Een buik vol met Tess Muller: 'De baby zal ons samengestelde gezin dichter bij elkaar brengen'

Tess: 'Vanaf jonge leeftijd wist ik het zeker: ik wilde een gezin met meerdere kinderen. Maar toen mijn eerste kind 10 maanden oud was, gingen de vader en ik uit elkaar. Toen heb ik lange tijd gedacht: ik weet niet of ik dit nog een keer wil.

Later kreeg ik een relatie met Kevin. We zijn gelukkig samen. Hij had een sterke kinderwens. Ik had die toch ook wel, maar ik vond het doodeng. Toch besloten we samen: we gaan ervoor. Daar ben ik blij om.

Lees ook: Uit elkaar: dit zijn de meestgestelde vragen van ouders over scheiden

In de ontkenningsfase

We probeerden al een tijd zwanger te worden, maar het wilde niet lukken. Ik liet me onderzoeken in het ziekenhuis. Alles leek in orde, ook bij mijn partner, maar bij mij ontdekten ze dat mijn eileiders verstopt zaten. Die zijn doorgespoeld, en daarna moesten we wachten. Ik zou ongesteld moeten worden tussen kerst en oud en nieuw – op derde kerstdag om precies te zijn. Maar ik werd het niet. Ook na oud en nieuw bleef het uit.

Toch zat ik nog vol in de ontkenning. We hadden al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik mezelf niet wéér wilde voorhouden dat het misschien gelukt was. Op 3 januari zei mijn partner ineens: 'Ben je nou nog steeds niet ongesteld?' 'Nee', zei ik. 'Volgens mij moet jij eens gaan testen.' Ik wuifde het weg. Mijn cyclus was altijd onregelmatig. Ik wilde mezelf niet voor de gek houden.

Lees ook: Je cyclus berekenen en begrijpen: zo doe je dat

Naar de badkamer rennen

Hij moest lachen. Ik zat naast hem op de bank, verontwaardigd: 'Wat is hier nou grappig aan?' Hij lachte nog harder. 'Volgens mij moet jij morgenochtend een test doen', zei hij. Hij voelde het al lang. De volgende dag zouden we samen een weekendje weggaan, dus we besloten: we nemen de test mee, dan doen we het daar. Als het dan negatief is, dan is het tenminste een fijn weekend en hebben we afleiding. Dan is de klap minder groot. Die ochtend pakte ik mijn koffer.

Op het moment dat ik hem van de grond tilde, werd ik ineens zo misselijk dat ik naar de badkamer moest rennen om over te geven. Daar stond hij, in de deuropening. Alleen maar lachend. 'Ga je nu serieus nog steeds doen alsof je niet zwanger bent?', zei hij. In het hotel deden we de test. En ja, die was positief.

Lees ook: Zwangerschapstest: wanneer testen en welke soorten?

Oudste de ruimte geven

Mijn zoon Mylo is nu 4,5 jaar en heeft altijd bij mij aangegeven niet per se een broertje of een zusje te willen, hij heeft tenslotte bij zijn vader al een broertje. Toen ik zwanger was, voelde hij het meteen aan, zelfs voordat wij het hadden verteld. Hij was boos en verdrietig, maar ik verzekerde hem dat het nog niet zover was en hoopte dat hij er later anders over zou denken.

Toen ik 12 weken zwanger was, besloten we hem in te lichten, vooral omdat hij dan genoeg tijd zou hebben om te wennen. We gaven hem een pyjama en een boekje met de titel Toen ik jouw grote broer werd. In het begin dacht hij dat het voor zijn broertje bij zijn vader was, maar toen we de echo lieten zien, realiseerde hij zich dat hij echt een grote broer zou worden. Zijn eerste reactie was wat onwennig, maar we gaven hem ruimte om zijn gevoelens te verwerken.

In de dagen daarna veranderde zijn houding. Hij was ineens erg enthousiast, begon het boek steeds opnieuw te lezen en noemde de baby allerlei namen. Binnen no time wilde hij het nieuws aan oma vertellen. We hadden ons voorbereid op het ergste, maar hij reageerde veel beter dan we hadden verwacht. Niet alleen voor mij, maar vooral voor hem ben ik daar blij mee.

