'Voordat ik drie jaar geleden met verlof ging, omdat de tweede in aantocht was, was ik blij met mijn baan. Ik werkte als leidinggevende bij een grote zorgorganisatie en had vier afdelingen met zo'n veertig medewerkers onder me.
Kolfrecht
Ik had, al voordat ik met verlof ging, met mijn mannelijke leidinggevende besproken dat ik als het allemaal weer zou lukken met borstvoeding na mijn terugkomst gebruik wilde maken van mijn recht om borstvoeding te kolven.
Dat was prima, zei hij. Daarna vroeg hij of ik wel terug wilde keren naar mijn baan, omdat ik ook al zo lang verlof had opgenomen. Daar ontstond het eerste barstje, die vraag gaf me het gevoel dat hij twijfelde aan mijn loyaliteit. Terwijl het kolfrecht voor mij juist een oplossing bood om de borstvoeding door te kunnen zetten én weer aan het werk te gaan.
In Nederland hebben vrouwen tot negen maanden na de bevalling recht op kolven of het geven van borstvoeding onder werktijd (het mag maximaal een kwart van de werktijd per dienst in beslag nemen. Een werkgever is wettelijk verplicht om hiervoor een ruimte in te richten. Meer lezen: Kolven op werk: dit zijn je rechten
Grimmig gesprek
Ik was met stomheid geslagen toen ik na mijn verlof het onderwerp opnieuw aankaartte. Eerst was mijn leidinggevende begripvol. Zijn eigen vrouw had ook borstvoeding gegeven, waardoor hij de waarde ervan kende. Hij vond het belangrijk dat ik het deed, maar vroeg me daarna om mijn recht niet te claimen.
Besef je wel wat je vraagt?, kreeg ik letterlijk te horen. Ik had een voorbeeldfunctie: als ik op zo'n zichtbare manier gebruik zou maken van mijn kolfrecht, dan zouden veel vrouwen volgen. Daar zat het bedrijf, waar veel vrouwen werkten, niet op te wachten.
Het werd een grimmig gesprek waarin ik wel toestemming kreeg om te kolven, maar het kwaad was al geschied. Ik voelde geen support voor iets waar ik wettelijk gezien geen toestemming voor nodig had.
Lees ook: Onderzoek: dit helpt moeders als ze weer aan het werk gaan (en nee, het is niet langer verlof)
Melkproductie liep terug
Het gevolg: naast dat ik stress ervoer over het kolven, paste ik me aan. Ik kolfde tijdens werkdagen in de auto en in mijn kantoor, met een briefje op de deur en een afgeplakt raam, omdat er geen kolfruimte was. Ik schafte een draadloos kolfapparaat aan en zat regelmatig tijdens het kolven achter mijn laptop.
Mijn melkproductie liep drastisch terug, wat geen grote verrassing was gezien de omstandigheden.
Wegwezen
Al snel wist ik dat ik daar niet wilde blijven werken. Ik wilde een leidinggevende die vrouwen steunt bij terugkeer naar werk na verlof, mijn recht om te kolven claimen en ervoor gaan staan.
Dus toen er na twee maanden een mooie kans voorbij kwam, was ik weg. Op die nieuwe werkplek was er wel begrip en ruimte voor kolven, iets wat trouwens normaal zou moeten zijn.
Lees ook: Kolfapparaat kopen: welke borstkolf past bij jou?
Lang niet overal begrip
Toch hoor ik van veel vrouwen met wie ik werk dat dat in de praktijk lang niet altijd zo is. Veel bedrijven hebben geen kolfruimtes, vrouwen die werken in het basisonderwijs zeggen: 'Het kan gewoon niet'. Maar het moet wél kunnen, iedere vrouw heeft er recht op. En als het niet kan, dan is het aan je leidinggevende en organisatie om het te faciliteren.
Veel werkgevers hebben wel beleid, maar dat betekent niet dat het ook goed geregeld is. Ook ik ging daar prat op: ik had de verwachting dat ik kon kolven en had niet gedacht dat het een issue zou worden. Maar dat werd het wel.
Statement
Uiteindelijk ben ik blij dat ik vrij kort na mijn terugkomst ontslag nam. Het voelde als een statement. Juist omdat ik als leidinggevende een voorbeeldfunctie heb.'
Via Instagram (@elseniek) begeleid Elseniek vrouwen om hun leiderschap te versterken.
We publiceren iedere zondagavond een nieuwe aflevering in deze rubriek, eerdere interviews lees je in ons dossier Had ik maar. Heb je ook een levensles over het ouderschap die je wilt delen met andere ouders? Mail naar oproep@oudersvannu.nl.
