'Goof pakt Moises van me over. Ik zit verstijfd op de bank, alles gonst. Ik heb het koud en warm tegelijk. Ik kan amper praten. Het lukt me nog net om te zeggen dat ik doodga.' (uit: Mama huilt harder)
Na de geboorte van haar zoon Moises (2019) krijgt Leslie Keijzer last van intense neerslachtige gevoelens en paniekaanvallen. Op haar dieptepunt durft ze het huis niet meer uit en ontwikkelt ze angst om dood te gaan. 'Ga maar rust houden, dan gaat het vanzelf over', zegt haar huisarts. Pas later ontdekt Leslie dat het om een postnatale depressie gaat. Na de geboorte van haar tweede zoontje Manuel gebeurt het opnieuw.
Ze heeft er een boek over geschreven ,,Ik dacht eerst: lekker belangrijk", vertelt Leslie. ,,Maar toen ik erover vertelde in de serie en op Instagram, kreeg ik steeds meer berichtjes van vrouwen die zich erin herkenden. Het is fijn dat ik mijn verhaal nu in één keer kan vertellen."
Lees ook: Postnatale depressie: wat kun je doen?
Altijd pech
In haar boek laat ze weinig onbesproken. Zo schrijft ze over de scheiding van haar ouders, het verbroken contact met haar moeder en de heftige bevalling van haar eerste zoon. ,,Ik heb altijd pech, zeg ik weleens. Dan denk ik: wat héérlijk als je geen gescheiden ouders hebt, als alles gaat zoals het hoort te gaan. Ik denk dat ik door mijn jeugd gevoelig ben voor vervelende dingen. Als je een fijne jeugd hebt, met een moeder die alles voor je doet, begin je wel beter. Ik had niemand die mij vertelde wat ik kon verwachten."
Haar eerste bevalling duurt drie dagen en is traumatisch voor haar, met een doula die haar weinig ruimte geeft en veel verschillende zorgmedewerkers aan haar bed. ,,Ik had sowieso geen doula moeten hebben, en meer naar mijn eigen gevoel moeten luisteren. Ik was de hele tijd bezig met wat zij zei dat belangrijk was.
Ik wil altijd zelf de controle hebben, nu had ik gewoon geen idee. Ook had ik van tevoren kunnen aangeven dat ik het niet fijn vind als er te veel mensen aan mijn bed komen. En ik heb spijt dat ik geen foto's of filmpjes heb laten maken. Achteraf had ik daar veel aan kunnen hebben, omdat de hele bevalling voor mij een waas is."
Angst- en paniekaanvallen
Na de geboorte van Moises stort ze zich op slaap- en voedingsschema's. Ze ontwikkelt een obsessie met de klok en wil haar baby liever niet alleen laten als hij slaapt. ,,Ik wilde het graag heel goed doen, anders dan mijn eigen moeder. Ik sloeg gewoon door. Achteraf denk ik: waar hád ik het over? Lekker belangrijk – als ie maar een lekker huissie heeft."
Op een gegeven moment krijgt Leslie last van angst- en paniekaanvallen. Tijdens zo'n aanval heeft ze het idee dat ze doodgaat. ,,Dat vond ik het allerergst, dat gun ik niemand. Het lijkt alsof je geen lucht meer krijgt, ik dacht dat mijn hart ermee stopte. Soms had ik het een paar keer op een dag.
Ik kon niet meer alleen zijn, want ik kon elk moment dood neervallen, dacht ik en dan zou Moises alleen achterblijven. Mijn vriend Goof was er altijd, hij ging niet meer uit met vrienden." Ondertussen komt Leslie het huis niet meer uit.
Tweede kind
Ondanks haar depressie hebben Leslie en Goof een wens voor een tweede kind: Moises is dertien maanden als Leslie weer zwanger blijkt. ,,Als ik zwanger ben, gaat het heel goed met me. Ik had me helemaal voorbereid om deze keer niet depressief te worden. Zo heb ik slechts een paar dagen borstvoeding gegeven, zodat Goof ook de nachten kon doen, en ik heb meer hulp gekregen.