Lees ook: Broer of zus op komst? 8x zo kun je het aankondigen

Verschil tussen eerste en tweede zwangerschap

Mijn eerste zwangerschap viel midden in de coronatijd. Alles voelde afstandelijk en kil. Echo's werden uitgesteld, ik moest overal alleen naartoe en er was weinig persoonlijke zorg. De praktijk hield de deuren zoveel mogelijk dicht. Daardoor heb ik die zwangerschap grotendeels in mijn eentje doorgemaakt en dat was zwaar. Ik voelde me fysiek beroerd: voortdurend misselijk en veel pijn door bekkeninstabiliteit.

Mentaal was het ook zwaar. Achteraf denk ik — en dat bevestigde mijn verloskundige later — dat ik toen een prenatale depressie had. Ik zat tijdens de zwangerschap op een zwarte wolk en na de bevalling veranderde dat pas. Nu is alles anders. Ik voel me mentaal stabieler, heb steun van mijn partner en het hele proces voelt lichter. Natuurlijk is het fysiek nog steeds pittig — vooral in het eerste trimester heb ik veel gespuugd — maar het verschil met toen is enorm.

Lees ook: Tips van andere moeders tegen zwangerschapsmisselijkheid

Een meisje

Mijn hele leven dacht ik dat ik alleen jongens zou krijgen, tot ik Kevin ontmoette. Vanaf het moment dat we samen een toekomst zagen, voelde ik: als wij ooit een kind krijgen, dan wordt het een meisje. Kevin was ook vanaf het begin zeker: het wordt een meisje. Mylo dacht juist het tegenovergestelde en bleef daarbij, ook nadat we wisten dat het echt een meisje is.

Hij zei dingen als: 'Mama, je kan een roze taart hebben, maar dan is het bij de geboorte toch een jongetje'. Voor hem was het nog even verwarrend, maar nu we steeds vaker over 'het zusje' praten, zie je hem omschakelen. Hij is ineens druk met meisjesdingen voor de baby.

Een simpel bevalplan

Mijn eerste bevalling was snel — binnen drie uur was Mylo er. Alles verliep soepel, zonder pijnstilling, behalve het bevalbad, daar was geen tijd meer voor. Verder kreeg ik precies wat ik vooraf wilde. Dat maakt het voor mij een mooie ervaring, en daarom denk ik nu: de tweede keer wil ik het gewoon weer zo doen.

Bij mijn eerste had ik een simpel bevalplan en dat heb ik nu ook. Het enige wat ik belangrijk vond: bevallen in het ziekenhuis. En ik wilde niet eindeloos overleggen tijdens de bevalling. Als ik zelf geen beslissing kon nemen, moest mijn partner dat samen met de arts doen. Geen moeilijke vragen, geen discussies over dingen als inknippen. Doe gewoon wat nodig is en vertel me wat er gaat gebeuren, zonder overleg over elk detail.

Lees ook: Geboorteplan schrijven: zo bereid je je voor op de bevalling

Nieuwe dynamiek

De komst van onze dochter gaat de dynamiek binnen het gezin veranderen. We hebben al een samengesteld gezin, dus we zijn gewend aan een andere structuur dan in traditionele gezinnen. In de praktijk komt de dagelijkse zorg voor Mylo vooral bij mij terecht. Dat voelt ook logisch, want ik ben zijn moeder. Mijn partner is een betrokken medeopvoeder, maar de beslissingen rondom hem neem ik.

Voor onze dochter zullen we daarin meer samen moeten beslissen, en dat voelt goed. Kevin volgt mijn aanpak met Mylo op een natuurlijke manier, dus ik verwacht daarin weinig spanningen.

Mylo is nu al ontzettend zorgzaam. Hij geeft kusjes op mijn buik en vertelt geheimpjes tegen mijn navel. Dat zegt voor mij veel. Natuurlijk zal hij moeten wennen — zijn moeder en Kevin delen met een baby is nieuw. Maar ik geloof dat de baby ons juist dichter bij elkaar zal brengen. Als ik met de baby bezig ben, ontstaat er juist meer ruimte voor Kevin en Mylo om hun band te versterken. Daar kijk ik enorm naar uit.'