ik vind het leuk om dingen te delen, maar ik denk niet dat ik álles ga delen, omdat je altijd meningen krijgt. Laatst had ik bijvoorbeeld een story gepost met een draagzak erop, gewoon om te laten zien wat we tot nu toe hadden.

Een soort uitzetidee. En meteen kreeg ik meerdere DM's met berichten als: 'Laat je die draagzak wel even testen door een draagconsulent?' en nog veel meer van dat soort opmerkingen. Het is goed bedoeld, dat weet ik ook wel, want het gaat om veiligheid, en dat snap ik helemaal. Maar ik zit niet te wachten op ongevraagd advies. Als ik advies wil, vraag ik het meestal aan mijn vriendinnen of ik zoek het op Google. Verder hoef ik niet van iedereen op sociale media allerlei ongevraagde meningen.

Lees ook: Onzeker door ongevraagd advies? 'Vraag je af waarom het je raakt'

Perfecte moment om moeder te worden

Ik heb geen idee hoe ons leven eruit zal zien met onze dochter. Ook dat laat ik op me afkomen. Je kunt natuurlijk van tevoren allerlei dingen zeggen, zoals: 'We gaan ons leven precies zo blijven leiden zoals we het nu doen, en er verandert verder niets', of juist het tegenovergestelde: 'Mijn leven is voorbij'. Dat geldt voor mij geen van beide.

Ik ben nu 33 jaar en dit voelt als het perfecte moment om moeder te worden. Ik heb het gevoel dat ik al veel heb gedaan wat ik graag wilde doen, dingen die je met kinderen misschien minder snel zou ondernemen. Ik heb er vooral heel veel zin in en kan niet wachten om haar in mijn armen te hebben.'