De bevalling was ook heel mooi. Maar ik werd toch weer depri. Wat ik vaker heb gezegd is dat ik alles heb om gelukkig te zijn – en dan voel je je tóch zo. Mensen oordelen snel over anderen, maar het kan ons overkomen."
Laatste redmiddel
In haar boek schrijft Leslie: 'Ik snap dat mensen voor zelfmoord kiezen. Omdat je niet meer weet wat je moet doen op een gegeven moment. Dat is eng, dat ik het begrijp.' ,,Als je eenzaam bent en die aanvallen in je eentje moet doormaken, dan snap ik dat heel goed. Ik zou nooit wat doen, omdat ik kinderen heb en weet dat het leven heel leuk kan zijn. Maar het lukte me niet om er zelf uit te komen."
Uiteindelijk belt ze huilend de dokter op en zegt dat ze medicatie móét hebben. Antidepressiva blijkt haar laatste redmiddel. ,,Het was heel heftig, het duurde twaalf weken voordat het iets deed. Maar opeens werd ik wakker en dacht: oh, geen paniek! Nu kan ik opstaan zonder eraan te denken.
Ik ga nooit de deur uit zonder dat ik een pil heb genomen. Het heeft ook nadelen, ik ben 12 kilo aangekomen en had in het begin last van hartkloppingen. Maar ik ben liever wat voller dan ongelukkig."
Lees ook: Suïcide onder moeders: 'Depressie is geen taboe, denken aan de dood nog wel'
Weer leuke dingen doen
Haar zoons zijn nog maar klein als Leslie depressief is, toch denkt ze dat haar oudste er wel iets van mee heeft gekregen. ,,Ik heb ook weleens een aanval gehad waar Moises bij was. Dan was ik 's avonds aan het voorlezen en moest Goof het overnemen. Dat vond ik heel erg. Moises vindt het nu heel belangrijk dat ik er ben. Hij wil het liefst dat ik hem naar bed breng, en midden op de dag kan hij me ineens gaan knuffelen. Hij merkt wel dat ik gevoelig ben, dat is hij zelf ook.
Tijdens mijn depressie voelde ik me schuldig over hoe weinig ik ze te bieden had. Naar school brengen vond ik al een hele opgave. Nu bied ik ze de hele wereld. We doen leuke dingen, en ze zijn altijd vrolijk en blij. Ik vind moeder zijn het leukste wat er is. Ik zie ook dat ze blij zijn als ik naar hen lach. We gaan naar de kinderboerderij en ik kan weer boodschappen met ze doen. Ik doe weer normale dingen."
Dankbaar
Haar depressies hebben Leslie ten positieve veranderd. ,,Ik ben veel dankbaarder voor de kleine dingen. Vroeger vond ik alles vanzelfsprekend. De meiden uit de serie zeggen dat ik op zo'n positieve manier ben veranderd. Ze vonden me altijd al leuk, maar ze moesten altijd rekening houden met mij. Dat hebben ze de hele tijd gedaan – maar ik snap dat ze weleens hebben gedacht: 'Kan Les niet even thuisblijven?' Nu hebben ze de oude Les weer terug."
,,Ik hoop dat mensen door Mama huilt harder beter gaan snappen hoe het is om depressief te zijn. Vaak denken mensen dat je niet ziek bent als het niet zichtbaar is. Als je je been breekt, komen mensen boodschappen brengen – maar als je depressief bent laten ze niks horen.
Die kleine, praktische dingen vond ik heel fijn, zoals boodschappen of een maaltijd langsbrengen. Ook hoop ik dat lezeressen die hetzelfde moeten meemaken, zich niet eenzaam voelen. Als je depressief bent, kun je moeilijk lezen – daarom heb ik het boek ook ingesproken."
Meer kinderen
Of ze nog een kind zouden willen? ,,Het liefst wel. Maar ik ben liever een gezonde moeder voor twee kinderen dan een verdrietige moeder voor meer kinderen. Laatst had Goof een afspraak gemaakt om 'er een knoop in te leggen', maar die moest hij van me afzeggen. De kans is klein, maar ik kan het toch niet helemaal loslaten."
Mama huilt harder is verschenen bij Luitingh-Sijthoff (€ 21,99)
